Netgedichten

netgedicht (nr. 51.954):

Kleur en Kerven

Wat zich opnieuw lezen laat
in schaduw van een vergeten naam
gewist door weer en lachend kind
de droom hardop te herdromen

in sentiment met open raam van
nachten waarin in het voetlicht
van de maan het verleden
werd hertreden

uit de ogen van een hemels lichaam
waarin de sterren helder schenen
onvermijdbaar van wat de dichter wil
het aanschouwen van contouren

door de voile van het fijnste linnen
verend op een bed van slapend mos
de zon z’n bron te doen ontspringen
in stromen dauw, de zoetste parels

te bedwingen in alle gefeeste zomers
van ongedwongen evenwicht terug te lezen
in kalenders van de jaarringen, de schors
waarin de kleur en kerving zijn versleten.