Netgedichten

netgedicht (nr. 51.435):

Amazone

Steeds als je mij met je ogen raakt
wordt ik als kristal en doorzichtig
transparant, waarin een regen van
licht in mijn bloedbanen dromen,

uit te monden in de delta van mijn
amazone, in de rijke zuurstof van het
regenwoud, slingert ze voorzichtig
door de peilloze palm van mijn hand,

kijk het water ademen waarvan we
zijn gemaakt, nog aarzelen de lippen,
eens zullen we van elkaar drinken,
misschien ben ik morgen al te oud, om

even bij je stil te staan, voor je me
verlaat, beloften na te komen in de
schaarse tijd die de dood mij toestaat,
als ik in z'n oceaan mag stromen,

waarin ik mijzelf niet vertrouwen kan.