Netgedichten

netgedicht (nr. 77.367):

niemand

bij het opstaan verlies ik
telkens meer een beetje
zin, de dag ondergaan
en om je heen kijkend door de
borstelige wenkbrauwen
van dit bestaan

niemand is echter dan de
persoon die wankelt alvoor
hij zijn evenwicht laat omkopen
door een smeuïge samenleving
die deugdelijk zijn verward
met oprechtheid en gedeelde smart

er bij willen horen, het aambeeld
met zijn klinklaar gezang dat de
door de nerven van eenzaamheid
gestalte vindt wanneer er telkens
gehamerd wordt dat de smet
van zonde zich nestelt in de
doornen van bedrog