Alle inzendingen van pama

Het kind in de keuken, eet niet uit mijn hand, zelfs het mooiste speelgoed heeft het moeiteloos laten staan. Ze telt de fantasieën met de houten kralen, op de eerste regel is het leven slechts begonnen, de volgende regels hebben nog geen naam, de optelsom van jaren zal zeker komen. Ik ben het telraam wat ik het bied, waaruit…

Aanschouw een nieuw idee, misschien wel te vroeg geboren onder kunstmatig licht, nog niet vrij te ademen ligt het in de couveuse van gedichten. En ik moet buiten blijven staan, de keuze alleen maar kijken naar dat kleine wicht achter plastic ruiten, het lijkt er nu al op dat het zelfstandig verder wil gaan. Ik word met zachte hand…

Ik heb je bij de levensbron gezien, duizendschoon in het gras, oceanen vol klaprozen en ontluikend groen, fragiel misschien, maar transparant als glas,daarin verdronken zoveel dat kon in haar satijnen spiegelplas, nog zonder kleur, verdroogd, verzonken in woestijnen en in het kristal van licht verloren. Totdat je die weg verlaten…

Mijn vrienden van de hoek, gezichten in een gloed en waas van kaarslicht, in bedachte stemmen vervliegt de wierook, weeft het gesprek tot weinig wat mij raken kan om voor niemand bang te zijn, op die ene gedachte na die ik niet kan remmen en door de ongetemde lente, de wilde bloesem kiest van hoopvolle gedachten.. Daarbuiten in…

Het lijkt een laatste zomerdag, waarin ik het weinig zoek, het niets uit een botanisch boek, waaruit ik met beide handen had willen plukken, lanterfantend geurend in het Heem, in mijn ligtuin waar ik in mijzelf kan liggen in elke houding die ik was, zoals je sprankelend water schenkt in een horizontaal glas. Ik heb niet veel om vol…

Een fontein ben jij, vrijheid tintelt op mijn huid, dorstig naar haar wijn. Na de openheid, ongenaakbaar in de regen, jij naakt, ik verlegen. De hel breekt los of gaat de hemel open ? Wat maakt ons dat uit. Heb mis gegrepen, strohalmen naar de toekomst, weegschaal naar geluk ? Uiterste balans, wat je kiest is om het even, eind…

´Je projecteert je angst, wat gebeuren moet gebeurt,‘denk je hiervoor vluchten, dat vermijdt?’ je wilt niet geloven wat ik je zeg te snappen, ben je daarmee de dreiging kwijt?´ ´Een muur rondom, is dat een reden om ommuurd te blijven?, ik heb de specie van je pijn tot de laatste genen geïnspecteerd , het blijft een muur met stenen…

Je bewoont waarin je het beschrijft, een bos kan niet donkerder of lichter zijn, je stelt je in op dingen, die je drijven met wisselend diafragma vast, de scherpte is bepaald in de essentie van je domein, de kern verbleekt in een tegengesteld contrast. Elk detail wordt in kritiek of waarde getoetst, wisselend gesprek of ontwerp die…

Hét is het gulzig water dat me dorstig maakt, schuimende beken waarin ik weerloos ten onder ga, hét fluistert tonen die de wind laat spreken en waaraan ik nooit mocht denken. Hét is het brood die de honger steelt, een wuivend bos wat mij zachtjes streelt, een tomeloze slaap in hét wakend dromen tussen zwart licht en hét…

Buiten meandert de rivier ver gebleven van de stad, laat z’n stem tot mij klinken, neemt geruisloos het slib van de gedachten mee als libellen geruisloos op een berkenblad in de waan en ongestilde hoop naar de benedenloop zonder ervan te drinken. De wereld die ik bij name noem, slapend in onbekende wildernissen, de ziel niet groter…

Veulens bij een hek terwijl de schemer valt, koppen dichter bij elkaar, de ogen diep zwart getint, waarin blikken strelend om warmte smeken, te beminnen met de hals met volle manen over een brede borst die op de wereld rust en , het ranke lichaam torst als goddelijk stilleven, waarmee het web van schoonheid is geweven, een laatste…

De aarde was nog niet geploegd, er was nog niet gezaaid, toen er nog dauw lag op de schaduw van de heuvels, ging in lichaamstaal onwetend op, de morgen was de lente van vorige seizoenen, haar zomer strijdbaar als hooi op volle wagens, mijn vinger strijkt langs de sporen van het voorhoofd,het zweet van al het koren dat in de wondere wereld…

Zee spoelt mensen aan bruine mannen uit het zuiden, meisjes van het oosten. Branding vergelijkt woorden uit de moedertalen, accent uit kleur te halen. Tussen eb en vloed, geen onderscheid inwendig , de huiskleur is bepaald. Instinctief gevecht de groene overkant te halen, ontheemding als geschenk. Cultuur luider slaat, z'n zinnen…

Vleugels gevangen tijd herschrijven geschiedenis, op dichterspallet. Penselen met verf, erkenning van z’n streken laat de schilder koud. Gerijpte vruchten, strelen kindertongen op de elfenbank en druivenrank Rimpelende meren, spiegels van luchtkastelen, zonder bewoording. Zonder tussenkomst, in het harmonisch duister branden…

Steeds weer als je mij met ziel en ogen raakt, ik onder de deken uit de nachtelijke nevel ontwaak, word ik licht en doorzichtig als druppels dauw uit de mediterranen in de palmen van je handen. Voorzichtig als het levende water stroomt waarmee je mij hebt gemodelleerd, nu aarzelen je lippen nog, waarmee je eens van mij zult…

Zuivere lucht wil hij vreten zich te nestelen in de zonnecellen - zonder de ogen te kwellen - die branden op het etiket van het netvlies, helder bloed te stuwen uit de illusie van het lot, de wijzers van het leven gelijk te zetten in elk kwartier, in ontdekking van de polsslag, verwekking van de tranen in een sluimerend verlies,…

Schaduw strooi onnavolgzame twijfels over het zwervende gedachtegoed, broze jaren verschijnen in beloftevolle schetsen op de smetteloze muren van gedroomde kastelen hangend in luchtledige steigers. Mijn zaaier was zorgeloos vertrokken, met ongebonden handen, haren wuivend aan weerszijden van de akkers, strelend de goudgele aren,…

Wie bij daglicht de gordijnen van de wereld sluit en de kaars zal doven, verhult de toekomst zich in nevelen, een vermetel gebaar om de tijd te willen ophouden. Verwijzing naar vroeger eeuwen, zo de mythe wil geloven om in elkaars armen en gedachten te verstenen als lot, dat het geluk niet zal benijden. De dagen te beitelen…

Vergeten tijd ligt achter ons, in angst baren we het leven, tussen geboorte en de eindigheid, we zijn schepen van de hemel en op de zee, we zijn het ontgonnen land, borelingen uit de eierstokken van de zon en maan, schepen worden kleiner, zeilen bollen minder , blouses minder wit, hét ontbrekende in volheid moet nog komen, als in boezem…

Tergend langzaam wordt de horizon begaanbaar, verbleekt de zwaluw van de tijd, zwemmen deeltjes van de regenbogen in een kortstondige toevalligheid, zo die bestaat en smeekt boven de graven van de herbezinning. Kwinkslagen schieten flarden in sluw geschapen luchtkastelen, woorden ontlokken herinneringen zomaar uit het niets, het…

Zinnen, geef mij je woorden terug, huid van perkament een lege slaapzak op de rug, om inzichtelijk te worden blindheid op het papier, het wordt me aangepraat misschien, geblinddoekt naar een einde streven naar gelijke strofen, waarvan ik de inhoud nog niet zie . Ik me op de private tekst verlaat, het ene dicht de ander toe in de…

De noorden wind orakelt in voordurende en duistere vlagen, het getij is haar zekerheden kwijt, vergeten de bekende weg naar het strand te vragen. Er was een tijd dat ik de zee verstond, dat de golven wisten waar ze voor stonden, ze redetwisten konden rij naar rij, die oude tijd is voorbij, het stuifwater roept nieuwe vragen op…

De hoogste piek van berusting zal ik niet bestijgen, ik blijf steken op de klippen van herinneringen, daar doemen de schimmen op van het verleden, peinzend tuur ik naar boven, om te ontwaken - op de door de tijd - versleten treden en op een onbewuste regendag. Ik verlaat me op de dromenmaker die ik op de helling zag, galoppeer langs…

Als gedichten niet speelt met akkoorden , als het niet tot woordspel valt, waardoor de spier in de harttaal samenbalt, Als de dichter niet de toon verspreidt als hij slaapt met vrouw, praat met vrienden en eet met z’n kinderen en zo de eenzaamheid vermijdt. Als de dichter niet de aarde erkent als duizendkoppige moeder, die al…

Worden de zintuigen dood geboren, licht verzonken in lege ogen, ontstaat geen beeld om het leven aan te leren, zijn de sterren uit de nacht genomen. Geen benen om te dragen, het lichaam schiet geen wortel uit de knieën om de wereld op te beuren, er volgen geen zachte stapjes om de doodsweg van de manen - in hun stilstand - te betreuren.…

Plotsklaps gebeurt het, in een hand gebaar zijn woorden geboren, je verwacht ze niet, ze komen daar waar je ze heb verloren en waar de maan gerijpt uit vloeit, sprongsgewijs vallen ze in het beproefde glas. Zoals ik het drink , zoals ik adem, later proef ik de nasmaak wat ik geschreven moet hebben. In een vlaag van bewustzijn…

Zullen we alles vergeten, wat tussen werd verzwegen in sprakeloze zinnen, zelfs als we elkaar beminden. Het licht van je ogen glijdt langs de stiltegebieden van schouders en de boezem waarin we zijn verdwenen. Laten we toch zwijgen, blij met het eiland van de spraakgebreken, maakt onze ruimte ruim en leerde ons te spreken, te proeven…

Wie zoekt niet, met groots allure, de mystiek van z’n avonturen, uit ervaring van verdriet en schijn? Noortje zoekt het kleine, verdiept zich in de echtheid van de mensen, richt zich op hun onontdekte schreden, intuïtieve treden naar niet bestaanbare mogelijkheden. Ze betovert de aardse waarheid met haar hemelse penselen tot…

Het diepe ademen in zo vele nachten, wat naakt en ontspannen in haar droom de mijne onderzoekt, genezend in een zucht en liefkoost het avontuur van ziel, en zaligheid, af te lezen van haar rug tot aan het voeteneinde en terug. Ik voel me bevoorrecht, angstwekkend kwetsbaar, en wonderbaarlijk sterk tegelijk , maar niet de zwaartekracht…

Klasjes kinderen rennen uit school,parapluutjes werpen schaduwen over zon en regen en in het aureool van het verleden, door met hun praatjes de hemelen te bewegen wordt alles gewist, boort hun schaterlach miljoenen kleine gaatjes in de plassen die aan het asfalt kleven. Ver van de moraal van schaamte in een boetelicht over werelds…