Alle inzendingen van Ralameimaar

Boven op de dijk is het water altijd mooi! Maar op 't nivo van 't water zelf, zittend op 't basalt, voeten in 't nat, om aan de kou te wennen, even... halt, dan, me erin te laten glijden, laten omringen door meegaandheid, zachtheid, beweging, 't klotsen, kabbelen, als een spel, een babbelen van golven... dan aanbid ik 't wonder…

Dat, wat zich afspeelt in het hoofd, een gesprek, of beeld, mentale webben, dat kan de galm en nagalm van een klankschaal weg doen ebben, haar klanken lossen sporen op: zoals het blad, dat loslaat van de boom, verdort en op straat vergaat, zoals een wolk, die wegzeilt uit het zicht, zoals aan de dijk, door nevel, ’t water aan…

We lieten ons aan weerskant begeuren, door koolzaad, een fel en geel gebeuren. Na de lange dijk in bochten gewrongen, belandden we bezweet op 't Muiderstrand, waar we verkoeling in het water zochten. Over de Muiderbrug wilden we naar de dijk terug en via 't slot, de haven en terrassen, was daar het groene dijkje tussen schapen, plassen…

Luisterend naar de piano op de autoradio, zie ik nu haarscherp een exgeliefde spelen. (die nu rouwend om een ander is) Mijn wijk binnen komen rijden, jongetjes zien klimmen over hek, die me in een vlaag doen denken aan mijn kind, waarvan 'k kort daarvoor nog het graf, waarlangs ik reed, dacht te bezoeken, maar toch niet deed. Langs…

Scherpe tanden staken in de blauwe hemel en tussen afgebroken kiezen kierden zonnestralen, in die kloven voelde ik me veilig. Hier zou ‘k weer willen wandelen vanaf het spiegelende meer, langs 't pad de schuine afgrond peilen, stappen in de schaduw en onverwachte sneeuw. het eenzaam maanlandschap ervaren en na een lange dag eindelijk…

In het verzorgingstehuis van mijn vader zag zij mij staan. Ze zei mijn naam. Verbaasd keek ik haar aan: zo blij was zij dat bijna ze me zoende, maar ik zag niets dat ik herkende. Ze liet me raden, maar niets dat me te binnenschoot. Ze noemde namen……. vaag, pas bij de naam Thaborschool begon mij wat te dagen. Sindsdien zit ik me af…

Ik wil me over jouw behaarde borst neerbuigen, neerzinken op jouw diepste ziel. Ik wil jouw hardheid, zachtheid zuigen, vol dorst wil ik jouw denken drinken, je aderen vol bloed, vol gloed, in jouw heetheid mij verwarmen, in jouw helder weten mij omarmen. Wees dan in mijn zaal de koning, jouw verre komst allang bereid, open mijn deuren,…

Mijn pijnen heb ik bestreden, denk ik, eerst heb ik ze gedempt, soms ingeklemd, tenslotte hebben ze me blij gestemd, omdat ze me wat leerden. Maar pijnen, hoe ook ik denk jullie te verkleinen, mijn lijf zegt of ze komen of verdwijnen. Ik dien mijn lijf te eren en te leren hoe het gunstig te beheren.…

Wanneer rook ik je bewust, wanneer dronk ik je eerste thee? In welke toestand was ik toen, had ik net voor ‘t eerst gekust, gedanst, geslapen tussen sterke armen? Ik drink je geurig aftreksel, dat teer rood kleurt en snuif je geur, zoet, wee, totdat het me bedwelmt, alsof een deur, een kier, toont wat ik vroeger dee: ik fiets langs…

Op vakantie maakte je een foto van zo'n Frans, nauw straatje, je kon nog net een man zien, die daar naar boven liep. Thuis schilderde je die foto na en liet het schilderij mij na. “Maar die man loopt weg”, had ik gezegd. “Ja, maar hij loopt naar het licht”, zei je. Je liep voor me in het groen en ik zag je in de late zon een nauw…

Wat je wilt, dat koesteren, even, af en toe, daarna vergeten. Dan ongemerkt bezwangerd, het voelen zwellen, zo zwaar, niet meer te houden, het durven baren, in openbaarheid brengen, er mee aan de gang gaan, en, als het opbloeien van een kind bewonderen.…

Toen ik op de wereld kwam, wist ik niet hoe het gezicht zou zijn van de stad waarin ik jaren leven zou. En nu 'k er woon, verandert haar gezicht per uur, door de bouw gewoon, maar ook door mijn humeur. Toen ik op de wereld kwam, had ik geen flauw benul van mijn gezicht en door een waas van licht gewaarde ik vaag mijn moeders lach. Later…

Er staat zo vaak een engel aan mijn deur, al lijkt dat dan de buurvrouw of een zeur. Ze brengt me terug op 't spoor dat ik had vergeten, of voedt me met haar woorden veel meer dan heerlijk eten. Soms is ze in de stad als ik loop te sjouwen met tassen vol dagelijkse sleur en nauwelijks te houwen. Je zou zeggen dat ze stralend is met goudvlammend…

Wat doen ze op hun vlucht? Ze laten strepen, rotzooi in de lucht. Een ieder, wees beducht! Geen kluchtig gerucht, helaas, zucht, ernst, berucht het tuig, en tuchtig. Niemand kan op vlucht. Het is in onze wijde hemellucht.…

Golfbreker overspoeld door golven die ketsen aan weerskanten en dan laag over laag één, oplossen. Jou laten, naakt, stabiel, stil, zijn, voor meeuwen mosselen, wieren en mossen, en al wat er huizen wil.…

In een plas, die een hoge boom als in een put zover weerspiegelt, -‘t loof laat haar bewegen-, die aan elke kant een ander uitzicht biedt, die de maan op de grond, de wolken op de straat, kan laten drijven, daarin wil ik me verdrinken, in haar diepte.…

Mijn kamer staat vol bloesemtakken van kers-en perenboom van ‘t vers gesnoeide hout. Het bloeit in alle vazen die ik heb. Aan alle knopjes kwamen witte bloempjes groene blaadjes, opgevouwd. In mij is ’t een bloemenzee door de bloesems in mijn huis. Buiten bloesemt het nu mee en het geurt er en het kleurt er, in de straten, in de tuinen,…

Eén brij, onverteerbaar, verleden, heden draag ik mee weggemoffeld onder lach en leden voelbaar wel een misselijk makend maagresidu dat vraagt te vasten, purgeren, rusten, maar hoe hou ik van de lusten van 't leven, de lasten(?), hoe hou ik zo ontzettend veel van jou, niet in je persoon te vatten, misschien wel in je volk, muziek, je…

Zacht gladde vingers aan lippen in vakkundige greep, fel het licht en lucht van latex, stomme achtergrondmuziek, niets meer te zien dan ‘t plafond. Te groot open ik m’n mond “Ontspannen” zegt hij, dan sluit ik de ogen. Meeslepend weerklinkt: “saaamen waren wij” en zuigt me mee naar ‘t verleden, “saaamen waren wij” tranen van diep nu dichtbij…

Kroning van koning, vrouw en drie meisjes zacht lief lachend, blauw de jurken, ik hou van jou zegt de massa, is het gevoel, hou van Holland, het volkslied, de tulpen, grachten, treinen, het wachten niet erg, lachen en klappen, een feest om het feest de koningin goed en moeder geweest voor het land, nu hij en zijn vrouw oranje en blauw…

Wonderlijk de hand die ooit de sleutel stak in ‘t contact van onze motor, en hem aandrijft, servicebeurten gratis, ons denken reviseert en ons beeld vol waan, schoonwast onze ruiten van binnen en van buiten.…

Kostbaar geschenk van oude vriendin: zelf uitgestoken stekje uit bos, in jampotje, wortelt in mijn keuken. Blij plant ik het in mijn kale tuin, begiet behoedzaam. ‘t Wordt een slanke berk, buigzaam, rank en sterk, laat zich door wind oostwaards wijken. Zijn zilveren bladeren beschaduwen de parkeerplaats in zinderende hitte, koele waaier…

Ik zag haar liggen in dat hoge bed, omringd door apparaten, slangen, ruis. Zo opgesteld ‘t wijdse uitzicht over daken voor haar verloren. Door medicijnen haar volume voos, dicht de ogen, in haar stem een open buis, waardoor ze niet kon praten. Om de slangen niet te storen, aarzelde ik lang haar blote schouder aan te raken en…

Het zand en de wind wilden wat, wilden spelen met ‘t water, de zee spelen met ‘t strand haar herinnering golvend verinneren, alles wilde het doen met elkaar: de wind ‘t verschuiven en stuiven van stuifsel, de zon achter elk schelpje een schaduw verschijnen, de keitjes kuilden al kuilend een kuiltje, de steentjes kiezelden keutels, ’t geweken…

Wanneer ik de boulevard bereik, de woelige zee zie, word ik eindelijk rustig. Als strandtenten met kreten van eten achter me, ‘k alleen met de vogels ben, voel ik me thuis. Kanten randjes van schuim, sieren de kust, zeewier, schelpen, flesjes en blikjes een armzalige ketting. Grijs-groen wapperen duinen, welvend als borsten,…

Toen ik de berg beklom, mijn hart, hield ik van jou, hoe jij maar klopte en mijn leven stromen liet en ik verder klimmen kon en jij maar klopte. Toen ik naar beneden liep, mijn knieën, hield ik van jullie, hoe je maar knikken wou en buigen dan weer strekken wou en mij staande hield en dan weer buigen. Nu ik op de platte Knardijk loop…

Ik ben de voetstap op het groene mos, ik ben de bloesem aan de volle tros, de geur ben ik van ’t eikenbos, ik ben de druppel op het klaverblad, de slijmerige slome slak op ’t pad, ik ben de nieuwe knop, de honinggeur, de strakke hemel en haar blauwe kleur, de lichte zang van vogelfluit, de zachte twijg, zijn nieuwe huid, ik ben de dans…

Dit is mijn huis en tuin, mijn stad, mijn land, mijn man, mijn kind, mijn vader, die held’re ster zo ver, die schijnt op mijn verstand, mijn ader. Maar van wie de lucht, die zich met bloed verbindt, van wie de kracht die zich in ‘t lijf bevindt, van wie de woorden uit mijn mond, van wie het helen van een wond? van wie het koren op de akkers…

De fruit en de groenteschillen van mij de graten, de botten, de vellen van jou, onze geschillen, het zwijgen voorzichtig schep jij, roert ze dooreen, spit om, dat ’t niet gaat verrotten, verzuren, beschimm’len, donkere laag voor de wormen, dat ’t warmt. Hoe heerlijk dit leven, die voedende gloed. Maar plots is het weg, ’t warme verdwenen…

Schaduwen van kleine blaad’ren spelen op straat. Ze sieren, kleuren de stenen, vullen het vlakke met diepte. Vrij fladdert een vlinder erdoor. Het riet, dat groeit en dat groeit, wuift wild en het ruist tussen vogelgetjilp en gefluit. De wind waait door m’n haar. ‘k Hoor mijn adem, zie mijn stappen in dit spel, dat nooit stilstaat, dat…