Poging

'Een gedicht?'
fluisterde hij bij het weggaan.

Maar hoe kon ze dit beschrijven,
iets wat niet ontleed, ontkleed, geanalyseerd kon.
Zoals de ingang van een spechtenest zichtbaar,
maar nooit de holte zelf.
Het was als een zorgvuldig gesealde schat,
als een klein flesje waarin een minutieus scheepje,
zonder erbij te kunnen,
veel meer dan dat was het,
als een oeroud voorwerp in een museum uit een andere wereld,
het was eerlijker dan de stralende hemel.
Ogen die klikten in de hare,
stemmen en lippen in de eindfase
die wisten van dit moment,
als afgerichte honden die hadden geleerd te wachten
zich nu te goed deden na het smachten
zich te buiten gingen, grommend, kreunend,
-dit was weer te dierlijk-

en dan later het oplossen, verstommen,
door klanken van schalen, die ver, ver wegebden.

Altijd leek het geschrevene opgeblazen
als een ballon,
maar dit kon niet hard genoeg.

emoties

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 3 stemmen 177