Alle inzendingen van pama

De noorden wind orakelt in voorvluchtige en duistere vlagen, het getij is haar zekerheden kwijt, vergeten naar de bekende weg op het strand te vragen. Dat was de tijd dat ik de zee verstond, dat de golven konden redetwisten rij naar rij , stuivende koppen sloten een nieuw verbond uit de diepten van mijn hart, tot verspringend tij…

Aan de buitenzijde droom je niet er is geen donker licht niets kleurt alles daar is fictie zonder beelden los of houvast geen tussenbeide. Alles uit niets, komen we en we vergaan in fantastische dromen aan de binnenkant komt de kern van de waarheid tot stand vanuit het zijn, stroomopwaarts tot aan de bron. Daar ligt de kiem, het zaad,…

Onuitgesproken, verstopt de wereld zich in woorden op lippen. Als de dromenkar krakend voorbij komt rijden, leeft mijn hartendief. Als nieuwjaarswens beschrijft hij de hemelen, zespuntige kerkvlok. Sneeuwklok dwarrelt over de spiegels van de tijd niet één staat gelijk.…

Lig nog begraven in de oude eeuw, onder witte grond met zwart krijt van hoogmoed, niet moedwillig want op een morgen valt de eerste voorjaarsregen en worden de etsen van de zonden grillig op het telraam van de tijd…

Geef mij de schubben van het gulden vlies, deken van visionairs, meer onzichtbaar dan voorheen, vooruit te lopen in de schreden hun kwetsbaarheid, ik omgord het zwaard van woorden als laatste middel, waarmee ik het vege lijf wil redden, in eigen…

De twijfelzaaier was met ongebonden handen vertrokken met zorgeloze haren zwervend over akkers, uitgewuifd door goudgele aren, verwaait het stuifmeel van het rusteloze gedachtegoed, opgebonden tot zover de wereld reikt maar nergens schijnt te kiemen, het spoor is niet meer wat het lijkt. Ik vertrouw de boodschap en de richting…

Verlaten mens, treedt uit de schaduw van je nacht, wat zit je nog te mijmeren over nieuwe vragen, er is brood, er zijn spelen hier,loop niet dood in een levensspoor, de dogma’s achterna verlangens versleten in een schrander dier. Het is om het even hoe je mag heten, ik zal je blijvend strelen, om de onafgemaakte dromen met je…

Weer moest ik wennen aan het pulserende licht, de smaak van sardines, aan de geuren van de citrusvruchten, aan het moderate stijfsel van de was aan de gevels naast het bladders in het retro spectrum van het caroteen wat ik in gezichten las. Pathetische cirkel, passioneel tempo van de dag, striktheid in haar ultieme beweging, wat…

Beneden stroomt de rivier, ver gebleven van kunsten van de stad, de vroege winter laat zich klinken, neemt moeiteloos het overtollig slib van mijn gedachten mee op het gevallen berkenblad zonder te verdrinken. De wereld die ik met name ken, gedompeld in oeverloze wildernissen, de ziel niet groter dan een notendop, geboren…

Op de rug van mijn geest werd met zwarte inkt geschreven als graffiti op een verouderd hart en op ongerept papier, ook wat de prullenbak niet vrat, ontdaan van alle franje en een kortstondig streven had. Nimmer bleef een onbeschreven blad waarmee de wereld werd volgeklad, onverschillig voor de dood en voor het “zijn”, onfeilbaarheid…

Het sluipt naderbij, ik leef maar door, wacht af, wat komt, wat nader kruipt grijpt me naar de keel,waarmee de hartenklop verstomd. De slimme dood in eindigheid vermomd, komt altijd na het dagelijkse brood, groeit liefde aan tot aangename kost. Als bloesemvuur van een late jeugd zich meldt, versnelt de adem van de vreugd…

Bedek mijn ogen met zwarte lelies, de wereld is er vol van, om in te verdrinken als verbeelding van de gedroomde aarde en de moederschoot waaruit we allen zijn ontsprongen. Hij verstond de lessen, die hem zijn ontnomen, ze ontstonden in een achteloos gebaar, private beweging van gefascineerde teksten in steeds wisselende choreografieën…

Wachtend op de dageraad, dankzij mijn penselen en wat streken waterverf, ontsluit de intimiteit het duister, als rusteloos wiel op het deinend canvas. Op de vleugels van de tijd koestert het mijn gevangen lichaam, gebaard achter gouden tralies van de moegestreden horizon. Waar In de diepste nerven van de…

Vergeefs begeerde zekerheden, beroofd van alle duurzaamheid als er slechts één gezichtspunt is, heeft dit geen definitief gewicht. Van de brug afgezien wanneer die is opgehaald, heeft dat een reden, het herkent zich in vele vormen, soms argeloos en naïef en stroomt als troebel water, er is geen verleden maar ook geen toekomst meer.…

De hoogste piek van berusting zal ik nooit bestijgen, ik blijf steken onder de toppen van herinneringen en sluipen contouren uit de mist van de gestreden tijd. Peinzend tuur ik naar boven, te ontwaken - op door vlijt en twijfel - uitgesleten treden, op een ingeslapen winterdag verlaat ik mij op de dromenmaker die ik aan de gene zijne…

Schilder creëert z'n stilleven, tot de crisis hem dwingt te eten van zijn vrucht. * Berk beklopt z’n bast, draagt z’n zaden onbewust tot een takkenlast. * Uit de mest van een gevleugeld paard, vlecht het kind vrede in een ponystaart. * Tot lappenpop gesneden. met messen achter prikkeldraad, hoop…

Ik hoorde verborgen stemmen in de toppen, orgelpijpen in de storm, bespeeld en gewogen door het ritmisch gorgelen van het riet. Gedirigeerd door wind en - wat men alleen maar horen kan - maar nimmer ziet, laat zich foppen in het kreunen van onstembare instrumenten in ‘t ven en in de grienden. Wat voor echtelieden als concertzaal…

Zaai de paddenstoelen in mijn herfstig hart als ik naar onbekende oorden reis, verstrooi mij in de sporen van de golven van een bloemen oceaan en zal ontwaken voor het naderende einde, laat mij zwarte aarde eten indien ik in de armen stijg van een argeloze orkaan, die mij aan de geparelde zwijnen voert als aandenken wat voor…

Oh, die nieuwe lente, die weer komen gaat, met dartel blad te spelen in een ontloken wind onder het uitdagend groen, gedronken van de dauw van het ruisend blad als murmelende beek, elixer van het morgengeel uit de lissen te stelen, ook als Helios en de maan in hun baan zullen vertragen, meegevoerd op de diepste tonen van Pan’s…

Verken mijn literair klimaat waar ik alle energie in stak, beschrijf de tijd van morgen in de kleuren waaraan ik mijn geloof aan hecht, geloof in feiten en non-fictie en met een eigen dictie van de realiteit beschrijf,door de ervaring evenzo onecht, perforatie van papier door het geweten gevonnist tot de gulzige prullenbak, De levensloep…

De wind van de tijd is gisteren begonnen mijn profiel te slijpen, in het uur van vertrek de schaduwen van het gelaat te laten rijpen om daarna uit te blazen. De wind van de tijd is vandaag begonnen het papier van mijn gestalte…

Wazige beelden dwarrelen als dromenstof door de fluisterstille kamers , waar alleen de ruisende kledij van de gastvrouw ritselt als een overspelige beek, gespreid over de woelige lakens van het ontwaken, stromen voetsporen door het duister om dichterlijk bij haar ademtocht te raken. Het domein door duizend geuren verleid, dringt…

Talloos het geluid waar mens en macht degens kruist, ruist de kleinste beek.. Veulens van emoties, beslaan hun hoefslag in elk uur, vuursteen van de tijd. Mensen uit mythen, verstillen dictaturen, oneindige odyssee. Molens malen meel rivieren bloed uit aarde in ondiepe beddingen. Fossiel gelaagd steen zover zijn stem kan dragen…

Vriend, gezel die meer of minder dan een mens voor anderen toegewijd, voor mij een minnares, tevens vermetel kind, speels van aard, ruimhartig en wijzer en jonger maar van dezelfde tijd. De diepste schoonheid die ze met mij deelt trooster om getroost te worden, verlegger van grenzen in eigenzinnigheid een verstilde temperament zonder rivaliteit…

Inktdruppels vloeien uit op papier tierend, vloekend en verketteren maar laten ook met veel bravoure, pennen juichen en triomferen, of dat uur morgen komen zal? Ze kunnen ook een stil verdriet genezen, het verlies met woorden wat je niet wilt accepteren, wat je zo nu en dan telkens weer moet herlezen, of dat uur morgen komen zal?…

Het doet er alles toe, de echo’s van wat is geweest zich nestelen op de juiste plaats als kwetterende muzen in het avondrood op lichte vleugels aan de horizon verschijnen. In een decor van een beeldend gezicht als een magistrale aftiteling, de omlijsting van een ultiem gedicht - altijd onvoltooid – een plotselinge verschijning vanachter…

Vandaag is meer dan een ding elke dag is meer dan zomaar een dag, de handeling in de kern voor hem die haar schoonheid ziet, een beweging van wie bemint, van mij en maar ook van jouw,de trouw aan onze dromen, een universele gedachte, geloof me, iets anders bestaat niet. “Today is the first day of the rest of my live” Door omstandigheden…

Avond zwart, sterren helder. Plotsklaps vormt zich de muur, gegil van staal op staal, brekend glas dat naar binnen is gedrukt, in een flits staat de wereld stil, mijn blik opzij, zij (god zij dank) heeft niets, ze roept je bloedt, ik voel het lopen van het hoofd en wangen over mijn gezicht. Een wit gelaat meldt dat de hulpdiensten zijn…

Uit de cocon en vaak verpoppen vlinders zich in verwijzing naar het doel als intrede van de winterslaap. Ik waak in een berg van witte watten, waar de zon door straalt en de frisse wind mij binnenhaalt. Als een klimmer, die zwemt naar de top, in de zoete weelde bovenkomt, ik ontwaak, verstomd die de diepe nacht met mij deelde. Uit…

De tijd kon niet lang genoeg duren, toen we zwegen en je uit de mantel van de zomer stapte. In de vroege uren van de late oogst omhulde je me met nerfdunne zinnen, weinig afscheid om je naargelang te minnen. Je rilde door mijn vraag te blijven, het laatste wat ik las was mijn illusie in een frons. Waar elke boom z’n wortels…