Netgedichten

netgedicht (nr. 42.392):

Mijn profiel

De wind van de tijd is
gisteren begonnen mijn
profiel te slijpen, in het
uur van vertrek de schaduwen
van het gelaat te laten rijpen
om daarna uit te blazen.

De wind van de tijd
is vandaag begonnen het
papier van mijn gestalte
los te weken, mij uit te pakken,
te omwoelen tot los zand.

Er broeit iets groots en berustend,
gaandeweg in mij te voelen, het
strijkt over de brede uiterwaarden
van de mij vooruitgesnelde dromen.

Stroomafwaarts in de groene delta’s
dromend van de ontdekkingen
in het zelf te baden in de omhulsels
van onzekerheid, langs de paden
van allang vergeten sagen, waarbij ik
uitkom bij de daden van mijzelf.

Ik adem uit de fantasieën van oor tot
mond, in van het zwijgen van het nu
van nog verborgen vragen, nomade
van de toekomst en daarna misschien.