Alle inzendingen van kerima ellouise

omdat ik, al jaren ouder heel diep slaap met licht uit ogen zal ik de wereld niet meer horen geen groet voorbij aan jonge knoppen in het klokraam van het water hoog of grijs gerand zoals een rivier die reizend wrijft tegen de ochtend en het gewonnen gezang bundelt tot woonst van wijsheid veelstemmig en gevleugeld diep…

ik laat jou geboren worden in mijn nieuwe droom je was er al maar nu weet ik dat je ook in mijn heimwee bent vergeef me het gemis ik ken je al zo lang zoals de duinroos en de golven waarin ik schelpen gooi en waarin ik me op den duur ook eenzaam weet omdat jij de meeuwen niet kan zien ongeschreven zoals verwondering in het lichtste…

"niet doen”, schreeuw ik. het monster klauwt mijn ziel open in één ademtocht word ik teruggeworpen naar de kamer verduisterd in ieder klein verschil oude boeken als daklozen, de schreeuw van een kruis als schaduw een engel op doorzichtig porselein, nooit bevrijd ik zie kleine meisjes kruipen uit aangeraakte bladeren, van wat er nog rest…

liefde aanvaardt het sterven niet dat zei hij afgewend en moegewaakt toen Gods woorden vielen naast het nachttij en haar dode lichaam dat in het toegewaaide duinkleed geen beloftes meer droeg ik zag hoe hij afstand nam van haar slaapliedje, nog teder in zijn lijf zoals vergetelheid ademt over woorden in een te korte tijd…

zwijgzaam -er zijn er zoveel voorgegaan- sta ik in de rij van dromen dagen gaan voorbij ik verzin mijn slaap op schrift maar glijd niet verder dan de steen die elke kleur ontkent, elk teken hoekig en eindgebonden de wind bijt, het museum sluit wegens zekerheden en onbeweeglijkheid in deze wereld later, na de regen denk ik waarom…

het licht verandert het wordt lente een vederstrelende stilte brengt een zoen van jou ik hoop dat dit nog jaren doorgaat vrijelijk door je bloemlezing heen wanneer ik met wat vroege rozen naar je toe zal komen of enkel met de geur, gloeiend en zonovergoten in mijn hals en over alles, het besef, zo ongedurig in de wolken wat…

ik sluit de nacht en proost op duisternis hij stilt mijn dorst, slaapt in mijn armen zoals de dwaze bladeren in de wilg die zwijgen van geluk onder de huid van een volle maan zachter proevend en nog verder ik luister of ik iets hoor maar niets beweegt zelfs niet naar de mooiste gedichten van jou gestoffeerd op het eerste gezicht,…

vraag me niet opnieuw waarom mijn raam de weg doorsnijdt nog voor het avond wordt het licht lag open op zachte wind en ik bond mijn ziel aan woorden verder reikend dan begeerte of de dingen die ik niet verstond vraag me niet in het uur van sneeuw met vlindervingers, ingetogen waarom ik me mijn naam niet kan herinneren wanneer…

‘wat jij me toe dichtte’ weet je nog we renden de heuvel af langs lieflijk zwaaiende halmen en in jou zong de zomer, ter hoogte van mijn hals ik liet me ruggelings vallen in je armen en in de bunker waar poëzie het verleden verschoof vol vertrouwen, om dromen waar te maken met die immer voortdurende vraag je was meer dan hartstocht…

spreek met mij in deze defecte dimensie, ik ben nog niet heengegaan geef me poëzie die dromen bouwt, volle manen, vredig in slaap veilig wanneer de torenklok zijn wijzers terugdraagt naar het kind in het ongelijke lijfje, abrupt wakker met vingertoppen die de ruwe huid herhalen, als tekens van toen en hetzelfde gebed geloof…

de stilte wordt jouw lichaam, mijn lief nog groter dan de neerwaartse gloed tussen leven en onbegrepen graven waar kraaien om zich heen kijken naderbij tot in mijn aardse spiegel een rij mensen met bewaarde ogen geloven even in zichzelf, lijfelijk en laatst tot plicht, vredig in zicht het huis is rommelig en huivert bloemen tot…

het is kwart over niet alles is daglicht of het beleven van huid in de nacht met een glimlach tussen niet alles schrijft een gedicht of de winter weg is het dan geweest wat ik met morgen bedoelde; een wenk van jou in een vreemde stilte, hier en daar rond hals en hart ontluister mij maar en mijn gelaat het meisje is weg…

het antwoord balt vuisten, ongelijk en nog vroeger dan je had gedacht misschien zal je mij vertellen waar gemis faalt of in dit geval liefde maar ik ben niet sterk; nog vaker ben ik bang spreek mij moed in; in dat wat leeft in dat wat buigzaam overleeft langer dan een dag en de leugen van begeren jij draait je om…

wind waait zoute druppels, het raam knarst zwaar om de wanhoop van de dingen ik staar voorbij bomen op de weg en het binnenwaartse zwijgen dat machteloos om de schemering valt zich in schaamte nestelt en in nog meer zand in mijn ogen ik zie vreemde witte vogels vliegen doorheen verlangen en de waarachtigheid van de nacht ze leggen…

sterren doven uit ik sta in het duister en zie de wereld voor me er is geen armlengte of het altijd gedroomde, geen groet of zoen roert de wind er is volkomen stilte niets bestaat mompel ik hardop, ook niet de huizen die uit het zwarte vallen, dakloos en ondoorkruist zelfs geen ramen met groot gemis ik schrik van mijn eigen…

er zijn kamers dicht bij jou, zoals eilanden in woorden gezichten en kalenders en de ontdekking van schemer, wachters in een wieg rondgezonden omdat het sterven geen witte kant bedekt en eeuwige bloemen niet aan passiebomen groeien niet op maandag en langs voetstappen van de aarde maar in poëtische regenvlagen; het vruchtwater…

een lange rij mensen. telkens ik mijn ogen open, sta ik weer helemaal achteraan. de grond is ongevoelig, mijn tas zwaar, op iedere plek. het komt in golven, ook het vastklampen. misschien vergis ik mij van plaats en sta ik naast een koorddanser. de vraag verdwijnt; het touw verandert. de tas staat voor mijn voeten. dode hoeken krijten…

het duurt vast niet lang meer de terugkeer naar mezelf vaak zo stil als vogels die naar de nacht vliegen en daar gaan luisteren naar de vreemde adem van de dag soms vergeet ik dat ik er niet ben en schrijf muren vol met schuimende woorden lees gedichten op lippen die bewegen en raak zacht jouw haren wanneer een strofe onsterfelijk…

Kale muren en het leven vergelijkt zich. Gezichten zijn verdwenen. Een houten vloer draagt de echo’s van wat ik heb geschreven; het laatste geloof en een paar druppels van verwerping, een overbodig bericht naar mezelf. Het weggaan gebeurt voortdurend, ook wanneer ik rustiger ben. Wat er rest is dan een afdruk; een vereenzaamd…

"Soms voel ik zoveel droefheid in mij. Dan vraag ik me af hoeveel levens ik al geleefd heb" misschien ben ik dronken door de leugen van het leven misschien ook niet misschien zal ik het verzonnen deel van uw waarheid worden, gelijk een vloot van vlinders aan een denkbeeldige hemel of een losse lijn in een langere gedachte waar…

zeg niet dat ik me mijn dromen verbeeld ze zijn er, levensecht zeg niet dat ze uitzichtloos zijn als antwoord op een eigen teken maar beschrijf het onophoudelijke, het ongerepte stromen van de maan zelfs als ik hier zou sterven in zwarte kleren van de nacht of in de scherpte van mijn waan ik zie de vele harten het vuur er dwars…

alsof we druppels zijn jij en ik uit de ochtend geboren in wit en blauw zei ik we kunnen door de velden waaien en weer huiswaarts keren ons uitstrekken tot zee en strand ‘of tot twee vogels in volkomen stilte’ zei jij ‘ik zal de zon op jouw lichaam zien en alle dagen je ziel’ en ik glimlachte om wat jij zag daarna…

er is hier en er is nu maar ik vraag me af hoe ik later de stilte kan herinneren zou ze spoorloos verdwijnen of zou er plaats zijn om ze als meeuw te verwekken om ze uit het niets te schrijven bovenop de seizoenen en de vergane hartslag van de tijd er is hier en er is nu maar maak me wakker als de stilte me ten dans vraagt…

ik wil niet denken aan de wijzers die je in enkelvoud neerschrijft tussen alles en niets omdat je ziel geen luisterlongen draagt in het zwarte hart van de rivier waarin je torens bouwt als tijdgeraamtes getooid met jaarringen uit mijn zacht verdriet dat in trage schreden en zonder verweer neervalt tot laag onder de grijze…

misschien kan ik in jou pijnloos sterven als regen min of meer regen is en de dood met zijn wijsvinger mijn ogen geneest, zacht en onverklaard het zou op stilte lijken; geleend uit schaduwen van glas of op witte vlokken in een hand wanneer niemand merkt dat het sneeuwt, vroeg tegen het raam misschien is mijn zwijgen niet…

ik wil met ondoorzichtige manoeuvres uit mijn gedachten klauteren ze onbeademd achterlaten in een tijdscollage waarvan ik gezichten amputeer zonder slaap of kus hele hoofden die ik laat rondkijken in bevlekte uren muren, nooit gekocht zoals het geluid van regenvlagen tegen de binnenkant van mijn keel aarzel niet en huiver om…

het staren boeit hem hoe het door straten wandelt en herbegint als een licht geroezemoes de reis die hij alleen moet maken, verdonkert in een eindeloze vlakte met zijn denken er tegenover en waar alles zo ontzettend groot is, dreigt uiteen te vallen tot het herbegint zich langzaam weer inlijft met spoorzoekers en vleugels…

-alsof er een landschap woekert op muren, de uren nodig in scheppen van gedachten – zou het raar zijn als het verdict zich uit stenen snijdt oceaangroot zo zwaar als vielen wij voorgoed uiteen zou het geruis van alle stromen stilvallen, samen met het leed dat uit schelpen braakt tussen wier en het waarachtige weten golf…

achter een boom vol vlinders houd ik me schuil er is een reden voor dit deel van het leven; het op- en neerwaarts en waar het allemaal om gaat ik ben de nacht dankbaar dat ik me mag neerstorten in zijn duisternis dicht bij de stilte en de stenen waarachter wind dromen draait dwaas in drang alsof ze ooit gevlogen hebben misschien…

kan je rozenbloesems laten bloeien onzichtbaar in de palmen van je hand levend water uit regenbogen scheppen kleurig zoals je stem wanneer woorden samenvallen met het licht kan je de zomer ademen in elk bewegend blad tussen de lijnen van het leven en zou je dan bij iedere ontmoeting een afdruk willen schenken voor hen,…