Netgedichten

netgedicht (nr. 33.214):

- Bloemenbundel -

Als het je wil was,
regen doortocht mijn zolderkamer,
dan stierf het lachen op mijn gezicht..
en mijn stem.. die had vleugels,
maar jij hoorde de wanhopige fluisteringen niet.

De heuvels van de ademloze vreugde,
de triomfantelijke woorden, ze vielen
ze waren een harde klap in het gezicht, dood,
net als een kaars
waarvan het onverlichte vlammetje dooft..
nog bevoor het de kamer had verlicht

en de liefde, die als veelvuldige handen,
door bomen de takken aanraakte...jij zag haar niet.

Jij die mijn glimlach zocht ..jij was er niet,
om mijn wezenloos gezicht te kunnen redden
en als ik aan deugden dacht, dan stierf mijn stem
om de tijd te hebben mijn longen te vullen,
als een harde klap in mijn gezicht, de gebroken wil

hij danste..
zo stervend het bundel inheemse soorten,
dat bloemen liet geuren, met troosteloze kracht.

Als het jou wil was..
dan griefde mijn pijnlijk hart, aangeraakt,
en alle dichte purperrode bloemenbundels
neigden hun hoofd
waarschijnlijk ter later ure
..tot in de diepe rijke nacht.