Februari, Bergen aan Zee

Nog net niet onder was de zon,

Als een gebergte hingen duinen
diep in muien,
die blauw blonken.
De zandeilandjes verbonden door een sprong
of een natte schoen,
de zee grauw golvend,
ver de pijpen van IJmuiden.

We liepen op een duinpan af,
ik wilde er wel wat met jou,
zomaar in je jas en in de kou......
maar die gedachte kwam niet bij je boven.
Al gauw stond je bovenop de kam.
Behoedzaam betraden we de ruggengraat van ‘t duin.
Over het hele lange strand
liepen maar twee paartjes.
Landinwaarts, glooide halm waartussen meertjes glommen,
vogels vlogen, verre lichtjes schenen.
We volgden hondensporen
om de inplant niet te storen.
Bij een diepe gleuf was je me weer te vlug
in draf gleed je van de top jezelf verkleinend…

Plots was ik weer het kleine meisje
die dit spel spannend met haar broertjes speelt:
wegzakken naar de afgrond met grote stappen,
steeds sneller, wijdbeens,
en als je valt,
dan is dat altijd zacht.

natuur

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 4 stemmen 244