Alle inzendingen over emoties

De mensen sterven en zijn niet gelukkig wapper naas die deur van die skoenmaker op die hoek: muurskildering van ’s amateur in gangbare heelalverdriet. Die hobbelrige kinderskrif pryk maandelank: geen verfkwas waag om vonnis van ’s nihilis vol dampige ontnugteringsdrif of neo-transendentale angs met ruse hale weg te vaag. Hoewel nog nooit…

Ik hoef niets te zijn om gewoon hier te mogen in dit blauw te zijn Soms lijkt het alsof ik het leven voel vóór het gebeurt, de sfeer van een kamer, de toon, ruimte tussen woorden. En toch verlang ik naar eenvoud, stilte zonder vragen. Ik hoef geen antwoorden, alleen momenten waarop ik niet hoef te schuilen voor mezelf. Waar het gezoem…

in tijden van vasthouden saamhorigheid, warmte nieuw leven, nieuwsgierigheid verwondering, trots nieuw aan te nemen rollen waait er een gure wind die littekens openrijt van ongezien zijn en ongehoord worden was stilte de grootste vriend gelijk ijsbloemen op het raam in tijden van vasthouden laat jij mij juist los…

de blaren als bergen bedwingen in de eerste zonnestralen wolken drijven uiteen in streven naar hoop in de doordacht gewraakte wind de spiegelende voeten in woeste rivieren waar oevers verruigen de wegen naar de verte gericht op de pijn prikken door verdriet…

ik loop zachtjes door de dagen alsof ik nergens meer besta in anderen zoek ik stukjes waar ik mezelf niet durf te raken het is zo moe zonder zin dus vandaag begin ik opnieuw ik open de deur met een glim van licht en heel de wereld lacht terug…

De nacht was in de eikebossen Tussen de heuv'len klaar en koel; En statig stapten onze rossen Naar 't oosten en 't verlangde doel. Toen woei een windje in onze oren Een vreemd gemurmel, ver en veeg . . . En briesend sprong mijn ros naar voren, In onbevolen draf en steeg, En stond ter kruine. Onbewogen, Onder de koperrode maan, Aanschouwden…

Energie die nergens heen kan gevangen als het ware wachtend op ontsnapping klaar om uit te varen Maar niet geheel gevangen Soms geeft iemand een gil of ontstaan er zomaar golven uit het niets, buiten je wil alsof er iets naar buiten wil Bewegingen, geluiden, een storm pal na de stilte Het valt wel te proberen Het valt te overwegen Maar…

Ik ben de mier die van de stroom is afgedwaald De mier die het allemaal zelf denkt te weten Vanaf een afstandje kijk ik toe naar de zwoegende kolonie onder de zon Hoe zij dag in dag uit onophoudelijk werken Hun korte levens hebben toegewijd aan een koningin ergens diep verscholen Die haar harde werkers niet eens wil (er)kennen...…

er ligt een tuin in mij verborgen van klei en hoop en ochtendlicht waar dromen zaden mogen worden en elke wortel waarheid zoekt een stukje land, ooit met liefde bewerkt waar prei en passie samen groeiden waar ik met aarde werd versterkt en groenten stille namen droegen toen viel het stil, mijn lijf, mijn land de schep stond werkloos in…

betekent het zoiets als afsluiten en accepteren of pogen bergen tot heuvels te reduceren door ze af te graven het gemis in oude verlaten mijnen bewaren - de hoop voorbij zijn of is het een deur op een kiertje een leugentje om bestwil een duwtje in de rug het sloffe crackertje dat met kruidenkaas wordt besmeerd of een voorzichtig…

alleen staat een jongen - op steen waaronder gestaag water stroomt zijn blik een vraag - zonder stem die voorzichtig van toekomst droomt de brug - gespannen tussen toen en wat later nog komen zal hij kent de wereld enkel nog zoals een kind de stilte kent de lucht ademt verandering hout kraakt van oud verdriet in het tussenlicht blijft…

je naam als dauw in mij geen woord dat scheidt twee harten — één klank aan elkaar vastgedroomd…

Die achternacht kwam ik mij tegen op een plek waar ik mij gewoonlijk niet vertoon. Ik stelde mij teleur. Sprak te luid tegen mensen die mij zichtbaar niet vertrouwden. Ik wilde dat ik vond dat ik naar huis toe wilde en sprak mij aan om hiervandaan te gaan maar dat was zo gemakkelijk nog niet. Ik verloor mij in gesprekken die ik al zo vaak…

Wij stonden zo kort voor het vrije leven, waarvan er in het verleden bewust wat meer was achtergebleven. Maar zij vloog plotseling zomaar van mij weg, zonder zelf nog adieu te hebben gezegd. Nu kan ik alleen nog in haar mooie groene ogen kijken, op een foto dicht naast mijn bed. De vervlogen jaren doen slechts als secondes lijken, daarom…

Ik draag mijn lot als man Zolang ik leef en zolang ik kan Elke dag is een strijd Ik kom er nooit meer overheen Al slijt verdriet met de tijd Pijn slijt nooit Om te overleven Kun je niets anders dan verder gaan met je leven…

wat niet beweegt ademt toch in het zwartste blauw ligt een opening niet groter dan een zucht klank blijft hangen aan het bot van het idee en daarbinnen: een gloed zonder richting zonder naam…

Opgesloten in een dal Het gaat niet meer zoals je wilt Je wordt door de Maatschappij gedwongen sterk te zijn Al leef je met veel pijn Aan de Top word je stevig door de mensen geraakt Ik tegen de rest Want door overlevingsmentaliteit wordt de strijd nóóit gestaakt…

Wat hebban vogala met jou gemeen en mij - de lucht lijkt klaarder dan voorheen het is of olla nestas had hagunnan hinase ook, habenas anda thu? Zie je me vliegen, trek je stoute schoen an mijn nestasvogala, weet jij nog hu hic jou na jouw aubade liet unbidan wanhopig zong, o lief, waar blief je nu? Hinase zingt obla di obla du kom…

het beweegt niet het gloeit niet het is een kamer zonder muren zonder ramen, alleen ademen soms een rimpel in het niets alsof iets zich herinnert dat het bestaat geen woorden hier geen vorm alleen jij voordat je jezelf werd…

de ruimte tussen jou en mij gastvrijheid… is geen open deur alleen maar het openstaan — voor wie jij bent, voor wat ik ben voor wat daar nog tussenin gebeurt het is niet het geven van ruimte maar het samen maken ervan een plek waar jouw verhaal naast het mijne mag bestaan zonder haast, zonder oordeel gastvrij ben ik wanneer ik jou zie…

ik bijt een dier uit de muur zijn poten zijn kromme lepels zijn bek vol knopen hij zegt niks maar spuugt geel ik lik blauw van het plafond de lucht smaakt naar ijzer iemand heeft ogen geschilderd op mijn knieën ze huilen zwart ik schreeuw een boom in rood geen wortels, alleen vingers die grijpen naar mijn oor en alles beweegt…

Vandaag bezoek je jugendstil portretten de jugend waar je gisteren nog was je school met de lokalen achter glas terug in de tijd met andere jonge Letten dan hou ik straks de hele nacht de wacht opdat je zonder zorgen kunt gaan slapen geen hond die jouw mobieltje weg kan kapen ik heb jou een hoog hemelbed gedacht al scheiden ons helaas…

in de wachtzaal van de tijd vertikt de klok teken aan de wand met vaste regelmaat de uren en wij die wachten wij kijken naar de klok ze tikt zo luid zo schaamteloos in onveranderlijke takt wij wenden onze blik af en wachten verder nu op het ritme van ons luid kloppend hart…

waar jij neerdaalt breekt lucht open zingen trappen hun zwijgende lied een hand — vogel, vlam, geraakt en weer verdwenen jij, zonder grens, schenkt ademen in glinsterend goud wij, verloren in jouw lichte dwinging, zwenken als bladeren in de adem van dromen leven aangetikt, wakker gedanst op de stroom van wat geen einde kent…

[ ] iets zacht openscheurt geen woord alleen een vouw in het niets licht of wat overblijft als het sterft jij – niet als naam maar als beweging in mijn binnenrand ik adem misschien misschien niet maar het trilt nog…

Ik ben beschadigd En daar valt niet mee te leven Niet in het heden en verleden Daarom ben ik afgegleden Het is nu eenmaal mijn bestaan Wat mij is aangedaan Uitgegroeid tot de meest Beschadigde Nederlander op alle bezigheden in het bestaan Daarom is het mis gegaan…

kijk papa ik maak een loop dat spreek je uit als een vergrootglas ik ben kwetsbaar als een lek regenjack je hebt een hoed op die iedereen stom vindt en of je 'm nu ophoudt of afzet de boot is aan en niet de hoed maar de critici hebben het gedaan ander voorbeeld ik roerde in mijn soep en je jeremijohee overstemde het tak van m'n pollepel…

Ik haat de manier dat je met mijn gevoelens speelt en het feit dat dat je nooit verveelt. Ik haat hoe je aan mijn lichaam zit, Maar mijn persoonlijkheid nooit aanbidt. Ik haat hoe je me noemt en naar me kijkt, maar na een "leuke" nacht weer van me weg wijkt. Ik haat het dat je me alleen appt, wanneer je geen ondergoed meer aanhebt en daarna…

Ik kan het niet vergeten Het zit te diep in het verleden De liefde zal altijd overwinnen En als het fout gaat Gaan we gewoon weer opnieuw beginnen Ik kan het niet vergeten…

Ik fietste door de Velden van Verdun op een lauwe zomermorgen Door verstilde dorpen opgebaard in geraniums en kerken Over zonbedekte heuveltoppen naakt geschoren van het koren Stille velden vredige velden verlaten velden Met boven mij de glans van zonneschijn Ik fietste door de Velden van Verdun Door groene velden met witte straten van kruizen…