Netgedichten

netgedicht (nr. 77.628):

beklonken

vanaf tel nú betreed ik mijn
woordkennis slechts nog met
de taal der liefde, geen schennis
aan de deugdelijkheid van de mens
bekomt nog aansluiting met de
klankkast van mijn humeur

het is besloten en beklonken
in een sfeer van gehaaste
diep gewortelde gedachten om
geen haattaal te zaaien in
de lege hoofden van hen die
ten aller tijde de gevonden spijkers
bij laag water gebruikten

om het bloed te vergiftigen van hen
die allen al eens de maan hebben
begroet, nochtans weerspreekt
er iets in mij dat deze aarde
enkel draait om het kwaad
te zalven en liefde als een doorn
van afgunst te omlijsten om het
vervolgens tentoon te stellen

aan de lang slapende medemens