Netgedichten

netgedicht (nr. 32.510):

- Weerschijn -

En als het nacht is,
om rustend doorheen te trekken,
een gevoel van diepe verbondenheid
en je bent niet bij mij
dan weet ik vol dankbaarheid..

matheid van de middernacht,
toen de nacht in doodsangst opstond
dat ik betekenisvol droomde,
jij was aan de andere zijde.

En toen ik ingrijpend faalde,
als ik mijn hand reddend uitstak
en voedende de schoot van stilte voelde,
terwijl ik in het leven geloofde
om je hier te houden,
en sterven nog niet aangebroken was ...

gedragen door vleugels van geloof,
verder dan te sterven en dood te zijn
kon ik wenen om je, mijn eenzaamheid
want ik droeg je diep in mijn gelukzalig hart,
mijn beste schemering

..mijn weerschijn,
mijn stervende stap,
naar het oneindige stoffelijke bestaan,
dat nachtenlang aangebroken was.