Alle inzendingen van katty

Onze handen boden een stuk oneindige eeuwigheid waarbij het intense innige zwijgen in de spiegeling van onze ogen een eigen wervelend beeld beschreef, uit het ons onzichtbare weten ontstaan... Laat mij nu niet moeten kiezen tussen de stippels van het heelal of de witte leegte, uit het turbulente van een storm naar een winterse stilte over…

OH LEVEN, wat zou ik graag met je trouwen. Ik heb een bruidsboeket uitgezocht, klein, eenvoudig, wit ... maar oh zo groots. Laat het feest beginnen om de eeuwig en voor altijd verbintenis aan te gaan. Laten we hand in hand wandelen onder en door de kleurrijke regenboog. Ik heb een rode loper uitgelegd bestrooid met witte rozen. Het…

Je raakt mij onbezocht. In bedeesde verbijstering proef ik de zilte dauw op mijn lippen, die als kristallijne, bevroren korrels smelten in d' ochtend-dans van de herfst. Verlammende zachte warmte laat mij verdrinken in gewichtloosheid, wanneer berijmde vingertoppen sluipend op mijn huid reiken en mijn stem doen breken. Sleur niet, trek…

Daarom dwaal ik , tussen herfstig muffig blad en stervende zon. Daarom luister ik, naar de roep van het vragend leven, terwijl de hemel nog glinstert van de dag en mijn ogen blind zoeken in het verstilde licht, waarbij elke schaduw als een doffe hartbons strompelt door mijn lijf, woorden nog nagalmen, mat, doof, leeg, zwervend verloren, sleuren…

Ik verdwaal even in verloren woorden, in het labyrint van onvergankelijkheid ook al borrelen duizend beelden naar boven en vertalen wat onuitsprekelijk blijkt, kijk ik met halfgeloken ogen hoe je uit mijn wereld verdwijnt. 'Tederheid' dacht ik je te noemen, zoals je in de lichtheid van het moment schrijnend je mond drukte op mijn huid in…

De zee buldert, haar golven beuken woest op golfbrekers tot ze openbreekt in haar miljarden tranen zoekend naar de rust tussen de warmte van zonbeschenen zandkorrels op het strand terwijl de wind een treurmelodie fluistert in de holten van verloren schelpen...…

Hoe zal ik onze kamer noemen? waar wind en getij algenstromen streelt en jij met halfgesloten ogen de zee verstilt tot kleine golvenbogen, en wij in stamelende tederheid letters prevelen, handen kijkend glijden en tijd onvergetelheid gaat beitelen. Hoe zal ik onze kamer noemen? waarin spoorloos wordt weerspiegeld elke rimpelende huivering…

De liefde in woorden laten echoën en weergalmen is hetzelfde als woorden zoeken om de vluchtigheid in ijlte van lucht te omschrijven. Haar doorzichtigheid in ontluikende sterfelijkheid is onmetelijk. Zo zacht en scherp tegelijk kan ze als kristal in haar broosheid breken. Broos...fragiel...licht, ja zo licht als de aarzelende stilte…

Blauw golvende deining groen wuivend gewas kleine, grote dromen in menselijke verwachtingen langzamer schuifelend stappen telkens uitkijkend naar elke nieuwe dageraad alsof gisteren nooit was.. Zachtjes deinende wieging op de branding van geloof, met het stille verlangen dat het nooit voorbij zal gaan Maar zal je tegen dan nog van me…

De tijd, het is zo'n raar ding de tijd van toen, de tijd van nu de tijd van morgen de tijd van bij geboorte, de eerste ademzucht waarmee ik het leven in ging.. De tijd, soms lijkt die zo traag soms lijkt die ook zo heel vaag. De tijd met mooie beelden sla ik wel op in mijn herinnering. Waar is de tijd? De tijd dat ik als kind nog in de…

Ik tel de rimpels in het water en laat de tijd weer spreken over het ritme van het lied over de sporen in het zand over het samen lopen hand in hand. Ik tel de golvende rimpels op het water en laat de beelden spelen van haar hoedje op haar hoofd van emmertjes water dragen en kleurenbellen blazen van schelpjes op het strand rapen van bolle…

Uit liefdesnat geboren in pure reinheid, zuiver als een regendruppel net niet meer vasthoudend aan het blad, gleed jouw klein leventje uit mijn schoot. In perfectie van langzaam ontwakende schoonheid werd jouw prachtige creatie eindelijk aan mijn moederhart ontbloot. In die ene minuscule trilling ontglipte uit jouw zachte donzige lijfje…

Je hoort alleen de geur van bloesems samen zingen met de lentewind !…

In de stilte, het stille en ik, we kennen elkaar en zwijgen in het niets, ademen onze eigen taal die alleen de leegte bekoort de hartslag hoort... De stilte en ik ontsnappend aan het lot als twee zwijgers smeken we, verlangen we, luisteren we naar onze gebroken stem die stom geslagen is en aarzelend het wakker wordend kiemen aanhoort.…

Even klop je aan bij mijn 'ziele-poort', die uit parelmoeren dauw is gemaakt en waarvan haar vensters open staan om met het lied van levens-liefde de stilte van de nacht in te dansen, terwijl de vlammen van smeulend vuur, verborgen onder as, opflakkeren nadat vergeten intieme zachtheid speels wordt aangewakkerd en de nachtzijde een draad vormt…

Hoe ik mijn wortels veranker in de schaduwkant, die ook mijn ik is als mens. Onzichtbaar schud ik haar hand en wandelen samen onder de straatlantaarn. Op de steenplavei spat een traan.. !…

Een lied en de liefde de liefde en het leven het leven en de dood, overlopers als spionnen in zandlopers, in de klauwen en het kluwen van de tijd !…

De stilte sloeg als een knal een diepe geluidloze krater. Rood gekleurde granaatschreven picassoën de grond. Een laatste zucht van leven wandelt dodelijk de vrede in. Onbekende witte kruisen kreunen als bezegelend teken DE WERELDSE RUST...!…

Op de heuvels kon ik even stille staan daar waar de stilte niet liet denken, waar de stilte niet liet voelen. Op de heuvels was het dat ik mij onbeweeglijk liet meestromen in de tijd... Daar waar mijn gedachten als bloesems werden, waar mijn geest als een tuin werd en geuren en bloemenkleuren de waarheden lieten zien van het duurzame,…

Ik voel het gewicht van jouw blikken. Traag stroop je de kleren van mijn huid waardoor mijn ziel als naaktheid voor je staat, in volle overgave en zwijgzame stilte, is het een kunst op blanco vel stippelend de gloei-lijnen te volgen! In de schaduw van het heuvelland stopt jouw dwaling tussen 't beddengoed. Er is geen plek waar ik jouw adem…

Hoe raak je mij , "MIJ", in mijn diepste ziel waar transparant de wereld ligt, die mijn glimlach van verdwaasd zijn voor jullie in verborgenheid zingt en mijn kijken zeilt langs wateren van oneindig veel (on)wetendheid ? Het is slechts mijn denkende wereld, die verwarring zaait.. Wanneer mijn gelukzaligheid gespiegeld wordt op mijn…

De stilte speelt een vioolconcert voor d'eenzaamheid, terwijl 1000 bloemen dansen in mijn hart en de mystiek van kosmische harmonie reikt naar eeuwige verbondenheid. Mijn handen liggen, naakt en leeg, open in mijn schoot als een graal gevuld met liefdevolle onzichtbaarheid. Eeuwen oude zinnen glijden aan mijn zijn voorbij, onhoorbaar in…

Ik spoel niet aan in je blik zonder woorden in de zoute dauw van ochtend-troost, maar krul me in de warmte van je lepel-schoot en smaak de stroming van verloren gegane tijden onder je huid. Stiekem verberg ik jouw geurende lijnen en dwaal tussen verlangen in samen zijn, terwijl lonkende stilte tot verlamming smelt. Ik verdrink me in…

Ik wieg je op de dans van de wind en voel het spel van niet te vatten zuchten , terwijl een geroofde kus de holte van mijn navel vult, en geheugen zonder glimlach in één ademtocht als een leugen mijn huid voorbij wandelt. Ik sla mijn armen om je heen en ook het winterdeken. Trek mijn eigen huid dan uit en zoen al spinnend warmte…

In het blanco spreken vormt zich een stilte van on-uitgesproken taal, waardoor in reflectie de mooiste droom-ver-halen verschijnen die aan een nog ongekende illusie vorm gaan geven uitgroeiend tot een nog onbekende bloem. In sereniteit stromen tranen om het afscheid van verdriet vast-geankerd in het pijn lichaam geïnspireerd door beeldend…

De lucht snuift in subtiele trilling jouw adem, en als duizenden speldenprikken slaat verlammende stilte toe. Zachte diepe monotone klanken brengen het denken tot rust en dragen naar het hoogste bereik van sereniteit, waarin het wezenlijke zijn samenvloeit met het volmaakt microkosmos geheel, tot dat het harmonische beeld ook in het macrokosmische…

Hoe kan passie doven als’t vuur blijft gloeien en sissen en asse in strijd en hitte weer vlam kan vatten en vingers zich verbranden aan het willen verlammend vernietigen? Hoe kan passie doven als het kleed van verlangen in heftigheid de wind laat aanwakkeren en de roep naar open-bloeien en groeien versterkt en er dansend wordt gewalst…

De stilte druppelt op de vloer en trekt de ruimte leeg. In het vacuüm van verloren zijn wandelt het weten rond. Elke kier of spleet wordt in een ademzucht bezocht en ontpelt de pijn en het leed aan een anders lot verknocht. Och zwaarte van ver-ge-leden tijd, pak maar je biezen want het kind staat op om wervelend te dansen in haar…

Jouw kruin zucht onder de zwaarte van zomerse lover. Het dichte groene gebladerte beschaduwt het droge gras, terwijl een lichte frisse bries speelt met minne-gevoel en strelend zacht raakt. Je tekent een spel van liefdesbeelden met elk blad dat versmelt in het lucht-geheel. Warmte-golven deinen over je groene huid en zoenen zacht, net niet aanrakend…

Ik sluimer in en sluip in mijn nachtelijke dromen naar de wortels van het verleden om hen te voeden met de kracht en de liefde van het heden. Ik slenter speels door de wereld van mijn gedachten in een veld van duizelingwekkende herinneringen opgeborgen in mijn sarcofaag van stormende beelden , om te ontwaken in de ochtend van een nieuw leven…