Alle inzendingen van Sabrina Bielac

Zonnestralen, vangen speels het eerste ochtendlicht, doorstralen het overkoepelend bladerendak terwijl de eigen ogen mij zoeken, door de dichtbegroeide bladerennevel... doorprikken ze woudschemerig zo licht. Zij zien niet hun eigen harten slaan, het bereik van een ogenblik, zo kort op de heilige steile vochtige hellingen.. kuste het ochtendlicht…

Geloof de verborgen pijn in mijn ogen open, verlicht, liefde..buiten de werkelijkheid zodat ik haar kan zien, haar warm in mijn armen kan voelen vergeven, dat zoveel sterker dan het alleenzijn is mijn hart dat weet, mijn oordelen ze hebben mijn herinneringen pijn gedaan ik herinner de ademloze momenten diep bewogen terwijl ik 's nachts…

het leven door het oog van een lens, de droom van volmaaktheid.. haar contrasten vervat zintuiglijke poëzie van een stroming losse gedachten.. sentimenteel bekeken een beschrijvende kunst, van uitvergrote romantiek... ontleend aan een middeleeuws raam zonder bril door het leven willen gaan, enkel aan je hand, de realiteit of werkelijkheid…

Mijn porselein, interessant ooh zo breekbaar fragiel .. wit doorschijnend, klinkt helder fijn verbrijzeld je bittere lach ... poreus...en smakeloos van klei de voornaamste ziel, ik voel wat ik wil zo onaantastbaar vervaardigt, de exclusieve waardigheid gebleven, gebrand en toch verheven.. in zuiverheid, stond je naam op mijn smeltende…

En als ik gelukkig was dan zouden gouden momenten dansen ..uit dankbaarheid, blijvend geluk brengen omdat jij van mij was, glans in mij fonkelde want jij zou mijn struikelblokken vangen. Jij zou mij doen stralen .. en als kwellingen van bronnen mij overvallen, zou je 's nachts mijn gelukzalig deken zijn omdat liefde bewustwording weerhield…

Wandelwegen leiden door de regendagen, wou dat ik dit mysterie kon gaan...alleen onherroepelijk kwetsbaar hoor ik je stem zie jouw gezicht ..in mij ik hou broosheid vast tussen mijn handen, zoek op alle wandelwegen..de regendagen. Ik voel je hart, te laat het melancholisch drama moeras, slaat modder tranen van onbreekbare ruiten doorstromen…

Lavender wolken drijven naar het westen, vanuit het oosten steeds dichterbij het brede onweer trekt voorbij het park. De lucht, zich lavend aan de overvloed, herbergt ontevreden bittere vriendschap, verschillende emoties vliegen vrij en raak als het lied van lavender, als een tekst van mij zo zijn mijn gedachten.. ontbreekt er oorlog, tegenspoed…

Leugen, ben jij de dronken waarheid in tweedracht geweven..al herken ik je niet, als klimmende ranken tegen de muur ..in het lover in een wereld van honing, liefde en ambrozijn lopen woorden immers van ziel over, als een zware anker ketenend het verzengend vuur en weet valsheid haar ware gezicht te verbergen, teleurstelling elke poort te openen…

Ik ben de wilde rozendoornstruik.. ik ben een wilde vrije roos, kom niet te dicht hier bij mij staan, mijn zoete geur die draagt, hij raakt.. die vindt.. die plukt.. die kan, die moge mijn sporen voelen, scherp snijdend in zijn vlees. Niet alle rozen verdragen. Ik ben de wilde rozendoornstruik.. God heeft mij zo gemaakt, hij geeft. Ik ben…

Als het je wil was, regen doortocht mijn zolderkamer, dan stierf het lachen op mijn gezicht.. en mijn stem.. die had vleugels, maar jij hoorde de wanhopige fluisteringen niet. De heuvels van de ademloze vreugde, de triomfantelijke woorden, ze vielen ze waren een harde klap in het gezicht, dood, net als een kaars waarvan het onverlichte…

Het praten wilde geen praten meer, wilde beter onverstaanbaar kunnen lijden de landstaal had geen liefdevolle ogen meer, moest martelend blikken kunnen zwijgen romantisch gevarieerd te keur wilde de allergrootste liefde, de allerkleinste letters kleven, evenals de verscheidenheid.. van roemloze rivieren die in tranen uitmonden, voelde de…

Wel honderd keren trokken verwarrende teksten door mijn verloren hart en hoofd, als een rivier van fijn zwart lavazand, dat mijlenver overstroomt in eindeloze liefde. Het was als vulde de geest zich met lucht, omdat ik even wilde zweven, op duizend onbeduidende melodieuze teksten, eenzame grappen een miljoen keer bekeken elk eenzaam woord…

Vervlochten drijft de enkeling, tussen uitbundige bladeren van wit op ruime afstand, de schrijver... zit hij diep vervlochten in gedachten weet plaatselijk uitbundigheid met de andere heesters te mengen woorden in exotische kleuren, slingerend aan mythevolle gedachtelianen, want de kunst van schrijven is rijk talrijk en sierlijk doorgesneden…

Het was als lange jaren eenvoud, het gevoel, dat ik hem toevallig tegenkwam met ernstige en realistische passages als heeft hij nooit bestaan, mijn stille vreemde meest besproken vriend ..die nu wil gaan. Onafgewerkt, de bizarre twijfeltocht.. en stil de rest van zijn leven begraven, veelbesproken, met soms heerlijke hilarische anekdotes…

Deze edele rotting bereikte het rijke volle veld, rijker als elke andere druiventeelt, voor de wijnbouwers, een behoorlijke zoetheid de brave paarse landelijke schapen wisten het wieden net niet te halen, dankzij het speciaal afwezige microklimaat omdat de wijngids de bevallige concurrentie, de aanwezige schimmel moet laten begaan, persen…

De ogen gesloten, nieuwe lente wezen proeven hoor, het valt een heldere parodie een geheel eigen sfeer deelgenoot van het enthousiasme een irritante, vliegensvlugge en praatzieke aandrang uit de heldere hemel waar origineelste meningen gegeven, en haast, geboden in overvloed, als de vluchtige ongebondenheid, in een echo doet weerklinken…

Waarom gaan jullie heen verloren toenemende seconden zonder moed en passie en ook zwijgend verwijtend de meest voor de hand liggende beoordeling? Ons verstand, het golft in volle vloed maalt niet om de verloren seconden de informatie van de psyche, een flakkerende kaars met kern, met pit.. die nooit lijkt op te branden. De grijze zware…

Groene nacht, jij bent de geborene vlinder, die mij verbaast in extase, en met zijn liefde over de wateren droeg.. mij toedekte met zijn sierlijke houding, als er niemand was om mij op te vangen.. mijn ziel bedekte, de gladde oppervlakte, met een sporenhoeveelheid bevangen door de vruchtige warmte, de samengekitte onregelmatig aarde en…

Ooh bloemig hart, waar bloeien ze, de tinten van complimentjes, van roos en kamperfoelie, de verwachtingen van adembenemende geur? Draag je een bloemenhart toe vol poëzie, al deed het zeer de zachte geurige noot als betovering, de tweedimensionale schets van het leven. Het bloemenhart, het opent zich, ingekleurd het persoonlijk wikkeldeken…

Het verloren kind, dwaalde eenzaam op het rozenpad van Eden langst het zacht kabbelende water om de bijzondere waarde te zien van alle paden, de belangrijkste landschappen van de binnenkamers van het hart zou het thuiskomen, vullen de ongekende behoefte bereikte wandelend het einde van dit mooie bochtige pad het verhaal van God die…

De vermaarde beroemde rozen wensen niet te wijken, ondanks hun doornen niet rozenvariëteiten schitteren voorbehouden vol betekenis in het avondlicht der zon de koele frisse avondlucht, begon zwijgend als een bries met wereldallures, de vele kleine webben van spinnen te tonen de bijhorende kleine cirkeltjes een voor een krachtige…

Podiumkunsten, levensecht, theatraal en opvallend in scene gezet, verspreiden erfgoed. Soms geweldig goedkoop sentiment, dat ontroerend overkomt en de toekomstige kenner aanspreekt. Leuke en scherpere teksten, engagement met een tikkeltje zelfspot dat de belangstellende toeschouwer beloont. Openbaar en gigantisch, fel en romantisch…

En als het nacht is, om rustend doorheen te trekken, een gevoel van diepe verbondenheid en je bent niet bij mij dan weet ik vol dankbaarheid.. matheid van de middernacht, toen de nacht in doodsangst opstond dat ik betekenisvol droomde, jij was aan de andere zijde. En toen ik ingrijpend faalde, als ik mijn hand reddend uitstak en voedende…

De jaloezie, ze gaat gebukt onder weinig woorden.. levendigheid danst tintelend lijk kleine regenbogen, zo onvergeten en in alle kleuren als een kwestie van onzekerheid van menselijk onvermogen onze schrijversogen schitteren, ons hart zo onverdorven en zo puur? Gestorven vallen de pianoklanken, die afgunst in ons hart omschrijven…

Het braambessenstruik met zijn doren, gevaarlijk en prikkend en toch zo wonderzoet ontluikte perfect in de lente, om wilde bitternis in zijn zoetheid te aanschouwen. Bijzonder de maand van het rijpen van de bessen een schouwspel met uitzicht op kleur in het wilde braambessenbos, verheerlijkt in onberoerde zichtbaarheid. Westvlaamse bossen…

Het rood gezwollen gezicht, in het zweet des aanschijns de woeste gronden met de hoop waren zogenaamde kwelogen de handen ruw en afgewerkt op de natuurlijke noordelijke velden, een reliëf...van hoge zandgronden brak liggende volle akkers der natuur de akkervelden en weiden veranderd naar het groene idee heidevelden met schapen van…

De gedachten zijn de woorden niet, de woorden niet de intelligente gedachten gedachten stellen daden niet.. de botte bijl, met zijn nieuwsgierige politicologische vragen. Gedachtenstromen, meest doorlopende gedichtenstromen van het hart, impulsief en droog en ook zo droevig als concept een beetje eenzaam vol sarcasme en ook onbegrepen…

Vage contouren morsen raar over het landschap in glanzend olijfhoutoptiek en kunnen uitnodigend van gezicht veranderen terwijl ze adembenemend kijken naar nog opengebleven plekken, de wandelaars.. ik ben dood ..ik word levend want de natuur leeft in mij, speels de overgang als de lokroep van de havik, die niet durfde, in zijn…

Dronken vliegen woorden weg dragen zwevend de titel van de provincie kostbaarheden van het kunstmuseeum verzamelbaar, en toegankelijk voor iedereen het drukwerk op efficiënte en professionele wijze een echte bedrukte flyer op kwalitatief papier, topkwaliteit tegen een scherpe prijs, een betaalbare gedrukte compositie ...de verloren…

De wilde plakkerige lentekersenbloesem fluistert utopische landschappen. Mijn verwaaid gelaat, voelt frisheid, duizelingwekkend. De jonge strakke wind op vollere nadenkende rode lippen, de verse sappige kersensmaak in de herkenningslijn terug, als perfecte kunstzinnige liefde.... blootgelegd op zachter bloter witte huid, spuugde neoromantiek…