Netgedichten

netgedicht (nr. 45.726):

Op de vleugels van de ziel.

Wachtend op
de dageraad,
dankzij mijn
penselen
en wat streken
waterverf,
ontsluit
de intimiteit
het duister,
als rusteloos
wiel op het
deinend canvas.

Op de vleugels
van de tijd
koestert het
mijn gevangen
lichaam, gebaard
achter gouden
tralies van
de moegestreden
horizon.

Waar In de
diepste
nerven
van de nacht
zwakke lichtjes
feller dromen
op de kristallen
spiegels van
de ziel, werd
alles afgewogen
wat ik bezat,
opgebaard in
een te nauw
valies wat ik
in de ogen
van de
morgen las.