Alle inzendingen van Pieter Sierdsma

zwak geruis overwaarts met de brede slag het gevorkte teken van de herfst bepaalt de tijd in eigen beheer tegen de hemel van october de koers is in volledige rust met het zwak gegak vooraan over de matte hemel met de trage spoed inbegrepen de gestrekte halzen lome peilen aan het lijf achterwaarts stijf opgeborgen in de verenhuid lang…

de schroef maalt in diepte het eender koude donkere water dat zwaar en onverschillig woelt meegaand of log malend er valt geen staat op te maken de motoren stampen hard tot ze zich schikken in de lange trilling die de hulk van het schip verheft tot een goedmoedig besef onder de stenen van de kade zoekt het brosse schuim lange slikkige…

nu het geruis van de zee was afgebroken in de strandtent waar buikige mannen op slippers met bierflesjes in en uit liepen was een slanke meermin achtergebleven. op haar ranke heup zat een kleine salamander te rusten zijn sierlijke pootjes gespreid in haar milde warmte terwijl ze afrekende voor een cola en de vijfduizend zandkorrels op…

de tijd is ontglipt in de oude stenen straat smal en dicht bebouwd de stappen blijven licht aaneen gereid als strofen van een oud gedicht de zon meet gehoorzame tijd in smalle schaduwen langs stille gevels waar een eind en begin voorgoed verwisselbaar zijn ingericht er is hoog vergeten ruisend in groene koepels van bomen op de…

het raam staat op een zomernacht vaag zwoel de zwak verlichte straat waar een late bromfiets het geronk van zijn uitlaat om een blok laat gaan een korrelige krijtstreep op het bord van de nacht als verkeerd uitgeveegd niets te raden een paar sterren tekenen geen dunne paden het asfalt nog veel dieper donker verwacht geen kudde rinocerossen…

het water is muziek het schuilt onder de rimpeling van rietbundels een golvende maat van strijkers aangezet voor een bijeenkomst van genodigde gasten met koetsen tuimelen zilveren beslagen hoefnagels tollen wielspaken een lichte melodie op een wijd blad geschreven waar regels elkaar naspelen op de rug van het water gaat een vliesdun tokkelen…

auto’s met open kap draagbare radio’s jongens hebben het pokerspel ingezet op rood gestifte lippen en losse slippers claxons lokken naar het feest flessen worden afgespoeld aan het strand een kus op de hete achterbank. de hemel staat blauw, groot en onbedaarlijk in een nooit eindigende zee luidruchtige kapers vinden bijna naakte meisjes…

’s Avonds als het koel is stroomt het hart leeg in de donkere tuin beklemd door vrees. Het lichaam met koud zweet overgeleverd aan het oordeel dat wacht in de door de nacht verhulde stad. Ontheemd en vreemd voor het eerst wetend dit is zonder wederkeer. De tuin bergt de bomen zwaar als een gesloten droom. Daarna is het rumoer te horen…

er waren meer paraplu’s doorregend nat die bewogen bij de gehaaste pas en schommelden het mat refrein dat de regen met een zware glans begeleidde. meer paraplu’s droegen een zilvervlies mompelden onverstoorbaar naar binnen gericht in een trage nukkige golf soms even uit het evenwicht maar dan weer gedempt naar lange schreden gericht.…

het heeft gesneeuwd in het park banken heten nu wit grijze boomtakken verspreiden gedempt gotisch stille taal nergens hoorbaar. een kartuizer zou hier gaan in witte pij zorgvuldig de getijden biddend die herinneren aan zijn cel een doorlopende stilte. vermoeden van bestaan adem die witte ijsbloemen op het glas draagt zonder tegenspraak…

we liepen in een rij met lichtjes in de avond die snel gevallen was. de lampions bungelden onvast en dunne vlammetjes brandden of iets ze stil betoverd had. we liepen met korte stappen zodat het zacht bewegende licht niet uit zou gaan in het rood groen blauw en geel dat op een papieren harmonica leek. we zongen van Sint Maarten de heiligman…

de avond ligt op het water vloeiend donker weg gedragen het voorzichtig omslaan van de grijze golven die hun geluid inbinden of ze onder de rood aanlopende hemel willen bidden voor meer stilte. de tonen zijn gelijk met een dof bereik. de zee raakt alleen en onmerkbaar traag varen aan de horizon nog een paar schepen. de golfslag die het…

de paarden op het land dragen in de avond het somber silhouet als een laat gebed. voor de stilte aangetreden zijn de beschrijving van een lange dag op de lage horizon met ernst beleden. loom en moedig uit zwart gesneden houden ze doezelige warmte van de aarde in een lome droom vast. ze staan als een voorbode van wat groot hoger is…

de bomen van het bos zijn gerangschikt op het toneel met even hoge parkbomen op het gespannen doek geschilderd met gedempte kleuren. het bos reikt met weinig diepte in de maar niet voltooide schemer waarin een kluwen honden achter twee herten heen en weer rent met een sierlijke gang te rank om echt te blaffen onderdeel van het niet beweegbaar…

verzamel de wolken die voorbij trekken gretig met donskoppen lui buikig aan de zomerlucht dik vol gevreten schapen in een kudde half verdoold dan weer trouw bijeen gezworven of trotse schepen met bolle zeilen op een wijd uitgezette koers het karveel aan een dunne kabel voortgesleept of een voc schip lodderig stil liggend in een windstille baai…

de slang kruipt giechelend tegen de dikke boomstam op. hij heeft net Adam en Eva verlinkt. nu luistert hij bezweerd naar de grote zwarte tovenaar die naakt met een zwart luipaardvel op een dwarsfluit speelt in de diep betoverde nacht waar de maan vol doorzichtig licht de hoogst zwijgende toeschouwer is met een kraanvogel en nog meer zwarte slangen…

het licht van het portaal brandt waakzaam onder de smalle rand bewaakt dat het ogenblik onbepaald aan eeuwig is onderschikt. wie de voordeur ingaat op een laat uur verbreekt de kalme betovering maar voor een korte duur. het huis biedt vast weerstand half dommelend half verlamd. binnen is de innerlijke kou zacht gedempt in de ruim geschikte…

in de avond fietsen hand in hand onder het zacht zoemen van de dynamo tegen de band. de vrede van het land en de donkere grond liggen om ons. we zijn over paden gekomen die in elkaar overgaan als een net van ongebroken dromen. de avond is ruim en zwoel, je hand knijpt even in de mijne. onze pedalen gaan licht rond. we drijven in een zachte…

de zee heeft de meisjes gered van de hitte en het warme zand van de blakende hemelkoepel met de blinde zonneschijf. de zee bruist om hun ranke leden als een onbezonnen liefhebber van jong vlees en de korte navelknopjes ravot met de bruine slanke benen. met blauwe prentjes beplakt zijn ze de dochters van de zee. ze wentelen op het strand…

Een waas van licht splitst op de koepels, het baadt filigrijn in het water van de lagune, de smalle spitsen van de gondels bewegen vederlicht. Aanleggen en verlaten, de stad drijft op licht vertrokken van smalle kaden, de trage opmars van meerpalen, stille eskaders die geduldig op de vloed uitrijden. Tijdig overschrijven ze natte regels ingehouden…

de wasknijpers tegen de lucht geprikt houden de wereld tussen beiden vast boven vrij wijd uitgespreid en naar onder verbonden met de grond vaak wat drassig met waaierig gras geklemd blijft hoop levend hemels bevrijd golft het wasgoed dun rillend aan de lijn zo lang zonder weerstreven een verbinding in leven houden in een halve vlucht verbonden…

het was op het eind van de zomer de avondlucht vermengde zich met een late geur van aarde we stonden opeen langs een vaart in het gras een zacht gepraat vol verwachting trok door rijen de kinderen waren ook blij want aan het begin van de boerenvaart bloeide licht op een praam die een ongezegd wonder aankondigde dat met een zacht geronk optrok…

grieks vuur in het dal een oude geschiedenis van gras de heuvels zijn traag gestrande schepen de lange droom is een middag oude rotsen als het versteende bekken van een offerdier Ik ben alom het wijde pad badend in de hemel ligt een verlaten fort. - de kust is ontbonden van de zee zout op de smalle rand tussen de…

in de nacht is er weinig wind. de koele adem van het heelal is een spiegel van eeuwigheid, over de stille punten van sterren terugkijken. als een verlaten open zee golft de nacht een koude rimpel op het dak de maan speelt een lichte vlek tegen de zware schoorsteen, hoge steven in een donkere vloed van pannen opgeheven. bleke schijn…

zilver na zilver vindt het pad hellen zeilen liggen vast op zonlicht van de dag vlak op vlak water lucht rusten op een klein gerucht een golf spoelt aan de kust vlag na vlag zeilen aan de mast bewegen stil naar de einder groot gestaag één volmaakt.…

op een halve nacht ijs is het voorzichtig gaan. nog niet toe aan zekerheden is het grijze vlies gespannen over het koud donker water, dat de illusie in stand houdt. maar bekwaam schuifelen eenden over het bevroren parelmoer van de vijver in het kleine park, gewoon plat op hun gemak, zonder behoefte aan gesnater of luid klapperen van vleugels…

in hout is geloof gesneden, een geschapen verhaal van windingen en trossen de vruchten ten toon van een houdbaar geloof in goed gepolijste groeven. het koraal omspeelt het orgel al eeuwen in de kerk, gevormd van hout en steen, trouw aan een bezonken vaart op de koers van overleven, van steeds weer streven. de boeg is onveranderlijk…

de scheepsmasten dragen het verlangen naar een ver land, bodemloos licht ongehavend. dromend ga ik scheep in de kamer. het tuigage hoeft niet te worden aangeslagen. de strakke ra haakt aan de grijze hemel. de gespannen lijnen krijgen vat op hoog klapperende zeilen. een scherpe steven snijdt met weinig gerucht diepe zee aan. we raken buitengaats…

als een rustige schaar heeft het licht gras geknipt. laat in de middag verlaten de jongens zich vol overgave op hun fiets, waar ze bij het trapveld praten. alles is verklaarbaar. het meisje dat haar hond uitlaat, de met tekens bekalkte muur vol sacrale rust. het speelrek is een fantasie, waar je tegengesteld aan de aarde kunt hangen.…

licht is een eiland dat drijft, diep is het niet maar gedragen over een rimpeling geblazen. als het aan wal ligt verliest het gewicht. op tast ligt een kleine rij wolken als een witte kroon verzonken. zo ver te zien grijpt rimpeling aan lichte koorden die dringen naar waterkringen. er is een begin aan geluk onder een vlekkeloze hemel,…