Netgedichten

netgedicht (nr. 52.179):

Mijn stilte en ik .

In de stilte,
het stille en ik,
we kennen elkaar
en zwijgen in het niets,
ademen onze eigen taal
die alleen de leegte bekoort
de hartslag hoort...

De stilte en ik
ontsnappend aan het lot
als twee zwijgers
smeken we, verlangen we,
luisteren we naar onze gebroken stem
die stom geslagen is en aarzelend
het wakker wordend kiemen aanhoort...

Het stille zwijgen en ik
versmolten als één
gaan flirten met de tijd
de tijd als bondgenoot...

Oh stilte,
voel jij mij,
zie jij mij beter dan ik
spiegeling van mij...
Kijkend door mijn ogen
door mijn blik
leef je in mij...

Oh stilte
ken jij mij
in de woorden die ik prevel
in de gedachten die ik weef
rond mijn beelden
rond mijn weten...

Oh zwijgende stilte
ben jij het die mij ontdekt
en kijkt in diepte
naar wat daar
verloren, verborgen ligt...

Ken jij mij
in wie ik ben,
vind je achter de maskers,
ont-wikkel jij elk omgeslagen kleed,
vind jij dan
mijn mooiste naaktheid,
zoek jij dan in mij
mijn schaduw
en ook mijn zuiverheid...
Ben jij het
die mijn oordeel smeedt!

Oh mijn stille stilte en ik
wij kennen elkaar
zo stil in elkaar gezeten...!