Netgedichten

netgedicht (nr. 19.102):

Vrij ervaren

Een koude wind schrijnt
en knijpt in het gezicht van
mensen, perst het ginter
en de toekomst uit, waarin de
aarde wordt verkleind, verarmd en zet
de wereld in de vitrine van de winter.
Verweerde oude stammen van vergeten
herinneringen, gesluierd door
andere culturen, die het getij
moeten keren, dan zonder enig erbarmen.

Een klamme regen blaast hoog
van minaret en menig christelijke toren
bijt zich vast in tradionele diepe voren
van illusies, die al verbleken in hun
trage loop, waarin ze al zijn verloren.
De hoop begrenst door onmacht
lijdt schipbreuk op weerbarstige klippen
van wederzijds ervaren
die we niet kunnen ontwijken, dan
neigt het water ons naar de lippen.

Er is geen ontkomen aan,
aan de getijdenstroom van de
gedachten, in oervorm ontstaan
en dwingt het leven, in elk
moment, weer op te staan met een
wrange glimlach vaag verborgen
trekken we de rimpels glad,
in het zicht en verwoord
in de dag van morgen
om ze in verzen te bewenen
waarin een vrijelijk ervaren
nooit kan worden vermoord.