Alle inzendingen van Pama

Er is een licht door de noorderwinden aangespoeld een krans van schuim stift de lippen van het avondrood haar grond gemarmerd, de honger is gestorven, de dood gewit met kokosmelk , de lach ontbloot in elk kindergebit Daar worden mensen door de zonnegod aangeraakt regeren trommels waarin de mensen de krijgskleur tonen de vervoering een…

Leg nu ook af waarachter de wereld te voorschijn komt In de schemering van dagen de verlossende toon van het omwentelende woord in de zomen van begrip genaaid. Ieder waarde werd een ding, iedere zin die ons toekwam in zandkorrels opgegaan, toen de vloed onverhoeds aanviel ieder woord dat werd gewogen ontoegankelijk, tot eigen gebied…

De dadendroom was van ons pijn overspoelt door het verleden de kwelling van anderen is de rode draad van ervaring,niet uitgehold door de ervaring. mensen in ogenschijn veranderen, glimlachen naar littekens onderhuids, de tijd is de vernieler en bewaarder tegelijk de bittere pil laat zich kauwen tot het klokhuis van vertier de laatste…

Steeds sneller gevangen in de jaren sluipt de melancholie door de versleten vingers de ziel raakt zwanger van een ongeëvenaarde zachtheid De gouden tonen vloeien weg de oude troubadour wedijvert met z’n melodie, geroofd uit tijd en zinnen en zwijgt in het beminnen Wikkelt zich het zwart fluweel van de naderende nacht, huivert In…

Ik bewoon het klimaat waar ik in schrijf, in de kleuren waarin ik ben gehecht, geloof in feiten en non-fictie, in een eigen dictie met fictieve realiteit betaald als dagelijkse waarheid onecht, perforatie van ideeën gevonnist tot een prullenbak, de loep stelt elk detail in een breder prisma vast, versnippert het taalgevoel, dingt…

Het biezen hart heeft ongetelde kamers, de verlichting kiert door de ontboezeming van verwachting de waarheidssleutels liggen onder de mat van alle kaal gelopen verkenningen, het glimmende harnas van de toekomst is onbereikbaar tot aan de laatste versleten jas om de magere hals van een onderhuidse droomwereld blinkt de loper die…

De grillige klimop beschreef de loop van de paden in de morgenstond de verlichte kantlijn was gebleven het gras de rug recht in de grond we gingen ervoor uit het stof verheven met opgebloeide pen of uit bittere mond het uur was tot bloei gekomen de vergulde lijnen leken onvoltooid leunend op z’n schaduw bleek de blinde muur te dromen…

Wat zich opnieuw lezen laat in schaduw van een vergeten naam gewist door weer en lachend kind de droom hardop te herdromen in sentiment met open raam van nachten waarin in het voetlicht van de maan het verleden werd hertreden uit de ogen van een hemels lichaam waarin de sterren helder schenen onvermijdbaar van wat de dichter wil het…

Elkaar te lief te hebben in elk verschil verder dan de dood op een favoriete plek, gevoel komt voort uit vreemde obsessies uiting van de kracht klinkt in ieders wil, trekt voren in de grond van geploegde concessies. Daar kiemt de logica die het lichaam voedt de liefkozing van het individu versterkt deels verzacht het lijden door soberheid…

Wespen larven wentelen zich in de palm van een espenblad, de synthese laaft zich uit de palmen van het kleinste hart stromen van groene synergie door de nerven van stilte Van niets te leven dan van de zucht naar die waarachtige schoonheid om in het tijdswiel van de geaarde ziel tot humus voor de toekomst te vergaan waaruit een…

Ik bewaarde het laatste en het mooiste, voor mijn beminden, de gestolde tranen van de vergulde regen, goud of zilver is mij om het even en de geluiden uit de vlier, de momenten van twijfel, opgelost door spitsvondigheid tussen dove netels uniek in hun soort werd het wankel evenwicht bewaard in een mager onderscheid in de lange sleet…

Als laatstgeborene wat te laat verstervend alle tijd een rol te spelen gespiegeld in een onherkenbare gelaat onverhoopt alles nog te delen voordat de eeuwigheid de deuren openslaat. het oude lichaam de eigen geest ontdekt het lijf in stoffelijk verband in de elasticiteit van leven in het extreme uitgerekt tot twee werkelijkheden, de schijndood…

Ik bewoon het klimaat waar ik in schrijf, in de kleuren waarin ik ben gehecht, geloof in feiten en non-fictie,in een eigen dictie met fictieve realiteit betaald als dagelijkse waarheid onecht, perforatie van ideeën gevonnist tot de prullenbak, de loep stelt elk detail in een breder prisma vast, versnippert het taalgevoel…

Hoe heet de zonde die voorbij vaart met volle zeilen gebold door de waan van de passaat en z’n vergulde eieren door gelijkheid uitbroeden laat? Hoe heet de eigenwaarde die in gedachten over grenzen waart gelooft dat de wereld rond is en verloren zielen over oceanen jaagt? zonder op dezelfde stranden uit te komen camoufleer de ogen met…

Tergend langzaam wordt de kern van gedachten weer begaanbaar, verbleken geroeste metaforen, zwerven flinterdunne deeltjes taal vervormd in kortstondigheid en uit de boeken geschreven door toevalligheid waarheden vallen uit het niets en uit de kluwen van overtal van hernieuwde gelatenheid nieuwe clichés worden gevonden populisme…

O die voortvluchtige mens je groene kant is je beschermer de synthese van een vergezicht tot het blad zich keert, maakt het je slachtoffer, je betaalt voor wat je schatplichtig bent met vernietiging terug. het was die tijd die vrede wilde maar niet kreeg, dat het huis de luiken sloot, het zonlicht zweeg als je het licht kwam zoeken…

Ze draagt een maand met verdriet op het strand ontfermen golven zich over de broze lijnen van de vloed en uit de diepten van de eenzaamheid, het leven bedolven in onuitputtelijkheid. Ze draagt de mand van onverzettelijkheid haar lijden begraaft ze in de vruchtbare grond van haar dromen en onder het mos waarmee de onschuld van de tijden…

Met het schudden aan de boom treuren tranen in het vangnet van de voorjaarswind, het zijn de wilgen die het lot bepalen tot de waterspiegel hen vindt De witste seringen uit het verhaal tonen de geurigste kleuren van het avondrood in het groenste kroos gaan ze ten onder in de ademnood van de onvoltooide dingen De hemel richt zijn bühne…

Elke dag een streepje ouder je kijkt niet op of om en je wordt ergens in de ruimte aan jezelf in iemand weerspiegeld je volgt een reepje pijnloos licht, waarin je weg kunt glippen, jezelf verkleind het doel zonder dat je het dromen verleert, een vergezicht dat tegen zichzelf en in de ochtendspiegel keert. Misschien heeft de dood…

Angst waarin de deur van een veilige ruimte niet openslaat wordt de liefde begrensd door de smeulende twijfel, een geur die het heilig vuur blust in de verlokkende wind en alleen de as van rossig licht in het verlangen achterlaat. De kleur bepaalt de sluier van het vergezicht, omhelzing van puur paniek, los van berouw en spijt hebben…

In de greep van de de morgenstond bijt het bos op het bitter van de mossen met de nasmaak van de nacht nog in volle mond vloeit de dauw uit gesloten ogen In het voetspoor van z’n uniformiteit, schuurt het eerste licht langs de hoogste takken, strekken schaduwen zich tot levende sculpturen, gekerfd in de magere schors van de vluchtige…

Vragen verschuiven de tijdslijn, niet gebonden aan grensstations spannen alleen de doden hun vermoeide bagage uit in de brokstukken van de strijd. Menselijke schaduwen worden bleker, rekken zich uit in een eindeloze stroom van bitterheid waarin zelfs de zon veroudert, vingers ontstegen aan de bron waarbij de uren zijn geteld.…

Gelukkig zij die tot bedaren komen als de ruwe schors van boeken wordt geraakt in al de vergeten echo’s weerklinkt in de kruisgang van de wind. Nog genietend van de stroom van zinnen, wat glans gaf aan een verlaten jeugd, de rinse smaak van dromen in de zachte regen met de geur van krijt. Gelukzaligheid gezeteld in de weke delen van…

Pasen als poëzie, door de tijden, hard of zacht, altijd verteerbaar. Opengevouwen openbaring van de spijs, kleurt dichters brood. Verhaal blijft drinkbaar evaluerend prisma in glas, vol gedecanteerd.…

De allerhoogste graad in een zin of regel, die geen ruimte en twijfel laat bestaan, van wat ik zeggen wilde, daarin zou een onversneden boodschap moeten staan om al wat mee - of tegenzat, uit eigen hand bedreven, in eigen leed geleden en met tol en taal betaald, verhaalt zich braaf tot het heden, in eigen dicht en slaaf van literaire daad…

Klasjes kinderen rennen uit school parapluutjes werpen schaduwen over zon en regen en over het aureool van het verleden, door hun praatjes bewegen de hemelen en wordt alles gewist, boort hun schater duizenden kleine gaatjes als een zegen die in plassen aan het asfalt zweeft de moraal van schaamte in een geveinsd boetelicht, kleeft…

Mijn mantel, het doodskleed, door de zon verbleekt als het tot mij spreekt, ik stond aan het weefgetouw te luisteren, in wat voor linnen de boodschap was verpakt, berooft de zin in elk schaduwwoord dat verkleurt, doorbreekt het prisma van kristal, de eenvoud van het onbeladen beeld, kenmerk van een zwaan, die z’n ware veren steelt…

Uit haar mond klonken de sirenen, gezang zonder woorden, stapte ze uit haar ziel en haar silhouet, verhaal van alle liefdes uit het alfabet uit het water van guirlandes, een draperende ironie luchtig en snel over de boezem van levend marmer. wenkte met haar golvend haar alsof ze mij een teken gaf, leek het of ze zei - er ligt een onontdekte…

Ik zag mij in een droge oase, waas verblindt de ogen, hitte verstoft een vermalen horizon, waar een schorpioen de staart doopt in het venijn van besluiteloosheid, zijn angel als medicijn en verbonden aan zwart satijn, het zal mijn onwetendheid verklaren, het lot ijlt na in een vergeten maan tot op het bot versleten in werelds…

Steeds als je mij met je ogen raakt wordt ik als kristal en doorzichtig transparant, waarin een regen van licht in mijn bloedbanen dromen, uit te monden in de delta van mijn amazone, in de rijke zuurstof van het regenwoud, slingert ze voorzichtig door de peilloze palm van mijn hand, kijk het water ademen waarvan we zijn gemaakt,…