Alle inzendingen over vilten zolen

Al sjokkend telt men moeizaam af tot vier Met open blaren op de zere hakken zit men gênant achter de heg te kakken Maar met z’n allen heeft men veel plezier Zie ze daar lopen op hun halve zolen Het zijn net “achterlijke gladiolen”…

een beker water op tafel op een rond stukje vilt met een bord vol dampen recht naar de hemel van de verfijnde veelvraat het vriest glimmende keien onder twee versleten voeten tussen de ramen bloemen een ongepoetste walm en aanvriezend kwijl houdt hem op zijn plaats binnen wordt getafeld naar verheven tradities met het beste van het…

Ze sloop die nacht naar binnen door het openstaande raam en kuste me hartstochtelijk van kruin tot aan mijn zolen Ik lag een week in bed met haar en deelde in haar faam waarna ze weer vertrok om bij een ander rond te dolen Ze heette Influenza en had haast mijn hart gestolen…

de snaren staan strak vandaag in gezwinde pas naar zolen te graven in bedekte bodem achtergelaten al doorkruisend van weilanden bezongen met muren van prikkeldraad zonder van zins de goede moed te verliezen het blijkt wel weer, we zijn erg gematigd…

Als reeënsporen in de sneeuw als vliezenvoetjes in vers zand van een witte meeuw zo staan je zolen en je tenen door de olie bij een schijnsel op mijn laminaat dat ik zo nog even zitten laat om, rebels tegen het vluchtige en het luchtige, van de aanblik te genieten tot het ooit weer dooit of stuiven gaat.…

In haar erker staan de wijzen op het oosten, een stukje verder lopen schapen met een herder, aan de zuidkant zie je Maria en Jozef gaan, de stal met os en ezel wachten op het westen, de voerbak staat nog op de kop, het vilten kindje onderop.…

Verdwalen is voorgoed verleden tijd Wanneer u koopt wat warm wordt aanbevolen: De e-gids die (verstopt in beide zolen) Ook wandelaars langs ’s Heren wegen leidt. De mensheid heeft het maar weer mooi getroffen, Men vindt de juiste weg nu op zijn sloffen.…

Steeds hoort hij scherp die akelige roep En aan zijn zolen zit alwéér die groene poep Zo zacht gevlijd, wat kunnen ze vies kakken! Ook ’s nachts ziet hij de grauwe ganzen schranzen Vergassen, knallen? Ach, de boer, hij kán ze...…

Een Trump in ´t nauw maakt dikwijls rare sprongen Er komt geen zinnig woord meer uit zijn mond Hij twittert constant onzin in het rond Aanhoudend brallend en nooit uitgezongen Een “lame duck” klapwiekt rond het Capitool En gaat de boeken in als halve zool…

met vaardige vingers en kleurig krijt zwermen vlinders in een tapijt van lentebloesems op het plavuis rond de vijver in het park vrouwen in vrolijke lentekleedjes dralen in het voorbijgaan om het kunstig tafereel te drinken met de ogen en ook zijn lenig lijf en zongetaande huid ze zaaien kleingeld in het doosje aan de kant met vilten…

Rest mij de nevel in jouw vilten kleed dat ik tot golemrijk verhef, jouw maan kent vast mijn naam. Zacht zoen ik het, mijn leed.…

Roodborstjes, pikken zaadjes op velden, groen van vilten tapijt laatste krommingen schitteren als grillig gevormde perken, onuitsprekelijk kraken de ijsbergen niets achterlatende droppels verspreiden het geboomte, bladeren begrenzen ongebroken gehuld in zonderlinge wijde blik, kijken nevelsluiers met groet terug.…

Terwijl hij nog even rochelt en zich warm klopt knerpt en kermt de uitgedroogde sneeuw onder de zool van zijn ontnuchtering Snuivend klaagt hij 'mijn liefde voor haar was enkel mogelijk dankzij haar gebrek eraan maar waarom' Op 't einde van de rit verzuipt hij zichzelf tot een zwart gat in de allesbevattende kou…

hij is lang van stuk deze man voortstappend in een doortastende pas gedragen door zijn zwarte jas waaronder, onzichtbaar, zijn schraal postuur; een lopend skelet alras zijn bleek gelaat met ingevallen wangen en uitstekende botten lijken de ogen achter tralies te hebben gevangen en de geest te verrotten zijn vilten hoed ruim…

zwartgesleepte sluier, soezende zomer tuimelt lichtvoetig als een vilten stemvork over ons glinsterdak, ondermaans bestaan krioelt van noten, zingt van opschudding, klinkt lentelijk, tot winterstof helderhoog zweeft, licht wordt als groeiend gras haar bloemen ten hemel richt alsof God spreekt, zij vergeten dat bangtrillende kou anders is dan…

Alweer is er van mij Een mooie fiets gestolen Wat zijn dat toch voor Lui Stelletje Halve Zolen Blijf met je fikken Af van andermans spullen Ga werken voor je geld en koop dan zelf je spullen Lekker makkelijk he, dat stelen! Ach, wat kan het jou ook schelen dat ik moet sappelen voor een fiets voor de zoveelste keer, heb ik wéér Niets…

fragiel als een enkel ijskristalletje kwetsbaar een klaproos in wervelstorm vlucht ik angstig in ronde hoeken steeds op het nippertje weg van gehaaste voeten die alfabetisch lexicografisch bestuurd door een computerziel mijn voelen in punten vertalen waardoor mijn kwetsbaarheid onder de hardheid van hun zolen zo groot wordt dat…

mijn grootmoeder kon regen dragen en waarschijnlijk heb ik dat van haar geërfd ze kon in haar lichaam kruipen en in de urne van dagenlange stilte wanneer waarheid een leugen werd ik vroeg me dan af hoe ze in de ogen van duisternis woorden kon loslaten die, merkwaardig genoeg, onder zolen kraakten, al was de winter nog net niet…

tenen krommen in aangeprate schoenen zoeken een uitweg door versleten zolen scheve tongen wrijven dunne huid aan stukken ingesnoerd door veters iets te hooggespannen ogen verloren glans ongeringd rafelen ze de bijna uitgereten flarden bij elkaar en ongepast barst het vel in blaren uit…

nachtzusters zijn de liefste ze sluipen geluidloos binnen op rubberen zolen het hoofdlampje om de nek ze vervangen infusen verbinden wonden trekken bijna pijnloos bloed en fluisteren in je oor ze verzachten koorts en verlichten pijn ze schudden de dekens op en verdwijnen even geluidloos nachtzusters zijn de liefste…

na lemen huizen is beton rot anekdotisch vallen gele wederiken met hun punten op het tapijt - een sterrenbeeld ik pak een spa en schop een struik de tuin uit ik lees een dichter die ik nauwelijks nader erg erudiet, Piet daarmee houd je me wakker, met wat ik niet begrijp zo kom ik terug bij de aarde aan mijn zolen…

tenen krommen in stukgeschopte schoenen zoeken een uitweg dwars door versleten zolen scheve tongen wrijven dunne huid in stukken ingesnoerd door veters -te hooggespannen- ogen hebben glans verloren ongeringd rafelen ze de bijna uiteengereten flarden bij elkaar ongepast barsten vellen in blaren uit…

tenen krommen zich in verlopen schoenen zoeken een uitweg door versleten zolen scheve tongen wrijven dunne huid aan stukken ingesnoerd door veters net te hooggespannen ogen verliezen glans ongeringd rafelen ze de bijna uitgereten flarden bij elkaar en ongepast barst het vel in blaren uit…

Vrede op aarde want Het is kerstmis Ik haat het Vrede op aarde Vreten met zijn allen Want het is kerstmis Vrede op aarde Het is kerstmis Overvolle winkels Ik zit in een dip Vrede op aarde, Overvolle tafels Ik heb er genoeg van Vrede op aarde Want HET IS KERSTMIS maar de vrede op aarde Is ver te zoeken Wanneer je in je eigen…

heden schuiven nachten voor de zon verstijven gordijnen tot mummies bleekt euvel licht tot vale hapering verteren magen het dagelijks brood verwateren straatstenen tot knarsen onder haastige zolen van onbestemde spoed volgzaam zwijgen vogels, zaaien ochtenden in blijvende herinnering en wordt het stil rond de oren…

Mijn zolen van glaspijn, naadloos mijn hoef in het zand? Dat nooit. Je droogde je trager dan gort uit 17-zoveelste storm. En ik knier. Zucht dat het kraakt. Ik vermaal je. Ik moet want het lopen gaat door het gaat asblauw en gaat als een snijbrander vloek je tekeer en mijn zolen: aan spelden gewend.…

Eens was je zo dichtbij, zo vers, dat ik je aan kon raken van zool tot kruin. Eens was de gladheid van je wangen als een rimpelloze branding, waarin mijn onverzadigbare liefde ritmies kon rijpen. Eens sliepen nog jouw borsten wachtend op een teder gebaar, dat jouw tepels zou wakker schudden.…

Nog altijd ploetert geluk zich door de modder, zuigt zich als vanouds vast aan zolen van zielen, doelloos zoekende naar het onbekende, pas wetende wàt, als het zich openbaart.…

Niet meer dan vilt op staal, lucht die uittrilt tot stilte. Slechts een dag in de gestage rij van dagen. ------------------------------ uit: 'De Tussentijd', 2004.…

nacht vindt plaats, de tijd is rond men proeft het rijpe woord meloen warm als de afgekoelde grond en op de rand van het bederf omdat men zich in vlees verbergt schenkt het moment een eau de vie waarbij een gast verzwijgen moet dat hij tot geest bestierf de zomer rilt al van de herfst de nacht bestaat wat niet beweegt de luchtbrug is met vilt…