Netgedichten

netgedicht (nr. 30.056):

Als de vorst z’n kroon afzet

Een schaduw van wie
daar gaat, ingepakt in
stijve kleren glijden
over straat, het hoofd
in livrei verbonden,
stram als een lakei,
tuin en schutting allebei,
laten zich verdwijnen
onder mutsen door de
sneeuw gehaakt, over
een ijzig pad heeft ook
zijn stil verlies gehad,
tussen donkeren muren
hangt de dag in hengsels
van bevroren regen, in
stilstand en evenwicht
van de tijd, als de vorst
de kroon afzet, bevriest
de dood een ogenblik,
kiest voor mindere duistere
wegen, natuur is in gebed.