Alle inzendingen van pama

De zandkorrels ruisen door de vingers van haar kleine hand, hier heeft zij gespeeld, hier is zij gestrand. In een oorschelp ruist de echo van het eeuwig leven wat zij ontdekte in een beweging met haar hand, fluistert de zee wind haar naam in ieders oren, ze bereed een eigenwijs dolfijntje over de golven van plezier, maar…

Vaak komen mijn trouwe dieren, dichterbij de haag, veulens treden uit de stilte, wachtend in ongeduld op fourage, breken uit de beklemming, smeken naar het groene klaver naast het simpele haver, uit de smekende emoties stroomt de ‘courage’, dromen zij het knellend bit te mogen vieren. Ik berijd hun vuur als bagage, ongezadeld op…

Ik zit begraven in deze eeuw, ik teken mijn gebreken in de tijd, op witte grond met het zwarte krijt van hoogmoed, niet moedwillig want morgen valt de eerste voorjaarsregen en worden schetsen van mijn zonden grillig. Vroeg bloesemtapijt sneeuwt de bühne onder, sneller wat ik had verwacht, bewonder ik het schrale vuur al was die wat kwijt…

De nacht vertakt zich door de dag, er schieten nieuwe loten uit exotische vruchten en instabiele grond - misschien nog wat onrijp - maar mensen delen brood en bezit zonder elkaar te duchten. Zij dansen op de oude zerken, van rood geaderd marmer, waar eerst nog bloed en staal moest stromen, spitte vloeibaar goud uit de schoot der weelde,…

Weer verbleekt de herinnering van een gezicht, weer worden straten leger, intens bevolkt met schimmen, weer verdween de ziel van de betekenis in de onbeantwoorde vragen, Weer minder bleef je de stappen trouw wat zo lichtend terugviel in het stof, opgewaaid in berouw. Weer te snel begraven, gaf je het af met beide handen, ontpop…

Afgeworpen in de tijd in een doel wat heiligt, door innerlijke strijd decennias gepijnigd en gestenigd, oneindig rollen stenen af en aan om in het volle uur van de waarheid tegen elkaar te slaan. Vonken reinigen de loop van mijn fossiele natuur als ik doelloos rondzwierf om keien naar de top te sjouwen, kan ik op mijn dromen…

Gevlucht, zomaar een mens, die opnieuw zijn grenzen trekt waarvan hij is verdreven, z’n heil en haard over hem zijn uitgestort, de ideologie vermijdt die hem reeds de rug heeft toegekeerd, niet te geraken waarna hij heeft gestreefd. Dat leven van ver gezien maar er nooit kon binnengaan, verbergt het gelaat in beloften en schreit,…

Wie zoekt niet, met groots allure, het mystieke in zijn avonturen ? Ervaring in verdriet en zonneschijn, Sibylle zoekt het in het kleine, verdiept zich in de echtheid van de mensen, richt zich op onontdekt gebied, treden naar onmogelijkheden, loket tussen hemel en de aarde. Schildert een liefelijke waarheid in de schijn van haar penselen…

Weer zovele getelde dagen strijkt het lentelicht zacht over het purperen land en door het zwarte raven haar, het is alweer een jaar, het is niet waar dat zij daar nog steeds in ruste ligt, de grond met eigen woorden koos als een onvoltooid gedicht. Ik slijp haar gratie in mijn hart van steen, ik ween haar naam in hout en de taal om…

In het voorjaar schuilt haar vrouwelijkheid, winters lonken alleen vermoeide oude mannen, zomers spelen kinderen onbevangen, dan ben ik in het najaar tot alles bereid, dan bestaat er geen verlies aan tijd. En komen we elkaar vervangen, wordt de hengst van passie als overwinnaar bereden, beteugeld, gevleugeld van verlangen en verschuiven…

Gedacht, verbeeld en zo helder raakt de nacht ons waar wij liggen, tussen grote Beer en Stier en alle sterren in het hemelse gewelf, belichaming van verbeelding, wat we in elkaar en de aarde zien, verlichte huid en ziel uit het stof van alledag, niet door de tijd te zijn versleten. De dromen worden wakker naast zichzelf, wachtend…

Emoties glijden door sloten de akkers in, in lekke boten vol hoorngeschal, stuift zand in rauwe stemmen, lichamen te groot voor peddels waar zij mee roeiden en werden zij intieme vrienden in de woelige wateren van de nood, een reis op beider deugd waarop zij roeiden, voor jeugd en waterland. Verpakte littekens gaan van hand tot…

De stad meldt zich als ik de balkondeur open, het straatgewoel zwelt aan door jengelend logistiek, scherp geluid van tramrails snelt door geest en ijle lucht. De linden werpen met een hoofse neiging in hun kale kruinen elkaar de zwarte jassen van de kraaien toe, boven de daken en in deze verbale dramatiek schildert een onhoorbaar…

Als de dag z’n zegeningen telt en zijn blik laat lopen over mens en dier waarin het licht zich in de schaduw versnelt, vermaak ik mij met spellingen, speling van herinneringen op een onafgemaakte tocht, het hart en hoofd op papier te hebben opgeslagen. In een strak regime uitgevoerd, waarin ik menig dagboek heb verbrand, verhoedt de…

Een lentevroege morgen nog zonder breuk of smet ik heb met mijn penseel en pen een breuklijn ingezet, de gedachten als aambeeld op de werkbank van de dag. Door klanken licht door de ruit, strekt zich een chaos uit, het snijpunt van veelvoud, levend wit en zwart, gevulde caleidoscoop van een wisselende mozaïek met een prozaïsche verwachting…

Zwaan bezingt zijn kroost, zang van zwaluwen vangt aan, de band te breken. Ritsels in gebint, sprookjesboek wat openspringt, oneindig verhaal. Portret zoekgeraakt, jongen met een oud gezicht, gebleekt morgenlicht Achter prikkeldraad, wordt willekeur versneden tot lappenpoppen. “ Ieder is het kind van de rekening zijner daden…

Ongeschonden droom, kasteel aan de hemelzoom, zonder in – of uitgang ? Laat kinderen lezen, dat zij hun naam en oorsprong zien, gebeiteld in marmer. Hoever moet ik gaan, blikken uit ogen te vergeten, wat kinderen is aangedaan. Oud en vertrokken, vanaf die tijd gedoofd in mij, haar zwavelstokken. Houten speelratels kleppen kinderdromen…

Zaagselsporen uit oude beren van de tijd, doodgeknuffeld. Kind ziet grootogig, haar eigen schoonheid aan, in spiegels van geluk, Jongen met schooltas, droomde dat hij kroonprins was, toen hij Shakespeare las. Meisje stelt haar vraag, briefje opwaarts langs een draad, vlieger die het verstaat. “ Liefde is het mooiste kind van…

Wie nog tranen over heeft of daar tegen moet weren, zal opgaan in een wereldzee, waar zwarte zwanen leren zich te spiegelen met de sterren mee. Als beleven kijken is, wijkt alles voor het nietig menselijk stof, géén pakkende gelijkenis en worden ideeën snel geschiedenis. Verleer mezelf niet te overschatten, verwen dan maar liefst als…

Waar is de loopplank om als dichter bij je aan te leggen, helpt de tijdsbrokken te verleggen in het onvoltooide droomlied van vroeger, als dwaas te dromen van reizen om dan te zeggen ik ging vrij in jouw wereld rond, werd die valreep mij ontnomen. Gehechte waarde aan onze stappen herinneringen aan het onuitgesproken woord, leg het…

Zal de kosmos zijn, verbindt haar geboortewond, zonder lidtekens. Lach op stembanden lied vastgelegd als zangtekst, trilt in lendenen. Etalage pop haar wereldbeelden beziet, met lede ogen. Tastbaar op de huid. één hartslag voor ons beiden, geluid uitgediept. Vertaald in woorden, een ware levenscodicil, schelpdier van liefde.…

Vermijd de woordenschat op lange duur waarin ik onderga, machteloze strijd tegen taal en tijd, vaak niet te begrijpen wat te doen, vertil me aan een lege letterkast, streep de barcodes van gisteren. Denk ik de waarheid te benaderen, er zijn zo velen, mogen die bestaan om tegen wil en hoon, de vlinders van de Muzen aan te mogen raken…

Woordenzon in mij, poëzie waarin de kleur veranderd, verankerd lief en leed tot een homogeen verhaal, verslaat vergetelheid tot over de grenzen van moraal of een ander woord gebruikt als de toekomst zich ontsluit, geweven melodie, compositie van de stilte, boreling van het zwijgen waarin ik zoveel meer te zeggen had. Tot in het…

Krakend ben ik gevallen, te vroeg, mijn stammen in de lente, een droom droeg mij weg op vlotten, op een bed van kale takken, waarop ik het avonduur op schreef langs steile oevers waarlangs ik dreef langs wolkenloze nachten, langs de schroom van liefde naar de droogten van de zomer. Zal ik mijn hout met mededogen, tot vuurvonken hakken,…

Tergend langzaam worden gedachten weer begaanbaar, verbleken metaforen in de tijd, zwerven purper deeltjes taal in kortstondige regenbogen, gekastijd door toevalligheid, kwinkslagen schieten droom – kastelen aan flarden, associaties van herinneringen uit het niets en uit wollige kluwens van overtal en hernieuwde nalatigheid. Toch weer…

Zinnen, geef mij een mantel als een gulden vlies om mij heen, onzichtbare huid uit het verleden, de morgen lijkt eerder dan voorheen, zal hopen dat de nacht sneller valt. Vooruit te lopen op de toekomst zonder kwetsbaarheid, word ik hoge priester op de schreden van de lente, snoer ik onuitgesproken woorden om mijn middel tot een levensgordel…

In het licht van de leeg gewaaide januarilucht, de ijsblauwe zon net onder, de sterren lui en nog niet op, het doet er weinig toe hoe ik mij voel, met wie of wanneer ik de dag zal delen of dat ik er morgen nog zal zijn, of ik de ontnuchterende morgen kan velen, ben ik een makkelijk te verwijderen beeld op de hemelse camera, waarmee…

Gelegen, naast je in het bed, zag ik het uurwerk lopen op je slapen, bewijs van het kloppen van je bloed, een oceaan van gloed, waar getijden tot elkaar komen, om de hemel op te rapen in een bonte stoet. Samen vloeien in één adem, in een moment van tijd die even niet bestaat, op zachte kousenvoeten verder gaat, vermomd achter de uitgeworpen…

Scherp als de zinnen verwoestend als de bliksem, zachtheid in een woord. Verstild in ruimte leegte zonder verdriet, gewogen door beweging. Leven dwaalt te ver vertaal mijn oude angsten in een nieuw akkoord. Verlicht ijskristal als reisgezel van een nacht, dan vloeibaar verder. Eierschaal gevuld met zongekweekte tranen, gedroogd…

Te gewillig liet ik mij verleiden, in een bekoorlijk, tevens gevaarlijk spel, ik was te gretig, te roekeloos, ook al wist ik dat wel, ben daarom de zwakste schakel van ons beiden. Het besprong me onverhoeds en snel, geen tijd de aanval te vermijden, soms kan en wil ik niet meer bevrijden, de pijl trof doel, onbewust en onstuitbaar fel.…