Alle inzendingen van Pama

De wind krijgt vat op zichzelf, ik beluister de stammen, ik hoor nieuwe stemmen uit hout gekraak, rijk getooid, gerooid van oude bast op helder licht verlaat in beregend struikgewas schrijdend in zacht gewaad twijgen in bleek contrast schieten straks vuur en vlam met bloesems op hun schoot ander leven klemt zich vast loom hangend aan…

Een mager kerkje staat middeleeuws te peinzen ontdaan van ereschuld broos als eierschaal gebroken wit gebarsten muren in granieten trance als een fossielen oester als parel in ballance verweven in de gouden handpalm van een geduldig dal. Het dak z'n magere vinger wijst naar de uiteinden van het heelal waarmee het slaperige dorp het…

Een gedachte fladdert af en aan en likt z'n verse wonden behoedzaam van een bleke maan. Verkeer jengelt al in de straat blikken dromen verpakt in monotone regelmaat,ze manen het licht tot groter spoed ontneemt de morgen de prille moed en wordt energie vermorst, ver voorbij de dagelijkse kost. Als een koekoek die zich breed maakt voor…

Ik heb geen foto van je gemaakt jouw beeld staat in mijn ziel gegrift ontstaan in eenvoud en soberheid ben ik in verlegenheid geraakt. Je knielde en telde de lidtekens van een lang verleden,je vertelde over zandkorrels in het zand ze gleden als herinneringen door de dunne vingers van je hand. In waar jij de seizoenen zag vervagen in visioenen…

Op stramme poten had de morgenspin ons in nachten ongemerkt besprongen en met listige draden ingesponnen verstilde lijnen van geronnen uren verzonnen in een nauw gemeten tijd bleef het ongeduld aan ons kleven, in een keurslijf wat de toekomst bleef verzuren en waar het bloed niet vrij kon stromen. Zonder ons in die pijn te kunnen wegen veel…

Oude glamour waait met vitrages mee achter open ramen op de Prinsengracht, even kijken met ons twee naar de parade op het water, het merendeel is 'gay'. De zolder herbergt het beeld van snijtafels en naaimachines die nog hoorbaar zoemen en toont de sfeer van dramatiek zonder de oubolligheid te roemen, daarin tooit de dame haar pikante 'chic'…

Wat beweegt een dolfijn om net die éne spiering uit de school te kiezen, welke criteria in z'n eenvoudig brein zegt hem dat het juist die vis moet zijn om zich instinctief niet in de luxe van de veelvoud te verliezen. Anders dan de welvarende mens, die in de complexiteit van mogelijkheden verdrinkt en als individu in het collectief…

Laat, laat mij mijn weg maar gaan mijn ruimte is mij te verheven, mij te schikken naar diegene die de grenzen stelt en die eenzijdig te bewaken, en in eigen flexibiliteit verstrikt dreigt te geraken, zal ik stikken in verlangen, vrij te ademen denk ik niet dat je mij al kent. In onafhankelijkheid gebet en gewend aan ruimtelijke…

Een koude wind schrijnt en knijpt in het gezicht van mensen, perst het ginter en de toekomst uit, waarin de aarde wordt verkleind, verarmd en zet de wereld in de vitrine van de winter. Verweerde oude stammen van vergeten herinneringen, gesluierd door andere culturen, die het getij moeten keren, dan zonder enig erbarmen. Een klamme regen…

Aarde is hij, gestampte vreugde en verdriet teelt van een verleden en de toekomst op de akkers van de nog te vormen taal waarop men alleen het onkruid ziet. De gewassen woorden ontstaan in trage groei breekt de inspiratie open, gezaaid in felle tinten in de vruchtbare grond van een literair bestaan komt z'n broze pen uiteindelijk tot bloei.…

Denkend aan de wondere wereld volgt een kind haar vlinders nooit gedwee, zonder verplichting immer in de juiste richting in haar spoor loop ik mee kan ik alles leren van dit kind. Speels, in herhaling creatief in aanleg, in eenvoud intuïtief ik mij zonder haar verloren vindt zonder van de kudde af te dwalen de sprookjes in haar voordeel…

In het middelpunt van een woestijn de felle zon, stenen en droog gewas zie ik ineens mijn eigen dorre strand de waas van hitte waait over land, waar de schorpioen z'n staart doopt in venijn niet wetend of dit als medicijn genas z'n scharen omfloerst in zwart satijn. IJl de dunne, versleten maan vergeten in z'n ijver, half vergaan en overdag…

Op de snaren van het tijdsbeeld, vibreren rusteloze zandlopers. Roestig hoefijzer vangt veel tijd aan de muur, waar is het geluk? Vingers bespelen een oude harp, snaren breken, er vloeit bloed. Regendag, gevuld met niets dan buien, ook in het goede en kwaad. De tijdsreiziger ziet geen nieuwe landen maar met andere ogen. Niets…

De dag dat ik zou gaan varen voelde ik mij wat lusteloos ik maakte tussen gele leliebladen met een hand een doorgang in het kroos. Er lichtte een gezicht op van beneden uit de zwarte moddergrond ik zag een donker trappenhuis nog onbetreden en het kind dat daar stond voelde zich nergens thuis. Het stond met z'n schrijfgerei druk te schrijven…

Ik ben voor niets angstig geweest niet voor donker of het schelle licht, niet voor een optreden op een duister feest niet voor oorverdovende stiltes, of het verkeer, aanstormend in vage dromen waarin ik bivakkeer, waarin het uitzicht mij niet gunstig lijkt, ook daarin heb ik een afgewogen verweer. Maar als ik me in een gevoel verslik en…

Smeedvuur vlamt hitte roestige spijkers, wachten naast de hoefijzers. Geruite kiel, nooit meer de slijpsteen horen noch het gedreven wiel. In het jagerspoor door de achterbenen geplet, verse kluiten. Hinnikend paardje van ver goed te horen gelopen tijden.…

Bloedrode ballon omhoog gericht, vrij gelaten bij zonsopgang. Een verroestend blad kleeft op het asfalt de eerste voorjaarsregen. Vrije appelboom het is nog te vroeg, toch schud ik hem de hand. De wolken breken het regent zonlicht boven het rivierenland.…

Sterven is een toegeven pijnlijk te zien wat ongesnoeid bleef aan geplante bomen, wat niet af was in dit leven. Alleen het vruchtgebruik werd in bruikleen gegeven, aan het ware fruit daar kwam ik niet aan. Wat beloofd werd in mijn jeugd wilde niet rijpen in mijn dromen. Loslaten werd een losser samengaan, berusten werd een deugd voor…

Gepijnigd door stilte en ongeduld, op jacht naar klare zinnen, de gedachten en het glas rijkelijk gevuld, voelt hij de leegte van binnen, elke streek bevat een woord zwijgend bouwt hij voort, sleurt uit de droes van de hem gegeven tijd z'n dagelijks brood in een plichtmatige roes gaan beelden teloor in het licht van ziel en dag die op…

Kindje in z'n badje kinderkopjes huilen in de regen nat.…

Schijn besuikerd,even bestoven,smetteloos poedergordijn.…

Twee ongelijke stenen in een vonk van vuur ontstaat een weerstand van warmte, op de blaren waar je mijn huid bespeelt, ontdooi ik op de lange duur, brandt een schroeivlek in, de herinnering houdt stand een vrijwillige tinteling van onzichtbare tekens van kwetsbaarheid ontbloot bezien verwonderd in elkaar voorbij het reinigend vuur en…

Is de arena dicht dan speel ik jouw sonaten weet mij even toegelaten tot een ander gezicht waar de wegen zich splitsen zie ik jou weer gaan. Tot in een heldere morgen scheiden wij in schijn een pleister op de wonden gehecht voor al de pijn zijn we geborgen in ritmische golven van een onmetelijke oceaan krijgt dat gevoel steeds een andere…

Gisteren is niet meer dan iets dat ik vandaag maak omdat ik anders ben dan ik toen was gisteren was anders dan het is, omdat ik anders ben dan ik was. Nú, is het enige wat telt, nu maak ik verleden en toekomst tegelijk, vandaag ligt het pad nog open, naar morgen kan ik lopen dwars door het heden om met respect een andere tijd te betreden…

Kind van de zon zomaar gegeven uit welke verlichte bron? Kind van de maan op dié ene nacht geboren om een eigen weg te gaan. Kind uit onze dromen uit de nevelen gekomen om jouw wereld te bewonen. Kind van morgen om de aarde kleur te geven in alle goedheid te verzorgen maakt ons, al is het even, een klein beetje vrij.…

Door je poriën parfumeer je mij, van enige twijfel is geen sprake de arm versmolten op een zachte dij in de warme holten van de nachten in het waken van de dagen kan dié ene geur mij raken. Welsprekend een juist accent van een vroege lentezon, als druppels water uit de diepte van de levensbron, herkenbaar ritueel nooit te nimmer…

Zinloos geweld perst de dagen en nachten tot bittere sappen.…

Verdeeldheid zaaide zaad in verbrokkelde aarde. het blijft aftellen.…

Roestig eikenblad. Grauw verdonkerd hun ziel. Transparent doorschijnend.…

De wijzers van de klok krommen verder door in zwart op wit in een universeel decor elke tik, een kleine stap de maat van elke slag de wereld verder draagt op een onafzienbare trap van uitgesleten treden een dwingende weg plaveit naar het tijdsbeeld van zichzelf naar opnieuw een andere tijd. Langs gelijke stations elk uur jagen wijzers…