Schemeruur,
Veulens bij een hek terwijl de
schemer valt, koppen dichter
bij elkaar, de ogen diep zwart
getint, waarin blikken strelend
om warmte smeken, te beminnen
met de hals met volle manen
over een brede borst die op de
wereld rust en , het ranke lichaam
torst als goddelijk stilleven, waarmee
het web van schoonheid is geweven,
een laatste zonnestraal zich meester
maakt van een geluk vol tranen.
De avond keert terug naar oude
waarden, de kikkers blaten in
hun glorieuze vuur, geen tijd
voor vroege nachtegalen, waarin
de hazen ruimer ademhalen, het
schemeruur verzamelt de uilen
en geluiden op de zachte treden
van de nacht, de wind verlegt
z’n schreden in de vertrouwde
zomen van z’n rijke vacht.
Zie ook: http://www.pamapoems.nl
Schrijver: pama, 5 september 2011
Geplaatst in de categorie: natuur
Mooi gedicht.