Begraasd ?
Zinnen, geef mij een mantel
als een gulden vlies om mij
heen, onzichtbare huid uit
het verleden, de morgen lijkt
eerder dan voorheen, zal
hopen dat de nacht sneller valt.
Vooruit te lopen op de toekomst
zonder kwetsbaarheid, word ik
hoge priester op de schreden van
de lente, snoer ik onuitgesproken
woorden om mijn middel tot een
levensgordel, waarmee ik leven
moet in eigen vooroordeel.
Te kiezen, te delen om mijzelf
weer te verliezen, maar wat geeft
het, want ik lijk – in de verte –
niet op die iemand die ik ken,
waait het stof op van alle dagen
en slaat de tijd mij terug, zonder
dat ik weet waarheen.
Het licht wordt stil omdat het woord
zwijgt, zal ik opstaan als het duister
stijgt en zal ik moedig zijn en vooropgaan
in een innerlijke strijd tot het pleit is
beslecht ? Ben ik het groene gras dat
door de wereld wordt begraasd met een brok
van een onverteerde waarheid in de keel ?
“Er zijn mythen en de werkelijkheid,
wie houdt ze uit elkaar ? “
Orson Welles.
Zie ook: http://www.pamapoems.nl
Schrijver: pama, 24 januari 2011
kpnmail.nlGeplaatst in de categorie: filosofie
Onzichtbare
298
Geef je reactie op deze inzending:
Mooi gedicht.