Alle inzendingen van elze

wat is nu de betekenis van deze kleuren, zou wit de maagdelijkheid zijn waarachter dit preutse land zich schuilt, en blauw een zee van leugens die geen weerstand aanvaart, en rood, rood de kleur van liefde, maar zeker ook rood van het hellevuur waar wij ons Nederlanders in begeven waarom een volgorde die ordentelijk en zwierig je gedachten…

vanaf tel nú betreed ik mijn woordkennis slechts nog met de taal der liefde, geen schennis aan de deugdelijkheid van de mens bekomt nog aansluiting met de klankkast van mijn humeur het is besloten en beklonken in een sfeer van gehaaste diep gewortelde gedachten om geen haattaal te zaaien in de lege hoofden van hen die ten aller tijde de…

hij vertolkt de wederdiensten die zijn zelf gestroomlijnde effecten buiten het genormaliseerd volk naar de buitenrand van deze aarde duwen alles is hem vreemd, zelfs de tandheugel waar zijn slipkoppeling de riemen doet gillen van pijn deert hem niet, hij vervlucht telkens in zijn demonische lach hij is zelfs de tijd meester en draagt…

hoe kan ik anders dan de zetel die me lief is de wereld laat dirigeren met de bewegingen van mijn onbewuste ik moeder aarde heeft vele vruchten laten zogen tot een hemelse genoegen die haar baarmoeder telkens de vreugde liet baren dewelke ik nu zo mis het verbeteren van de kennis schudt twijfel en vergankelijkheid tot een ware taart…

hoe een zonderling zich verplaatst bij het uitbreken van weer een nieuwe dag schoorvoetend en met de pijn van vele dagen voor gisteren benader ik het parkje en verwonder me dat er nog vogels zijn die willen zingen de dagen kleuren tóch zwart? en in de nachten veracht ik al mijn smart die me is toegebracht door de levensweg die ik…

heb ik iets verkeerds gezegd? deze zin draalt als een stoomloc door mijn brein, ik hoor zelfs de hoge toon van de fluit wanneer het gevaarte zich wil stationeren zoals vaak roer ik mijn mond met een gelispel dat ik iets te hardop uit, ik zie het in de verwonderde grimassen dat mijn tongval zich weer heeft bezoldigd en zich te eer heeft…

in mijn testament dat ik nimmer zal schrijven is de leegte onherkenbaar aanwezig in het grote niets woorden ontbreken, zelfs het vel met die kleine lijntjes die je schoonschrift bepalen zetten de kantlijn buitenspoor ik heb niets weg te geven, al wat mij bezit zijn slechts koude harteloze dingen, mocht mijn eind aan de orde zijn leg…

bij het opstaan verlies ik telkens meer een beetje zin, de dag ondergaan en om je heen kijkend door de borstelige wenkbrauwen van dit bestaan niemand is echter dan de persoon die wankelt alvoor hij zijn evenwicht laat omkopen door een smeuïge samenleving die deugdelijk zijn verward met oprechtheid en gedeelde smart er bij willen horen…

de nacht was kort en ik overdacht mijn kwetsuren dewelke ik onderga als een verre overzeese reis het deren bedaart inwijle de morgen nadert en buitenvenstert het gezang uit zuiver bedachtzame kelen nog voor even heb ik de grillen van de leugens in bedwang, maar ik weet mij dat spoedig de wereld zoals een grondzee mij zal overspoelen…

weet me geen raad met al die oppervlakkigheden die worden uitgestrooid als een gemoduleerd zinsnede die geëtaleerd wordt als een op zich zwaar voren trekkende machinerie die door de sporen ploegt van een heroïsche onbesproken verleden diepgang is een verlokkend woord om het drijfvermogen te doorgronden waar zelfs het zwaarste fundament…

het gaat niet in de regen die ik zo mis, het water van welbehagen dat ik dronk wanneer ik dorstig, ja dorstig naar jou was ademhalen in de plooien van jouw o zo goddelijk verschijnen, jaren maken wijzer maar die kleine momenten waar we elkander tijdloos verkenden edoch, het verstrijken van gebeurtenissen wisten het verlangen uit,…

de taal der gedachten is slechts leesbaar voor hen die de striemen kunnen delen die van binnen diepe doch op maat gesneden plooien heeft achtergelaten bijtijds wanneer een zoete nevel plaats maakt voor de bittere nasmaak waarin flarden van het gekerm de wind over een ijzige vlakte laat waaien mis ik de luwte waarin zich fantastische…

verworpen zijn de jaren die mij heben verlaten, al zijn de seizoenen nog bij vrucht der kennis bruinrood van het verdorvene en het blauw van het zeer dat nu uitgestorven blijkt, al liggen er duizenden zomers te koelen aldaar waar het smeltwater de hemelen deed treuren niets ontzeggende redeneringen dansten als zijde glansende klanken…

angstvallig dartelen in een brij van obscure onzinnig aaneen gehouwen zienswijzen “””” gedolven ligt het graf te zijn naast hem die haar voorging, de dood obscener dan het stigmatiseren door een neo woke cultuur maar zij in ademloosheid gebleven wacht op de vele dragende handen die haar een eeuwige rust toedienen langzaam zal het houten…

zoals water vormen kan in alle talen, soms met veel geraas en dan opeens is ze de spiegel van mijn aangezicht zij is de zee het meer, mijn meander wanneer ik zwijg en mijn gevoel de richtingen absobeert totdat het grijs van staar zicht keert tegen het licht van vandaag het open water, ingesloten door beperkingen van een telkens veranderend…

een dag met vele vrijbrieven, het midden gesteund op vier pilaren; het weekend daargelaten - iets van door midden zagen ter twaalde ure maar wie is die man met die grote zaag die ingeluid wordt door het gehamer op die immense grote bel die hoog boven het kerkgestoelte hangt vluchtende roeken en mussen die hun heenkomen zoeken in de nissen…

mijn lief, er ontgaat mij vanwaar ons oorsprong uit de lente is ontsproten, madeliefjes en sombere vergeet-mij-nietjes krioelen als jonge vaarsen voor ‘t eerst in vrije veld door de verse aarde kuieren het dak van zon en maan; vandaag slechts licht gesluierd laat de meeuwen dansen en ganzen door het luchtruim in een grote V van moedeloos…

het is goed, deze nieuw morgen past als een vest om mijn ongenaakbare ziel, de rest van de dag breekt als een onweersbui door mijn kortstondig verlangen heen maar morgen, morgen drijven donkere wolken als gloeiende kolen over het zwart geblakerd gemoed dewelke nimmer meer zal slenteren in deze afgeprijsde lente goede-morgen, geen voorbijgangers…

het kleeft aan de kleden die mijn ogen kunnen sluiten, mist dat als plak de toekomst verdrijft uit het verleden - het is stil, de tijd kent geen uitweg uit de talloze tolwegen die leiden naar wraakzuchtige handelingen van narren zonder ballen in de kielzog van dit fenomeen glimlachen mensen die als proefpersonen trots hun vaccin certificaat…

ik verplaats me in de parels die schitteren in de kruising van je lendenen, mijn vingers toveren kreetjes die zacht gesmoord het ritme bepalen van mijn hand, kus me kus me waar de nacht is ingedaald en gedaanten me omsluiten daar het duister hun domein van de waarheid is kus me liefste, laten we het spel voortzetten - nu kan het nog…

zo nu en dan is er even die glans van een vervaagde herinnering, het venster ruw van oudheid met wat glas waar het licht van schuwt mijn zomer is de grijns van de verniste wolken voorbij en duidt mijn bestaan op de aflossing van karma, niets tegenstrijdigs verhaalt het verleden in het lijden van telkens het ontwijken ervan nochtans laaf…

de wereld, de wereld gegoten in beton met hier en daar een perkje voor het altijd aanwezige groen ik zaai maar het oogsten markeert geen zomer op de kaart, het vliedt zoals mijn jaarringen door de tijd waarin ik eens in ‘ verleden mijn naam in had gekerfd viervoeters vissen vogels, het ademt de verbintenis van het begin tot aan…

zoals we steeds vervluchten in elkaars verschillen en woorden dan toch blijven hangen aan het korte zinnetje “ ik hou van jou dansen duizend vlinders aan de aaneen geregen jaren waar het lijden eenkennig melodieërde doch, het spel herenigde onze fronten en bracht kennis aan de macht van gewoonte die jij trouw volgde alsof de zomer…

het klinkt het hoort wie zal het zijn wie is het hallo met mij, ongehoord en toch gehoord de tijd heeft het begrepen en antwoordt met wederzijds respect er hangt een stilte, even geen corona of racisme, even een woordeloos gesprek dat gaat over hoe warm het is en of er regen aan de horizon verschijnt een verticale regenbui wel te…

ik leef, in deze corona tijdperk, ik adem vreugde leed virussen lust insecten fijnstof valse informatie in door de flanken van wie ik mag zijn, leugenachtige detectoren met een op een zelfreflecterend feitelijk waanzinnige waarneming ontmoedigen mij niet dat ik dat wil, maar dat umheimliche gevoel van het niet meer verbonden willen…

buiten het dorp waar stilte het kenmerk van stil nog Stiller verstilt in de afwezigheid van rumoer zwoegt het opkomend gras zich door de poriën van dauw om voor het eerst het zonlicht te beschaduwen door in de luwte van het nog niet-weten het herstel van na de winter te zijn vergeten, kleine stroompjes water voeden de nerven die…

zoals de hemel zielen verzamelt aai ik doornen tot kleine stekeligheden, voor wie me kent was mijn schrijven de inhalatie het vermogen dat nu onbekend mijn krachten remt het toetsen van mijn vaardigheden is als smog aanwezig in de latente geest die alle scherpte heeft verbannen in de schranderheid zoals het eens was geweest moge ik…

ik zal mijn angst wiegen in mijn armen het koesteren zoals ik haar koester, mijn god uw smaak van humor heeft alle vertrouwen geslonken tot het jaar nul, toen alle flauwekul begon alles is vreemd nu mijn voeten uitgeput haar stappen volgen en de geur van chemo mijn geest bedwelmd zoals ik oliebollen vermijd het leven is mij in haar…

ik wil je zijn op alle fronten zoals ik je lief, zoet zout bitter zuur, het geeft niet want mijn smaak wordt door jou nimmer betwist mag ik je zijn wanneer je pijn verschijnt met scheuten die slechts in de herfst ten gehore worden gebracht en ik jouw grimas mag dragen zodat de lente zich nestelt op en in jou gelaat ik ben je, lief ik…

woonde ze nog aan de zuidwestkade vandaag vertrok het vlaggenschip naar het boeienoord, voor anker en met het kompas geloosd krijst de hemel het water blankgrijs relikwieën als tentoongestelde obelisken vertellen in deze manke tot zwakgemalen winter dat eens het verleden het nu trotseert met het antwoord van het heden waarom dán toch…