Een adem, een hartslag,
Gedacht, verbeeld en
zo helder raakt de nacht
ons waar wij liggen, tussen
grote Beer en Stier en alle
sterren in het hemelse gewelf,
belichaming van verbeelding,
wat we in elkaar en de aarde
zien, verlichte huid en ziel
uit het stof van alledag, niet
door de tijd te zijn versleten.
De dromen worden wakker
naast zichzelf, wachtend op
een teken, als tweeling uit een
schoot, telen we de eigenwaarde,
gezaaid, geoogst in avondrood.
We maken de eeuwen samen
door, vanaf begin der tijden, het
licht waarin we sliepen, in één
hartslag voor ons beiden, in één
adem zonder geluid, brak de dag
open in waaiers van perspectief
die voortvloeiden uit het ‘zelf.’
“ De liefde lijkt een paradox,
waarin twee gelieven versmelten,
maar toch autonoom blijven.”
Zie ook: http://www.pamapoems.nl
Schrijver: pama, 18 februari 2011
kpnmail.nlGeplaatst in de categorie: liefde
Gezaaid
213
Geef je reactie op deze inzending:
Voor ik begin met lezen weet ik al dat ik een gedicht van jou te pakken heb.
Heerlijk dit gedicht in de vooravond van de lente....