Alle inzendingen van sabrina

De waarheid ze wandelt, verblijdt en waadt zich compleet door sprankelende beken en rivieren door diepe dalen van bronnen van leugens en wegen van dorens.. grijze torens, getuigenis van onze rechter hersenspinsels. De waarheid spreekt getuigenis, men hoort haar stappen niet, men betrapt de leugen niet drie maal want de eer gaat met haar…

De zee, ze riep naar de schelpen en versierde het beklede strand terwijl zij vast aan slaap gebonden waren, spoelde de zee ze voort, rolde ze op het zand. Meedogenloze zee, bedekte ze met al haar liefde, wikkelde schelpen rangschikkend in verre dromen. Mijn diepe zee.. boodschapper langst de kust, droeg de frisse eenzame zilte schelpenlucht…

Gaan wij wind kopen, vroeg mijn kleine zoon... want in wind leeft de onschuld van een nieuwsgierig kind dat gevuld met zijn honderden vragen de weg van wereldse stormen en van emoties nog niet kent.. de zuiverheid fluistert dynamiek, de geest van alle kinderlijkheid op het schier eindeloze moment, dat de wind zijn zeilen zet De kleine…

De kracht van stem draagt in zoektocht minuscuul laat verandering zien door wat echtheid is, wat bestendigt de sterke wil. Draagt verder dan elke trilling.. wordt vreugdevol geboren, spreekt vernietigend in zoete hoon.. want elk moment van gouden adem ontvangt terecht geboren twijfel en heeft zijn eigen ongekende loon. Kracht vereenvoudigt…

Laat het je edele wil zijn om mij onverschillig om schone doorzichtige tuinen te leiden door brandende zeeën van storm, van vuur om de hoogste bergen te beklimmen hoog boven de wolken.. valt de abstracte vervreemdingsmuur uitzinnig van eindeloze vreugde, zou ik willen hopen, met elke slag van mijn hart het geluk beproeven, ongetemd…

Niemand kan aan toekomst dragen.. wat houvast in liefde zou beleven abstracten, als antwoord teruggekomen uitgesproken, wat het leven wou sleutelen, de drijfveer vol debuut en spanning, terwijl het leven als muze in mij ongewijzigd blijft. De kunst van art ..een hart.. fascinerend, de ontwikkelingsgang de rust, van realisme.. die mij alleen…

Kijk mij eens aan, zachtjes..zachtjes de momenten , zij verliezen woorden, krachtige teksten zonder omhulsel verdrinken in het glas van het fonkelen van mijn verre beglazen ogen, het hoofd helemaal leeggeroofd. Zij zien sterfelijk leed in jou .. zoeken elk verlies van pijnvol spijt het "waarom" jij mij hebt voorgelogen werkelijkheid…

En terwijl de nachten vrij dronken waren, en wij nachten in elkanders armen lagen, koud, ..geurde de zomeravond als meloen, uitgegroeid de nachtbrocante groene kruidentuin. Augustus, de zomer doet geen pijn,..zijn koren rijpt want alle oudheid, alle gouden granen gaan op in hun betoverende verlichting en al de liefde, al het goede streeft…

De straten vol van eendracht en vuil papier, afgedankt het nieuws lekt versplinterd.. dozen vol met zwarte poëzie, bronnen van proza vreemde boodschappen hebben aandeel en spelen ter introductie muziek, het krantenpaleis klaagt ver van hier snippers dwarrelen dan als kleine blaadjes, ..rondgeslingerd oud papier. Ik tel de jaren, die mij…

En als de grote zilvermaan, mij stil en zacht, met grote ogen door zijn paradijs vol libellen en vlinders zou dragen, ben ik een gevangene in dromenland. Terwijl ik dacht dat ik zou volgen, ..in een scheepje van papier, opgezet naast grote karaktervolle huizen en afgebouwd met gouden dwaas van hier. De dagen vol van zilvermaan, de dagen…

Zonnestralen, vangen speels het eerste ochtendlicht, doorstralen het overkoepelend bladerendak terwijl de eigen ogen mij zoeken, door de dichtbegroeide bladerennevel... doorprikken ze woudschemerig zo licht. Zij zien niet hun eigen harten slaan, het bereik van een ogenblik, zo kort op de heilige steile vochtige hellingen.. kuste het ochtendlicht…

Geloof de verborgen pijn in mijn ogen open, verlicht, liefde..buiten de werkelijkheid zodat ik haar kan zien, haar warm in mijn armen kan voelen vergeven, dat zoveel sterker dan het alleenzijn is mijn hart dat weet, mijn oordelen ze hebben mijn herinneringen pijn gedaan ik herinner de ademloze momenten diep bewogen terwijl ik 's nachts…

het leven door het oog van een lens, de droom van volmaaktheid.. haar contrasten vervat zintuiglijke poëzie van een stroming losse gedachten.. sentimenteel bekeken een beschrijvende kunst, van uitvergrote romantiek... ontleend aan een middeleeuws raam zonder bril door het leven willen gaan, enkel aan je hand, de realiteit of werkelijkheid…

Mijn porselein, interessant ooh zo breekbaar fragiel .. wit doorschijnend, klinkt helder fijn verbrijzeld je bittere lach ... poreus...en smakeloos van klei de voornaamste ziel, ik voel wat ik wil zo onaantastbaar vervaardigt, de exclusieve waardigheid gebleven, gebrand en toch verheven.. in zuiverheid, stond je naam op mijn smeltende…

En als ik gelukkig was dan zouden gouden momenten dansen ..uit dankbaarheid, blijvend geluk brengen omdat jij van mij was, glans in mij fonkelde want jij zou mijn struikelblokken vangen. Jij zou mij doen stralen .. en als kwellingen van bronnen mij overvallen, zou je 's nachts mijn gelukzalig deken zijn omdat liefde bewustwording weerhield…

Wandelwegen leiden door de regendagen, wou dat ik dit mysterie kon gaan...alleen onherroepelijk kwetsbaar hoor ik je stem zie jouw gezicht ..in mij ik hou broosheid vast tussen mijn handen, zoek op alle wandelwegen..de regendagen. Ik voel je hart, te laat het melancholisch drama moeras, slaat modder tranen van onbreekbare ruiten doorstromen…

Lavender wolken drijven naar het westen, vanuit het oosten steeds dichterbij het brede onweer trekt voorbij het park. De lucht, zich lavend aan de overvloed, herbergt ontevreden bittere vriendschap, verschillende emoties vliegen vrij en raak als het lied van lavender, als een tekst van mij zo zijn mijn gedachten.. ontbreekt er oorlog, tegenspoed…

Leugen, ben jij de dronken waarheid in tweedracht geweven..al herken ik je niet, als klimmende ranken tegen de muur ..in het lover in een wereld van honing, liefde en ambrozijn lopen woorden immers van ziel over, als een zware anker ketenend het verzengend vuur en weet valsheid haar ware gezicht te verbergen, teleurstelling elke poort te openen…

Ik ben de wilde rozendoornstruik.. ik ben een wilde vrije roos, kom niet te dicht hier bij mij staan, mijn zoete geur die draagt, hij raakt.. die vindt.. die plukt.. die kan, die moge mijn sporen voelen, scherp snijdend in zijn vlees. Niet alle rozen verdragen. Ik ben de wilde rozendoornstruik.. God heeft mij zo gemaakt, hij geeft. Ik ben…

Ik ben de wilde rozendoornstruik ..ik ben een wilde vrije roos, kom niet te dicht hier bij mij staan, mijn zoete geur.. die draagt, hij raakt..die vindt..die plukt.. die kan, die moge mijn sporen voelen, scherp snijdend in zijn vlees..Niet alle rozen verdragen. Ik ben de wilde rozendoornstruik.. God heeft mij gemaakt, hij geeft. Ik ben…

Als het je wil was, regen doortocht mijn zolderkamer, dan stierf het lachen op mijn gezicht.. en mijn stem.. die had vleugels, maar jij hoorde de wanhopige fluisteringen niet. De heuvels van de ademloze vreugde, de triomfantelijke woorden, ze vielen ze waren een harde klap in het gezicht, dood, net als een kaars waarvan het onverlichte…

Het praten wilde geen praten meer, wilde beter onverstaanbaar kunnen lijden de landstaal had geen liefdevolle ogen meer, moest martelend blikken kunnen zwijgen romantisch gevarieerd te keur wilde de allergrootste liefde, de allerkleinste letters kleven, evenals de verscheidenheid.. van roemloze rivieren die in tranen uitmonden, voelde de…

Wel honderd keren trokken verwarrende teksten door mijn verloren hart en hoofd, als een rivier van fijn zwart lavazand, dat mijlenver overstroomt in eindeloze liefde. Het was als vulde de geest zich met lucht, omdat ik even wilde zweven, op duizend onbeduidende melodieuze teksten, eenzame grappen een miljoen keer bekeken elk eenzaam woord…

Vervlochten drijft de enkeling, tussen uitbundige bladeren van wit op ruime afstand, de schrijver... zit hij diep vervlochten in gedachten weet plaatselijk uitbundigheid met de andere heesters te mengen woorden in exotische kleuren, slingerend aan mythevolle gedachtelianen, want de kunst van schrijven is rijk talrijk en sierlijk doorgesneden…

Het was als lange jaren eenvoud, het gevoel, dat ik hem toevallig tegenkwam met ernstige en realistische passages als heeft hij nooit bestaan, mijn stille vreemde meest besproken vriend ..die nu wil gaan. Onafgewerkt, de bizarre twijfeltocht.. en stil de rest van zijn leven begraven, veelbesproken, met soms heerlijke hilarische anekdotes…

Deze edele rotting bereikte het rijke volle veld, rijker als elke andere druiventeelt, voor de wijnbouwers, een behoorlijke zoetheid de brave paarse landelijke schapen wisten het wieden net niet te halen, dankzij het speciaal afwezige microklimaat omdat de wijngids de bevallige concurrentie, de aanwezige schimmel moet laten begaan, persen…

De ogen gesloten, nieuwe lente wezen proeven hoor, het valt een heldere parodie een geheel eigen sfeer deelgenoot van het enthousiasme een irritante, vliegensvlugge en praatzieke aandrang uit de heldere hemel waar origineelste meningen gegeven, en haast, geboden in overvloed, als de vluchtige ongebondenheid, in een echo doet weerklinken…

Waarom gaan jullie heen verloren toenemende seconden zonder moed en passie en ook zwijgend verwijtend de meest voor de hand liggende beoordeling? Ons verstand, het golft in volle vloed maalt niet om de verloren seconden de informatie van de psyche, een flakkerende kaars met kern, met pit.. die nooit lijkt op te branden. De grijze zware…

Groene nacht, jij bent de geborene vlinder, die mij verbaast in extase, en met zijn liefde over de wateren droeg.. mij toedekte met zijn sierlijke houding, als er niemand was om mij op te vangen.. mijn ziel bedekte, de gladde oppervlakte, met een sporenhoeveelheid bevangen door de vruchtige warmte, de samengekitte onregelmatig aarde en…

Ooh bloemig hart, waar bloeien ze, de tinten van complimentjes, van roos en kamperfoelie, de verwachtingen van adembenemende geur? Draag je een bloemenhart toe vol poëzie, al deed het zeer de zachte geurige noot als betovering, de tweedimensionale schets van het leven. Het bloemenhart, het opent zich, ingekleurd het persoonlijk wikkeldeken…