Alle inzendingen over ex-liefde

Je nam mijn liefde mee naar onbestemde oorden kraakpanden met rammelende bedden matrassen vol met ongedierte in onbekende rommelsteden van een uitgeput niemandsland gevoelig omdat het pure liefde betrof veilig met een regenjas omdat overal aids loerde gespannen omdat verlangens hevig waren bang was ik om te veranderen maar ook jij was…

Zij was getooid met mooie veren Geprezen om haar vruchtbaarheid Tentoongesteld voor kritisch-keurende heren In haar stem klonk nimmer spijt Zij won prijzen bij de vleet Werd overladen met veel lof Tot haar veren slap d'ogen dof De dag waarop zij schijnbaar overleed Kort daarvoor was haar verteld Dat ze was gebruikt alleen voor…

Twee zijden derzelfde medaille Silver queen stralend in zonnegoud Wint haar ridder te paard met haar taille Om haar vinger, haar ogen zijn koud Zij gaat ervandoor zonder spoor Met zijn geld dat hij roemloos verloor…

Waar eens de liefde bloeide, Heerst nu d'verterende haat, Deze uitersten liggen zo na, Kan toch geen toeval wezen. Kussen en verwensingen, Zijn een hemel van verschil, Komen vanuit dezelfde mond, Waar liefde en haat ontstond. Leven en laten leven klinkt Als een toch zo simple daad, Meer in lijn dan liefde en haat, Waarbij men garen…

We vinden iets terug, het is niet meer dan een scherf van die veel te jonge en te mooie te grote god van de liefde alsof hij brak toen onze handen loslieten we hebben hem niet gezocht maar daar ligt een verdwaald stuk van zijn gezicht alsof we misschien toch om ons heen is alles hetzelfde gebleven de wind het waaiende helmgras het witte…

Je begrijpt bloementaal en zang van flirtende vlinders de zon klimt over rauwe leugens nergens stilte in jouw leegte jouw nieuwe horizon voorbij fragiele woorden; Wanneer relatietwist om vrede roept na jaren van verwarring en conflicten opstand en tegenspraak, alles wat jij in het diepst van jouw gedachten voelt je voelt je thuis…

Jouw stilte valt in mijn stilte het graf gegraven in de herfst hoe mild de herinneringen zijn de toekomst is altijd onzeker het oude najaarsgoud gebroken en gevallen op de koude grond wie ben ik uiteindelijk geworden wie ben jij al die tijd geweest ah, ik drink nog steeds uit uw kopje kijk naar je trouwe foto aan de muur het schilderij…

Aan een vraatzuchtige rups die geen vlinder wil worden maak ik geen mooie woorden vuil ik fladder opgewonden zoek zonneschijn in jouw hart en slaap wanneer het donker wordt vol mooie droomavonturen op de doorzichtige bladzijdes van vergeten boekpapieren dus je zegt nu duidelijk opnieuw dat jij jouw lieflijke buik vol van al die dronken…

‘k Heb zoete liefde verdreven uit het ontloverd nest; en als een slot omgeven mijn hart met wal en vest. De burchtpoort is gesloten, de hangbrug is gelicht; ‘t geheel is overgoten met mystisch treurig licht. Of in de voegen schijnen te bloeien bloemetjes blauw, zij zullen, zij moeten verkwijnen: zij erven zonglans en dauw. Zo zingt…

Al zijn het maar 2 tellen het voelt toch ineens weer fijn. En al weet ik dat je mij haat en ik "dood" voor je ben, doet het eventjes geen pijn. Besef dat jij niet het gemis voelt, waar ik niet van af kan komen Besef dat jij alleen nog naast mij zal liggen Als ik 'snachts in bed ligt te dromen Hoop ik op je stem, je geur, je aanraking of je lach…

Ze vraagt zich af hoe het is om weer alleen te zijn. De man met wie ze woont staat nietsvermoedend te werken in haar tuin. Ze haalt de sleutels van zijn bos. Bedenkt hoe ze vrienden familie het nieuws zal brengen. De tafel voor het raam de kast terug in de oude kleur. Merkt hij al iets? Hij plant tulpenbollen voor het voorjaar. Ze lacht…

Hoe en waar het allemaal begon met ogenspel - het grote onverwachte van een dolfijn die onder water lachte Zij zwom een eindje verder met me op ik had haar slanke lijf niet in de gaten diepbruine ogen zag ik even later die mij betoverden, 't was een brunette die mij die zomer zwemmende verleidde Zo was het hoe het allemaal begon…

Wat ik voor je voel, gaat verder dan wat ik kan zeggen. Geen zinnen, geen woorden, geen stilte dekt de lading van mijn liefde voor jou. Ik heb gekozen voor afstand. Voor het volledig breken van contact. Niet omdat ik minder voel maar juist omdat mijn gevoel voor jou zó diep, zó echt en zó intens is, dat ik mezelf moet beschermen. Of misschien…

en toen was er rook tegen de bergen op van gestolde liefdes/gevoelens [wat dat impliceert weten wij die water waren in een vergezocht verleden] ‘het draait om de as de as! en pas als alles is verbrand kan een nieuwe tijd komen’ en na het blijven zal het weer gaan het zal weer gaan maar het dwarrelt en kruipt het draait en stinkt…

lief, de tijd is voorbij, er zullen geen stemmen meer wonen in mijn hart geen vogels boven het koren geen lam in de wei en geen onrustig waaien in mijn oogopslag geen kraaienest in de mast mijn dag om naar je uit te kijken geen golven breken nu meer aan het strand van je naam geen schelpen als lege open handen liggen aan het strand van mijn…

Zonder uitzicht, een eindeloze hoop Gevangen in een droom Een zoektocht naar de zee, als een rivier vanuit de bergen Stromend naar lagere gebieden Neerdalend in een dal, opgedroogd door het verleden Een zoektocht naar de zee, zonder te weten dat De zee niet is wat het hoopt Zal de rivier altijd naar beneden stromen En verdwijnen in verdriet…

je liet de zon nog beter schijnen de laatste dagen bleek achteraf je stem klonk nog als altijd lieve woorden leeg als straf je lichaam glom nog net zo zacht en welwillend veeg en toch ook laf je hand klom nog even fijn vol verlangen streek de liefde af…

alles heb ik gezegd maar niks was genoeg al kwam ’t uit m’n tenen de beloftes welke ik zou verdragen ik durfde niet te kijken hoe de tijd verstreek in draaiend verlangen woorden zonken in brak water klonken mat door de afstand tussen wensen onze mooie momenten bewaarde gesprekken maken mij nu boos omdat ik wil dat jij ook voelt…

De stille nachten zonder jou zijn toch net alsof we samen zijn zo voelbaar in oude gewoontes jij en ik zijn samen in onze liefdesdromen jeugdige energie bruist uit eigenzinnige bronnen de verse lakens van het nieuwe bed dragen geen dierbare herinneringen je bent er niet, dat is niet fijn toch is het net alsof we samen zijn.…

Het mag wel weer eens een purperen hemel zijn, waar de verzwegen verwijten rondzweven, want dan heb je niks aan romantisch kaarslicht. Terwijl dat pijnlijk poëtisch over zou komen, met van die schitteringen in de blauwe ogen, die van mij rood hadden mogen overstromen, als ze dan toch tranen brachten over de nachten dat de liefde ons bij de…

Groene velden van ons eerste geluk zijn uit een andere geschiedenis in door verdriet vergeten verleden omringd door geschilderde geesten om het stille duister te verdrijven heb ik rode rozen, blauw zien blozen met mijn koffer op weg naar nergens onder angstaanjagend bewolkte luchten probeer ik werkelijkheid te ontvluchten langs herinneringen…

het mag soms ook gewoon een landweg zijn waarlangs de bloemen nog wel bloeien tenminste als de juiste tijd aangebroken is en dat hij die dan toch wild plukt stuk voor stuk met zorg en liefde tenzij er niemand is om ze aan te geven dan zou hij een smoes kunnen verzinnen om de lezer niet al te somber te stemmen teneinde de verbintenis…

ik geloof dat ik niet bestemd ben voor jou ook jij wil mij niet voelen al sta ik op de top van de wereld die jij in je dromen hebt gemaakt…

Hoe het dierbare oplost in een verre verte alsof het nooit heeft bestaan Hoe zij eindelijk toch kan huilen omdat ze plotseling dacht aan zijn mannenhand Hoe hij die zo zacht op het hoofdje van het kindje had gelegd Hoe zij nu zo onverwacht aan niets anders denken kan hoe het oneindig dierbare Wisselbaar kan zijn…

Was zij een vlinder of een droomgezicht de nachtwacht die mij als een vreemde gade behoedt voor een te dweperig gedicht van honing caramel met chocolade delicatesse 's nachts bij wierooklicht Zij luistert zwijgend als een nimfnomade de echo die narcissus' eigen nicht geweest zou zijn in haar ijl nachtgewade was hij niet voor haar zoet…

‘n heel klein feestje om toch ‘n keertje te vieren dat wij daar voorgoed verbonden zijn en ‘n half woordje dan om de korte rokjes alsnog te vergeten die ooit ‘t mooi weer speelden toen daar nog wilde bloemen bloeien wilden en de vele beestjes ‘in copula’ (niet alleen wij) met heus consent om de oren vlogen de vlinders die daar…

de maan die vastnagelt aan ’t licht dat zoekt maar ’t huis is ontdaan wat overbleef klepperde door op laminaat op ’n ochtend van stilte niet in ’n envelop met ‘n naam die vergeten was of ’n laatste ogen- blik…

Diep van binnen voel ik dat jij net als ik naar een lege onbeschreven bladzijde verlangt om eindelijk alles op te schrijven zonder voorbij te gaan aan tijd die herinneringen kan verdrijven nu jij op de lege bladzijde schrijft.…

zou ik ooit ook lyrisch kunnen schrijven over mijn verloren liefdes, hoe hun lijven destijds kronkelden als zij zich bevrijd voelden, in mijn armen verzonken? ’t kan dan de regen zijn op ’t tentdoek of de plakkende benen, de blote ruggen onder mijn verzoekende vingertoppen de vanzelfsprekendheid van lekkere billen op weg naar ’t toilet…

Er valt een vergissing over een liefdesaffaire op het groene gazon in haar bloesemende droomtuin wanneer de zon als een koperen ploert over het weekend schijnt; Het is bijna werkelijkheid haar zoete stiltedromen zijn te voelen in het verlangen ze probeert te begrijpen waarom ze zo vaak van idee verandert zij citeert niet ze weigert…