Alle inzendingen van julius dreyfsandt

ik neig almaar meer naar 't rustieke in denken, doen en laten ook wel in proeven van 't leven waarbij de kern een lichte schaduw kent zonder voor zuiverheid onder te doen, het oorspronkelijke laat zich niet verlaten het is als een stilte die een kamer vult en al het aanwezige rust in hout, steen of glas alles vertelt zo een eigen verhaal…

ik hoef de avond niet te zoeken deze komt vanzelf naar boven of beter gezegd hij verschijnt in de kim en beslist zelf of hij de dag zal loven geen mens die dat met de hand kan beroeren hooguit voorspellen uit eigen gemoed het zijn de elementen die geheimen vervoeren ooit doven zij een ondergaande gloed ik hoef de avond niet te zoeken en…

als vanuit de bron ver in de hoogte het pure water wordt geboren is zij nog pril van aard en sprakeloos alwaar de hemel de aarde ons met een levensader wil bekoren is de aanschijn van 's mensen beleving nog o zo vluchtig en broos door de stroming te breken in fasen schenkt dat tevens inzicht op onze levensweg regelmatig wordt er onderweg…

de open deuren naar mijn tuin geven een blik op het groen handen met die kleur heb ik nooit gehad er zijn aanverwanten die dat doen dan wel gaat de natuur de eigen gang in 't verlengde van mijn karakter ik voel me daarin thuis nimmer gewetensbezwaren dienaangaande gekend enfin, thans verspreidt een lichte douche mijn landgoed die een beschermende…

gestrekt ligt een boom, kaal geschoren voor me uit een uitdaging is geboren en spring luid op het ronde hout de armen houd ik uitgestrekt om te balanceren als een jonge vogel mijn glimlach is breed en de ogen glinsteren aldoor in veelvoud snelle pasjes dragen mij als het ware speels vooruit en raak steeds meer in vervoering door…

de woorden zijn er eerder daar waar aards voedsel gewoonlijk passeert de geest en gevoel dringen zich op hier strijden behoeften opdat inzicht wordt geleerd welke type speeksel draait dan aan de knop het moet gezegd dat het een persoonlijk aansturing kent soms neemt het graan de leiding terwijl de ziel kiest voor haar moment het vraagt…

in een gevederd mozaïek liggen de gebakken stenen vlak in dof zand, vanuit mijn zicht, vanachter een koffie waaieren zij zich uit, de dorpsstraat in aan het begin van wat voelt als mijn achterland doorheen de bomen aan wederzijden groeit mijn ochtend langzaam de morgen in huizen houden de vergetelheid in stand hier en daar nog statig,…

dansen tussen lange bomen doen zij, de slanke vrouwen als gewillig riet bewegen de schimmen het doet mij herinneringen beschouwen waarin de liefde groeide en bloeide tussendoor de zwaarte van de dagen hoe droeg ik een werkelijkheid die zo bovenzinnelijk vloeide doch het zicht verblindde, ik zag geen dubbele lagen toch is het tot in alle…

een stevige wind waait en stuurt jouw blik naar de einder tussen fier fladderende haren, recht vooruit, naar het onomkeerbare, welke nimmer draait . doch je ziel volgt niets anders meer als men waarlijk op de liefde stuit die onweerstaanbaar is en al wat aards is dooft. waar vuur en vlam weer worden verenigd zo die al voor ieder in de eeuwigheid…

Zij schreef haar zwanenzang doorheen de jaren van groeiende leegheid waar eerst nog ruimte werd geschapen in samenhang der dingen Zij dreef af in een oceaan van een voor haar en mij onpeilbare diepte dan wel oploste in een onmetelijke heelal. Reddingsboeien werden woorden, inhoudsloos doorschijnend, en haar spraak verdampte vruchteloos…

gebogen en stram leun ik op mijn wandelstok en zie vanonder mijn wenkbrauwen naar haar de grijze duif die nog kan vliegen door mij heen het ontmoeten is een fantasie voor twee doch gedragen door een speelse lok even vangen we elkaar in een ooggebaar schalks wordt weer een glimlach geboren iedere dag kent zo een hoogtepunt door een weinig…

soms schuurt iets aan mijn ego jarenlang is die opgebouwd iets minder lang blijkt hij te hebben gerouwd het ging al fout bij het hanteren van lego ik bouwde kastelen en droomde van een prinses onbewust wilde ik de wereld vormgeven dat is int geheel niet mis, maar het leven leert een les het zijn er meer die daaraan vreugd willen beleven…

Warm water stroomt over mijn mantel aangemeten door de jaren heen een laag van zand en klevend modder Ook wel open lichte vlakken, hier of daar veelal op mijn rug als ongekend aangebracht door langzaam vergaarde kruipende slakken het is om en om, doch het gewicht dragen ze weliswaar gemeen Het is als een uitgelekt en uitgerekt zebrapad…

Vaak in de ouderdom herken ik iets van de ziel van mijn vader, toentertijd toen hij doorheen zijn laatste jaren drong Nu begrijp ik dat hij in de fase kwam en doorleefde dat er nog een grens van loslaten bestaat Men groeit verder weg van zijn nageslacht er is nooit daarover gepraat, ik had er zelf nog geen weet van nóg een atmosfeer…

het water in het meer schittert licht alsof sterretjes sprankelend dansen het is de vroege zon, nog niet warm die zoekt naar druppels voor een gedicht een eend stijgt plots op zo van nabij gestoord door geritsel in het riet klappend geluid maken haar veren ze zoekt een plek in het verschiet de ringen dwingen het water tot rimpels aangezet…

vrijheid kent een kwetsbaar bestaan in woorden haast niet uit te drukken zoals wat moeten wij onder vrede verstaan kunnen we zelf wel onze ketens afrukken om met anderen verantwoord om te gaan zie hoe wij als gemeenschap leven verharding vindt plaats op vele fronten we stikken in de haast dode natuur waarden liggen dicht bij ontvlambare lonten…

genegenheid zal naar mij komen zelfs als mijn wereld al dood is ik moet mezelf bevrijden van mijn gedachten en alleen mijn dromen volgen waarvan alleen de ziel weet dat ze bestaan ik open mijn armen wijd en sluit mijn ogen mijn woorden vullen de leegte ,, ik word terug gezogen in een schaduw…

ik zwem in het water en roep je woordeloos aan zie mij eens, in deze vrijheid ik verword hier tot een muze van jouw dromerig bestaan spreek niet over later dan ben ik weg uit jouw tijd maar nu drijf ik op rimpels water, lichtblauw getint alsof de hemel mijn glimlach bemint ja, ik ben ik, ik voel me bevrijd als ik terugkeer naar het stenig…

het voorjaar draagt nog een sluier ik had toch zo gehoopt dat de warme zon, al was het maar even, de ogen zou laten blinken wel zie ik in een tak ontluikend leven licht heb ik nodig, liefst blauw omrandt kan ook een toefje genegenheid zijn verpakt in een overjarige krant ach, het mag op iets anders gelijken je kent dat wel omhult in een…

even wrijf ik over mijn gulzige toetsen wijl het slijm zich opdrijft naar boven wachtend op de aandrang tot kotsen mijn ruimte telt hoge zomerse graden waarin ik aangedreven word om ook in de winterdag in mijn eigen luiheid te baden in zekere zin kom ik tot niets al wat langer bekend bij mijn batterij ik bedoel hier die van de geruisloze fiets…

liefde groeit daar waar licht verschijnt het bloeit ook als het schemert zelfs als jij uit mijn oog verdwijnt, dan nog wordt zij nochtans bij nacht doorgaans opgehemeld bij vlagen is het een zachte zucht of enkele aan elkaar geregen momenten dat eeuwig ervaren kan niet in het bewuste zijn het zijn tellen uit de jaargetijde, genaamd de lente…

Als liefde vergaat tot enkel stof en niet meer tot aardse verbeelding is te kneden volgt het vervluchten van een haast tastbaar parfum verdwijnt de einder verder uit het zicht en wordt geen enkele rozenstruik gemeden Wat door zwarte nachten heen zich manifesteert is het onverwachte dat langzaam wordt geboren natuurlijk was dat schuilend op…

heden rijm ik mijn verleden maan mijzelf tot rust probeer gister aan vandaag te smeden opdat alles in het smeulend as sissend sust deze dag ben ik met mijzelf en spreek me liefdevol toe versober mijn gang en dromen het maakt me minder moe zal lentelicht spoedig komen? soms is er genade, teveel voor een moment of beperking je gaat dan…

vanochtend neem ik een andere weg loop zogezegd in de schaduw van gister dezelfde route maar in een ander daglicht als een ontdekkingsreiziger ben ik, lopend naast de heg die mij geleidt langs een laatste rustplaats nu komen de namen in beeld op de stenen maar ik ken in het verleden geen steg noch het wenen wat ooit werd gedeeld ik…

ik was even in ruste toen gefluister langs de oren blies en zei ga je mee mee met mij zomaar vliegend vlieden * wonderbaarlijk dat zij mij met vergankelijkheid suste ik wist niet dat het mijn geest was die zich zelve vaarwel kuste…

de kraai, mijn kraai buigt zijn hoofd hij verblijft immer op zijn ijzeren pilaar in de tuin, die tot mijn bescheidenheid hoort en zie hem terwijl ik woorden zoek of droom doch welke deugd schuilt er in dit gebaar. hij verbeeldt de mens misschien die vaart over woelige baren eenvoudig kan ik dat verklaren hij staat doorgaans met zijn lichtgewicht…

ik was nog jong, een dromende tiener in de klas en zag toentertijd al wijsheid als doel niet dat ik wist wat dat was, misschien die steeds herhalende vragen of waren het voorbeden met gevoel? al vroeg las ik geschriften, die ik amper begreep en zocht naar zinnen overeenkomstig mijn aard ik dikte die aan met koolstof, een potlood die er toe…

hoe droog waren mijn lippen toen ik, ten langen leste, dorstig van stoffige wijsheid proefde tandenknarsend viel mijn wereldbeeld in duigen toegedekt met droge blaren zocht opnieuw, gelijk de mens is, een andere schim * ik was van mijn schepping getuige en wilde wederom de horizon verklaren…

in de winter van mijn jeugd stonden de bloemen op het raam als kunstwerken van de natuur maar, het moet gezegd voor dat inzicht kende ik nog geen naam het was wennen deze week met vorst en het schrappen van de voorruit niet meer gewend dan ook nog de verwarmingstand laag in huis even had de oude zwarte kolenkachel zich tussen mijn gedachten…

Het is lang geleden dat ik wat woorden ontving van haar niet dat zij mij toebehoorde Ze was verbonden en toch ongebonden aan de mens naar wie ik enkel nog zie als ik in het verleden staar, zij waarvan ik allengs voortschrijdend inzicht ervaar Zij, het fiere meisje van lang geleden was ik zeker niet vergeten doch sommigen leven ergens ver…