Netgedichten

netgedicht (nr. 46.027):

Daar beneden,

Beneden stroomt de
rivier, ver gebleven van
kunsten van de stad, de
vroege winter laat zich
klinken, neemt moeiteloos
het overtollig slib van
mijn gedachten mee op
het gevallen berkenblad
zonder te verdrinken.

De wereld die ik met name
ken, gedompeld in oeverloze
wildernissen, de ziel niet groter
dan een notendop, geboren
uit het geel van lissen.

De grond, de intimiteit in wat
leven geeft, kabbelt voort in de
verbeelding, voelt zich verleid
aan de mateloosheid van alledag,
uitgezaaid in nieuwe voren.

Het zal mijn hart bedwingen,
de hunkering naar een tijd
die geil en zwanger was van
geuren van seringen maar door
onzekerheid verging tot as.