Alle inzendingen over algemeen

Je rent op en neer, heen en weer. Naar boven en weer naar beneden, overal leg je willekeurig spullen neer. Die je later niet meer terug kunt vinden, net zoals vroeger met kleine kinderen. Wordt het overal zoeken, in het ergste geval moet men zelf God erbij roepen. Waarna het toch teruggevonden wordt, op een plek die je al tien keer…

waarom heeft het licht geen naam en een schaduw geen gewicht nu zijn we verdwaald en ginds loopt degene die de weg zou vragen alle vossen hebben staarten die wijzen naar alle windstreken iemand verbuigt de werkelijkheid om een steen op te rapen moesten we daarom altijd binnenkomen op tijd voor het eten voor het donker en voordat…

hier had een bos kunnen groeien gewoon, op het slagaderlijke veld het had gekund er had een beuk kunnen staan een berk geen klaprozen op hellend vlak er had een vogel kunnen vliegen in lucht vervuld van aarde alsof geen zwaartekracht bestond de sleet van korrelig stof heeft huid en kruid omwoeld er had nog een hart kunnen slaan…

Wie kent die brombeer nog uit Pietje Bell die zuurpruim was de personificatie van nooit eens ja maar altijd die negatie van homo ludens in de contramine da capo in mineur tot aan al fine hij had als buurman niks óp met dat stel die schoenmaker, met zoon voor galg en rad avonturier, maar met een gouden hart als bendeleider van de hand…

Tussen de wal en 't schip tussen vloek en gebed tussen neus en lip tussen laken en servet Tussen waan en waarheid tussen belofte en gemis tussen verbod en genot tussen licht en duisternis Tussen ongekende hoogte en obekende diepte tussen vreugde en heimwee tussen afstand en liefde Tussen stijgen en dalen tussen roof- en zwerftocht…

Wat is het verschil tussen een dichter en een dichter des vaderlands? Een dichter strooit beelden als broodkruimels voor verloren gedachten. Een dichter mag dwalen, verdwalen, vergeten. De Dichter des Vaderlands moet onthouden voor wie hij vergeet.…

om hier maanden vooruit te staan in gelid zonder context, zonder afgrond onaangeroerd als aanstaande beweging die op stilte lijkt voor nu is dit genoeg de lerende tijd voordat die als slagschaduw bestond…

Het stuur heel losjes in de hand lonkt voor hem uit een weg met bomen. Een lange weg met hoge bomen kaarsrecht door het wijde vlakke land. Hij ziet hun lijnen samenkomen in zich versmallend perspectief. Toch duikt hij zonder enig schromen de fuik in van het vals verschiet. Straks, weet hij, gaan die lijnen…

Waar eindigt het als ik me dronken voer aan jouw lippen. Haveloos bezwijkend. Jou heb ik bemind gevraagd en zelfs toen was het antwoord kort. Ver weg uit het zicht begroef ik een droom. Woorden huilen zich los scheuren mijn lichaam open. Wanneer is liefde eindeloos vroeg je. Ik wist het antwoord maar stierf opnieuw.…

In mijn hoofd ben ik een huis een huis vol geheimen in mijn huis wonen woorden die graag willen rijmen In mijn huis spint de poes en waakt mijn hond hier woont de liefde met een lach op haar mond Soms geeft mijn huis een feest ik kruip in een ansere huid mijn huis staat dan op zijn kop morgen ruim ik de scherven op Mijn huis zal niet…

iemand kan mezelf uittekenen in almaar zeldzamer licht dit aan de hand van de stem waarvoor ik ben gezwicht door voelbaar te fluisteren dat gedempt ademen betekent in de val van de avond is alles vertrouwd, niets vanzelfsprekend…

er waren meer paraplu’s doorregend nat die bewogen bij de gehaaste pas en schommelden het mat refrein dat de regen met een zware glans begeleidde. meer paraplu’s droegen een zilvervlies mompelden onverstoorbaar naar binnen gericht in een trage nukkige golf soms even uit het evenwicht maar dan weer gedempt naar lange schreden gericht.…

het liefst zou ik in vaagheid blijven hangen het niet te duiden moment van onduidelijkheid bijvoorbeeld... je daar achter verschuilen vergt in dit tijdsbestek nog aardig wat moed en juist daaraan schijnt heden ten dage nog een ernstig tekort…

Wie hier verdwaalt zoekt tevergeefs een steunpunt. Het water lokt tot verdrinken. Dagen nu al dwaal ik langs het water. Waar zal ik belanden? Ik zie geen overkant. Als het water wegtrekt zie ik sporen van leven: wier, mosselschelpen, gruis.…

zelfs aan zicht onttrokken bereikt eenzelfde zon aller huid lichtelijk tastbaar te weten van ruimte in de zin van elk woord een oceaan te overbruggen als het kind in mei…

ik ben autistisch,toch wil ik je spreken uitvouwen zodat je mijn probleem verstaat dat heel af en toe je een detail ontgaat zijn redenen om je voor begrip te smeken natuurlijk pas ik niet in een gewone laan waar jongeren openbloeien en spelen liefde en boeiende gesprekken telen en uitvoeren wat ik zelden heb gedaan onmeetbaar ben ik niet…

de rivier geeft haar lange adem aan nomaden van binnenvaart voor duwbak en stroomdraad over krib en deinend water aan aak en kempenaar voer mee, voor opwaarts de schepen die voorbij gaan…

ik heb mijn gebed aan de kerk verpand die haar uit mijn binnenste wilde stelen de inhoud is rein en gaat nooit vervelen ook als wat er gepredikt wordt niet landt het liefst heb ik haar woorden berekenbaar zodat ze onder mijn huid kan kruipen tergend traag naar de handen kan sluipen me na laat denken over een klein gebaar ze oogt frêle…

zomaar een glimlach, spontaan een vreemde groeten op straat de deur voor anderen openhouden gewoon een boodschappentas tillen een klein gebaar is zo gemaakt een kaartje sturen, voor de pret koffie betalen voor wie het vergeet een gevallen fietser ophelpen het bieden van een luisterend oor gewoon even vriendelijk zijn buren een bosje bloemen…

er staat vandaag geen maat op deze verlichte bossen en oevers ijl als lucht maar goudgerand met daarin plaats voor elke gebeurtenis die kruipt door alle vezels van het hart dit is kennis van het niet weten onderweg naar onbelast verleden dat onbetreden over velden en wegen het geheugen niet langer tart afgewogen met de stroom mee…

de rijkste kinderen op aarde zijn nee niet zij met kapitaal bezit maar een liefhebbende moeder die altijd voor hen bidt het opstandige kind wil soms even niets meer van dit allemaal weten toch moeder vouwt haar handen Jezus bescherm Uw kind toch vol vertrouwen blijft zij in liefde waken naast haar bed de foto met…

Ze aten elke avond in hun favoriete restaurant. Hij zat voorin, vlak bij het raam, haar tafel was aan de andere kant. Ze namen meestal het dagmenu, soms kruisten hun blikken elkaar. Een kort moment van contact, af en toe keek hij steels naar haar. Na weken groetten ze elkaar voorzichtig in het voorbijgaan. En weer wat later bleef hij…

uitgestippeld met tijdelijk geluid loopt iemand langs zijn evenbeeld door voorlopige straten beschreven van plaatselijke aard het regent lengte en breedte zonder de blik omhoog te werpen beweging ligt niet vast zelfs de verte is onaanvaardbaar althans, als absoluut begrip -deze toestand is overkomelijk mits er ruimte is tussen…

Verwaaide namen de wind draagt hun stemmen mee stilte luistert toe Tussen de grafstenen ligt de tijd, verweven met de grond, waar namen langzaam vervagen onder de schaduw van het gras. De geschiedenis huivert in de winden die door de bomen trekken, terwijl de aarde de verhalen van hen die gingen, zachtjes bewaart. De wind fluistert over…

een daad ligt verborgen in het woord dat uitlegt wat onbesproken blijft een boom verbergt het bos voor het oog dat verder zoeken staakt een kamer breekt het huis door stenen te delen een zucht van verlichting die schielings haar en huid raakt een enkeling als voorbeeld voor velen lopend vervolgen zolang het lichaam draagt…

Hoe snel schrijdt de tijd Een foto van vroeger Verjaardag was thuis Daarna nog de kroeg in Arm om mijn nek Vriend liep te brallen Met gesloten ogen vierde ik mijn rijbewijs…

Een hemels weerlicht Het gras vertrapt en grauw Avondrondes voor het zicht Gevoed teder en rauw Blozend rode wangen Draagt het hart gewicht In de kou gevangen Tot concept verslonden Broze botten barricade Spreekt in zekere zonden Wenst voor warme daden…

Het gebulder van het asfalt Onder de vluchtige bus Verdrinkt de gedachten Van de chauffeur Zijn ogen vastberaden Op de horizon gericht Elke ochtend brengt hij De toekomst door de stad In een cyclus van gewoonte Leeft hij bewegingsloos Hij rijdt de tijd…

Waar de Amstel van oude dagen fluistert En in het voorjaar Cobra’s kleuren draagt Verheft de stad zich luid en duidelijk Nabij, maar net genoeg veraf gelegen Hier wint de stilte van de stenen En wordt bevrijd gezwegen…

hoe in een ver verleden een eerste melodie ontstond door met vlakke handen samen te pletsen op water samen te slaan op hout hoe ooit mensenhanden een hele stad zouden metsen steen na steen laag op laag en hoe muziek een ziel heeft - een soul, een beat - meer is dan louter ordening van tonen zo gaat een oud verhaal…