Deken van herinneringen

Weer zovele getelde dagen
strijkt het lentelicht zacht
over het purperen land en
door het zwarte raven haar,
het is alweer een jaar, het
is niet waar dat zij daar nog
steeds in ruste ligt, de
grond met eigen woorden koos
als een onvoltooid gedicht.

Ik slijp haar gratie in mijn
hart van steen, ik ween haar
naam in hout en de taal om die
in haar geest voort te laten
gaan tegen mijn beter weten in,
ik spreek haar aan in een
teloorgang, een plek waar
hoop en in haar beeld volmaakt
gedijt, zich als warme deken
over ziel en aarde spreidt.


Http://www.pamapoems.nl

Schrijver: pama, 22 februari 2011

pebmartenskpnmail.nl

Dekens van herinneri

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 11 stemmen 737