Alle inzendingen van Pama

De haan, een kunstenmaker, vroege vogel met zichzelf begaan, in eerste stralen opgestaan, leurt in het licht met schorre stem, waarmee hij mijn dromen en de ochtendstond verscheurt, de zon zijn narrenkap en hanenoog belicht, mij met tirannie de slaap verdrijft, zaait uit krop een litanie, dwingt mij tot verweer te vergezellen in zijn…

Over toppen van de duinenrij, stampt ze haar schelpen vrij, de winden borstelen de taaie helm en het korte haar, geschoren door het jagend en golvend wateroppervlak, waarvan de meeuwen waren opgestegen, zij zweefden met elkaar naar een hogere vallei en naar de verre uithoeken van de zee, in geen kwaad berust, zonder aanstoot van…

Bestrijd die woordenschat op lange duur waarin we ondergaan, machteloos tegen taal en tijd, vaak niet te begrijpen wat te doen, vertil me aan een lege letterkast, streep de episodes door van nu en toen. Wij denken de waarheid te benaderen, als die bestaat – om tegen wil en stank - de poëzie aan te kunnen raken, gooien zinnen in de…

Uit het stof, kwam voort het zwijgen, daaruit het eerste woord, omdat er niets meer was, was het sprakeloos, alleen de stilte aangehoord, er viel niets meer te wegen uit de zee die steeg, daar ontstond een laatste woord, verbond daarin alles met wat lijdt te leggen, maar dat is nooit genoeg, dat woordloze blijft leeg, of de dood heeft…

De handpalm van de wereld fijngeknepen door de goden en het geweten en met tranen overgoten, ongrijpbaar als onvrijwillig zaad, de doden door de uitgestrekte vingers vloeien, gedijt de nood als verrader in een machteloze strijd tegen menselijk willekeur en z ’n voorspelbare natuur. In die teneur zullen nieuwe gewassen op de dood gaan…

Nu op deze verloren dag in weer een ander jaar, vloedlicht zwaait over het ontvroren land, het is niet waar dat zij daar in ruste ligt en dat zij de tocht is aangegaan in een omfloerst gebaar, het is toch waar, dat wij haar profiel polijsten in ruwe steen, beschrijving van haar taal tegen beter weten in. Ik smeek haar de stilte…

Kleurrijke rozentuin in kostelijke kracht met al z'n begeerlijke geuren geeft als geheel de macht. Maar ook één rode roos verheerlijk zich in eigen roem en straalt een daadkracht uit en blijft diegene waar hij voor koos. Verdort die éne fiere roos in het bonte geheel om zich moeilijk staande te kunnen houden in een broos gekrakeel…

Wat duurt de winter ellenlang, verstuurt het een gerucht alleen nog uit een zucht, vanuit het borstbeen te horen in een voortvluchtig gericht, de tijd hijgt lichter in ons rond, stikt gaten in de ochtendstond, is amper bij te houden, beweegt verder uit het zicht, schaatsers op smeltende melk, trekken eigenwijs sporen over het…

Wij spelen een verduistering, als we elkaar bespelen, schoonheid weggeschonken, resoneert na iedere trommelslag, gordijn omfloerst de leegte, doen de stemmen zwijgen, opent deuren van de huizen die in doorzichtigheid te bloeden staan in het brekend licht, geslonken ruimte breekt uit schoorstenen, rolt zingend van de daken, we omarmen de…

Ontgonnen ontstaan er bronnen waarmee men tijd en land wil winnen en oude lagen afgraaft, gestaag beklimt een kind de helling waarboven speelse winden geduldig zand te spinnen staan, slaan vlinders vleugels uit om in de zachte schaduw van een kind een innig lied te zingen over een gedroomde vlucht, ongeduldig, ruisen diepe verlangens…

Het sneeuwt over de kristalen herten aan het ijsmoeras, wat maant tot stilte, bewegingen verstillen in kilte, warme harten ademen alert op elk gebaar en blaast kapok uit neus en ogen, kool van transparante inkt maar even zichtbaar, onhoorbaar in de slag van snelle vleugels afgeworpen, verdwijnen schaduwen op het parelscherm van de avondwind…

Een schaduw van wie daar gaat, ingepakt in stijve kleren glijden over straat, het hoofd in livrei verbonden, stram als een lakei, tuin en schutting allebei, laten zich verdwijnen onder mutsen door de sneeuw gehaakt, over een ijzig pad heeft ook zijn stil verlies gehad, tussen donkeren muren hangt de dag in hengsels van bevroren regen…

Platanen langs de laan pathetisch van bestaan, staan hun plaats af aan nieuwe twijgen in de wind om tegen de verwachting in dood te gaan, gespreide takken in een hol gezicht, geheven armen naar de lucht en naar de grond, het licht maant voorzichtig om niet meer te bewegen, ontleend aan stramheid in de druilerige regen, ze zijn…

Waar alles mee begint is meer dan een woord of taal die men in een zin benoemt en wat een gedachte uitdrukt en wat verder reikt dan de blauwdruk van het leven, en wat zich uitspreekt in een streven, in vermomming tussen zin of regel kruipt, sluipt door het luie oog van het bestaan om met tomeloos geduld weer op te staan, zichzelf…

Ze kneedt de klei, in ogen van verwondering door ranke schoonheid, geroerd door slanke handen, water gereinigd uit de schaal van broosheid, zweet gestileerd in onschuld, de vorm ontstijgt de ziel van het creatieve denken, te zweven in onbreekbaarheid en licht laat dolen in een hogere vorm, ontleedt in betrekkelijkheid en deelt het…

In dit licht heb je wat je hart begeert, mijn hart begeert niets, in alles wat niets om het lijf heeft ben ik je schaduw, doorschijnend, verteert dat weinig tot niets, waarin uiteindelijk niets ontbreekt.…

De zeewolven kun je horen met beide handen voor je oren, als de dagen wat luid zijn geweest, stilte gesprokkeld tussen golven, daarin belooft een lege kokkel nog het meest om het rumoer te smoren, onder een grijze lucht waar meeuwen zich baden in nog wittere sneeuw, besluiten we hier te blijven wonen.…

Wantrouw de schrijver vertrouw het verhaal, ga met eigen pennen aan de haal. Schuldgevoel of zonde, zijn de overrijpe vruchten uit de boom van kennis. Als de hemel ons straft, hoeven we niet te lijden, wij verhoren zelf onze gebeden. Lotsbestemming is geen plaats, maar een manier van kijken naar de wereld. Ervaren is een naam…

Ik start met een nieuwe maan, de intense kou tart de emotie van mijn hart en blijven voren achter de ploeg stijf bevroren, want de ingevallen vorst houdt aan. Vers geslepen tijd versloeg met macht - in omgelegde sporen, waarin vertrouwen wordt geboren, - de onmacht in de kromming van het opkomend licht en de afnemende nacht, op…

Er is niets oud en ook het nieuw is er altijd al geweest, voor de piramide is ook de sfinx slechts een waakbeest, een schil in de terminologie van beelden waarover men denken wil, deinen ideeën voort in menselijke overleveringen,de jaren schouder aan schouder in een besef dat tijd niet bestaat, worden alleen rijpende gedachten ouder…

Hij zegt, dat hij heelt de wonden, geldt dat ook voor hen die vroeger dansen konden in het door het lot beschenen en ondoordringbaar bos? In dat labyrint moet de juiste richting nog worden uitgevonden, wijst met z’n beloften soms naar rechts, dan weer links, als men vraagt de gulden middenweg, zal hij tijdloos glimlachen en zwijgen…

De hoogste piek van stilte zal ik niet bestijgen, blijf steken onder de toppen van herinneringen, en zeil ik af langs de moeilijke paden van de mijmeringen, om over onbegaanbare gletsjers te verdwalen, langs goede bedoelingen die aan mij voorafgingen. tot in een eeuwig zwijgen.…

Ik hou van zwijgen en de stilte verpakt in woorden, om wegen vrij te maken voor het zwijgen en de oversteek te wagen in de woordenzee, de keuze die twee te scheiden in de vaart door het niemandsland, snijdt de boeg van mijn akkoorden door het water naar het beloofde land, waar vissen in hun habitat ruimte krijgen om woorden aan elkaar…

Wat we niet hebben, daar blijven we naar gissen, al lijkt het missen heviger dan wat we gehad konden hebben, als ..! Gefundeerde ideeën pronken naar gehechtheid om te lonken, wat bedoeld werd met remmen, proclamatie van verbeeldingen over de nog te verwerven dingen, in spijt te wissen en waarover we maar zwegen, associatie mondiaal…

Er zijn zo van die verre tonen dat mans dove oren ze niet willen horen van een ieder die op de vlakten wonen, ze houden zich verborgen, stellen uit tot morgen, in verwachting op de toon waarin niets zal worden verzwegen, waarin méér doorklinkt dan verwacht, luister wat zwijgt uit een eeuwig lied, fluistering van muziek, een kosmische mozaïek…

Jachtige sneeuw, waarvan de vlokken zich bewegen op de vleugels van alle gekozen winden, de windroos van het kompas is niet vermurwen, verwijst naar een bestemde richting van het bestaan, verstuurt de adem over thuislozen en allen die nog verder moeten gaan, het ijzelt glas over beminden en iedere gezinde, bewegingloos is de kristallen…

Mijn lange stille laan, een sneeuwverlichte weg de bomen, de oud geworden dromen, het water, bevroren rimpels verstillen tijd, ingeblazen door de wind, nergens enig geluid, het is een wondere wereld die me omsluit, het bonsent bloed wat door het hart van de aarde gonst, wat mij uit de verdoving wekt, zijn zintuigen gericht, op een voortschrijdende…

Vluchtige, schuwe schaduwen waardoor de nacht de ogen sloot, glinstert verse sneeuw op zerken van hen die leefden en er boven wier gemoed in aarde slaapt, het licht heeft z’n baan verlaten, de tijd waait nieuwe dromen schoon op de hoofden rust de keizerkroon, het zicht op de kortste dag is dood. Uit: 'Inspanning heeft zich uitgeput'…

Ondanks crisis, is het weer gelukt, de boom die staat, met lichtjes in z’n ziel die van het plafond een hemel maakt, poedersneeuw wat onder schoenen kraakt, bitterkoekjes in alles zoet gemaakt om met blijdschap onrecht uit te bannen. Bij het aansnijden van het gouden kalf vloeit bloed, door de scherven van de glazen stal en…

Eerst was er alleen het zwijgen, uit niets bestond het ruisen van de woordenzee, en een gong, een klank uit eerste mond en bron, onberoerd in natuurlijk stof, nog onbeschreven zonder woord in de voetprint van het leven, daarna kwam er meer dan iets, daar bleek veel van te bestaan, je kon rapen, of weer vegen, van wat nog komen zou of…