Alle inzendingen van john

Een rib uit mijn lijf, toen jij achterbleef in de arena van de ziel. Geen wonder dat ik mijn lichaam niet meer vulde, mijn leven niet meer bewoonde, toen ik opnieuw wakker werd. Het kostte mij werkelijk een rib uit mijn lijf, verloren in de mist van het niet meer herinneren hoe ik hier gekomen ben... langzaam, mettertijd vind…

Ze kwamen op de wind van het Noorden, zeven vogels zwart krassend koud uit het hart één voor elke dag van de week zwijgen; negeren; woede; haat; venijn; gif en voor de zondag zelfhaat afgewenteld.... Ik kan mijn bloed wel drinken, dat ik hen hoorde, in hun nest leefde…

Na een lange reis (tol en schatting inbegrepen in de kostprijs) land ik op ruwe hei en zie een boom (off centre in het verder kale landschap), aan de voet daarvan, als een stil meer, slagschaduw, waarin ik tranen spui, tranen die in de zandbodem wegzinken, jij bent de aarde waarin de hei wortelt, kronkelt, groeit, een…

Uitgestrekt tussen schelpen en aangespoeld zeewier, drijfhout beweegt zich mee met de zee. Zon vraagt: ‘Zou je vlees zich hechten aan je beenderen, als je ‘nee’ zei tegen mijn zomer?’ drijfhout drogend Maan trekt aan mijn water, maakt vloed en ebt weg drijfhout neemt gewicht Sterren banen zich stil een weg van licht.…

Wie schiet nou op een ooievaar ben je dan niet wat vreemd als je vanuit je autoraam zo'n dier te grazen neemt Wat gist er in jouw hersenpan of mist er, om het even als plotsklaps jij een kogel vuurt op zo'n symbool van leven Zie daar de vogel, levenloos mascotte van Den Haag zo uit het leven weggerukt door een geschifte blaag Mag lijen…

Computergestuurd begint feilloos in de ochtend mijn molen aan de oude partijen trieste rijst stop go stop go stop go stop, Terwijl ik goed weet, met ziel en lijf dat ik wilde, en zachte haver leveren moet, heden dagelijks. een ongezond bedrijf. ---------------------- uit: 'Retro', 2001.…

Streng en rechtvaardig verkleed als pilaren met stalen gezicht De ooit zo lenige geest in beton gegoten de deur hermetisch dicht Geen greintje veerkracht meer slechts domme kracht en dood gewicht Angst voor de kiezer bang voor elkaar voor hun taak te licht…

Op de top van de berg zie ik Naast bevergeile salamanders En scheervliegende zwaluwen Een piano zweven. Er zit een rusteloos meisje achter, Haar handen vastgeplakt Aan de toetsen. Ooit komt ze naar beneden En huilt ze om de modder Aan haar voeten, en om De gemorste bamislierten. Maar niet nu, nu twinkeltwankelt ze erop los En legt…

Respect, Het mooiste wat er bestaat, Maar op de wereld wordt veel gevochten en respect vergaat. Maar waarom is het eigenlijk nodig, als het ook zonder geweld kan, En als ik mij zo afvraag, waar komt het dan toch van? Dit is een vraag, waarvan ik het antwoord steeds maar niet begrijpen wil. Enkel vage redereringen, vaak hebzuchtig, koud en…

Ik weet het nog goed, het voetballen buiten op het gras. Fantasieën eindeloos in overvloed. Met je fiets scheuren door een diepe plas, onder bomen, zonlicht halve gloed. Het stukje onbevangenheid, niet bang voor wat mensen van je zouden kunnen vinden. Die onzekerheid is men toch liever kwijt? Een van mijn grote wensen, is om die vooroordelen…

Ik zag, lach en ik straal. Ik lees, vrees en ik verhaal. Ik probeer, incasseer en ik faal. Ik kreeg, zweeg en ik baal. Ik loop, hoop en ik dwaal af van het spoor, Niets komt tot gehoor. Nergens waar ik mij aan stoor. Ook al gaat alles ongeremd door. Ik droom, hoop. Daar ben ik immers mens voor.…

Ach, lieverd.. Geef je over, leg je hoofd maar op mijn schoot. Laat je tranen in ons drogen, wonder nu het avondrood. Er is geen afscheid, zonder leven. Geen liefde zonder, echt bestaan. Je hebt jezelf, al vergeven, ons in alles, aangedaan. - Rust maar. Rust maar zacht, mijn lieverd, mijn allergrootste schat. Laat mij…

Het wisselt. Sterker, sneller ook. Als een boek. Ragfijn in poëzie geschreven, waar alle letters, in een ademtocht, voor altijd bij mij zijn gebleven. Ik zag ze komen, verder van mij gaan. Al die zielsmomenten, hoe het fluisterdicht, in alles kon bestaan. De sterren heb ik stilgehouden, de hartstocht meer dan ooit beleefd. Ik voel…

Groot, klein. Oneindig reflecterend, stralend, kloppend en pulserend, met hun draden, zo ragfijn. Cirkels. Ze kruipen, draaien, vliegen, wegen door en in de tijd. Ze raken in de randen, kleuren in elkaars verlangen, lichtten in de ander, zonder vorm, of kennis van respijt. Vrij. Zoals het lot. Zoals de zomerzachte klanken,…

We praten. Delen, in gedachten. Bouwden forten. Dansten vluchtig in die luchtkastelen, waar de ijlheid ons, uiteindelijk, benauwd. We stichtten vuren. pookten woorden tot een brei, slechten muren, totdat wij, in minder meer, geworden zijn. - Ik zag je, naakt. Voelde je, als nooit tevoren. Ontbloot van alles keerden wij,…

Sluit je ogen.. Doe ze in ons samen dicht. Denk niet verder, over alles. Laat het rusten, voel de sluimer, proef het avondlicht. Er was zoveel, om in te leven. Je gaf je ziel aan ieder mee. De waarde die je, kon vergeven. Het is gebeurd, laat het rusten. Zie je eigen sterrenzee. Het is, echt tijd.. Sluit je ogen. Droom nu verder…

Zou ik.. je kunnen missen. Kunnen zien, wat ik niet ken. In een glimlach, kunnen smelten, naar de man, die ik niet ben. Zal ik.. je ooit herkennen. Je ogen vinden in de nacht, naar jouw diepte kunnen kleuren, een stukje hemel kunnen scheuren, waar ik als, maar op je wacht. - Kijk.. Kijk naar mij. Laat je dromen in…

Het ruist. Licht.. De dag rust onder een deken van zinderende warmte. Vaag klinkt het geluid van opgewonden kinderstemmen, spelend met het leven kent de oorsprong geen gezicht. Het broeit, elke keer.. In de dicht getrokken hemel schiet de spanning heen en weer. Luid klinken alle slagen, voor de zielen die zich in de lading wagen, is…

Traag wentelt de dag zich in de vroeg geboren eerste lente zon. Enigszins loom kijk ik, zonder zicht op wil en vrij van alle mijmeringen, langs de borders van mijn vijver waar het leven zich ontknopt. Stil en bijna schuchter ontworstelt het groen zich uit haar lang verworven slaap. Met de wortels in het oude, reikt de hoop weer naar het blauw.…

Traag sijpelt de zon door de laatste flarden van het eens zo grijze wolkendek, wit omrand rafelt alles naar het blauw. Ik zie de stralen goudgeel blinkend zuchten, zoveel luchten, het is een sluier die hier wijkt.. Niets, echt niets, is wat het lijkt. - De aarde ruikt, verliest zich terug in haar bestaan. Ademt groots naar heel ons grondvlak…

Schijnbaar onbewogen hoorde hij de woorden brekend door de stilte gaan. Zwaar als lood en toch zo broos daalden ze in delen neer, het treffen van, gaf houdbaar zeer. - Even keek hij op, de zon scheen schragend meer te zijn. Stalend blauw dichtte hier de lucht. Ruisloos klapten vleugels tot een vlucht, in waar hij zich op afstand nog zag…

Het is warm. Echt warm. De hemel straalt, en laat ons einders verder leven. Vrij.. Vrij om grond en lucht te proeven. Vrij om leven pril te zien ontstaan, te gaan met wind en ziel.. Te zien hoe vlinders vliegen, waar voor hier geen bom nog viel. - Het is warm. Zo warm, van binnen. Waar geen kogels gingen. Maar zomers vol,…

Het nadert.. De dagen telden uren, in nauwgezet verduren, tot de ochtend schriel herrees. Tot een wederkerend feest.. Als een feniks, in gouden gloed getooid, vlammend uit de eigen as, zo zag je pas.., de zon. - Het nadert.. Verheug je, wees voor even blij. Je bent weer verder, de adem ingetogen, de reis nog niet voorbij…

Het druppelt. Dwars door al het schrale blauw, met grijs gekleurde streken, schreit het voelbaar langs me heen. Het sijpelt, gestaag, maar onherstelbaar. Kwetsbaar, ongenuanceerd, laat het alles in me vrij.. Laag, na laag, Broos en weerloos, machteloos, valt de entourage van me af. Het is, wat dit beleven, heel het treurspel,…

Traag verstroopt de tijd. Alles telt, de uren slaan in aanzien naar de dag. Ik wacht, en raak gestaag, mezelf kwijt. Het zijn van die momenten.. Die onverhoopte, zacht omfloerste componenten. Een klein gebaar, die ene snaar. Je treft een woord, een blik die essentieel de diepte raakt. Zo zacht. Zo vol van onverwachte pracht.…

Het scheurt. Voorzichtig, langzaam, tergend traag. Langs de transen, door het bouwwerk van mijn levensloop. Dwars door stapels fouten, verrotte houten fundamenten, even vele pracht momenten, craqueleert het tot het barst. Het knarst, het wringt, het volgt de nukken van de wind. Het brengt mij weder, tot het teder schijnsel, van…

Het overweldigt dondert.. Schalt bevatting, keer op keer. Vrij beweeg je. Rond jezelf, in het kloppen van de strengen, in de hartslag van een ander, zo verloren, sterk verbonden, meer en meer.. - Het rafelt. De eindjes vallen, als een restje ster geflonker, dooft het zachtjes in de nacht. En toch, de wereld lacht.…

Het water slaapt. Vredig en sereen kadert het haar grenzen. Ze spiegelt hemelblauw in licht bewegen, schittert en verdiept zich zonder reden, met alleen een klein verdwarrelt licht geruis.. Het water zingt. Zachtjes, wat alleen, het zwijgen horen kan. En wie, het echt nog wil.. Stil.. Krakend, onbedaarlijk, stil. Zo vlijt de winter…

Soms soms denk ik nog, aan jou.. het zijn van die momenten, die fundamenten, van mijn jeugd. Je haar, dat als een sluier van perfectie, langs de glooiing van je aanzicht viel. Je ogen die, in mij verzonken, altijd naar de wereld lachten. Wachten, kon ik niet.., je had mijn hart, je had mijn ziel. Je had mijn liefde, als een…

Aan stof en puinhopen ontsnapt Gevlogen voor het grof geweld De greep van water nauwelijks ontkomen Verstrikt in grauwe grens versperring Een nachtmerrie, de slaap ontsproten Snakkend naar het ochtendlicht Waar is mijn lief in het Avondland De hoop snelt voor mij vooruit Gesmoord in onbegrip.…