Netgedichten

netgedicht (nr. 77.197):

open water

zoals water vormen kan
in alle talen, soms met veel
geraas en dan opeens is ze
de spiegel van mijn aangezicht

zij is de zee het meer, mijn meander
wanneer ik zwijg en mijn gevoel
de richtingen absobeert totdat
het grijs van staar zicht keert
tegen het licht van vandaag

het open water, ingesloten door
beperkingen van een
telkens veranderend lot, vandaag
is ze de diepgang en morgen verdampt
haar ziel tot een drachtige wolk

ik drink haar roep wanneer ze
jammerlijk schreeuwt en de wind
met haar golven leurt, doch onderhuids
is ze de kalmte van eenzaamheid
die ze deelt met de vredige
druppen van de regen