Alle inzendingen over overig

Moet daar ergens liggen een niet te schatten afstand verdwenen achter de mist Turend in het grijs lijkt alles ver weg maar toch dichtbij Gedempt klinken geluiden een stem roept vervormd onbekend toch bekend Ik stap in de dichte nevel onduidelijk nog hoe lang deze vaagheid duren zal Maar elke kleine stap weer een stukje verder…

Enkel nog verschroeide stenen langs het afgelegde pad -héél de route liep verkeerd- Daar is nu het licht verdwenen blijft het voortaan koude nacht maar hij had het zó geloofd Waar eerst enkel zonnen schenen kropen nu, hij zag het veel te laat -door de liefde blindverdoofd- slangen langs vermoeide benen voelt hij de pijnen in zijn schenen…

Hij kapselt in geluidloos hij heeft er meer dan aanleg voor…

sjamanen verbinden zich reizen terug in de tijd gerafelde broeders wachten op heling van hun leed verdronken zusters wenen men noemde hen ooit heksen handlangers van het kwaad verdroegen hun wijsheid niet elk van de vier winden hoort hun zuchtende roep kom werkers van het licht breng hun zielen tot rust…

Werp een kiezel in mijn vijver en geruisloos haast onzichtbaar over water trekt zijn kring slechts één merel zingt en de wind speelt zacht met wilgenbladeren maar de kleine vlinder vredig rustend aan de rand fladdert weg.…

Scheur mijn woorden maar, knip mijn zinnen en trek ze naar je toe, maar vraag mij alsjeblieft niet hoe vul ze gerust maar in, in je eigen verhalen, maar maak mij er niet mee van de wijs wit blijft voor mij onomstotelijk wit zwart is zwart voor mij, hoe je het ook wendt of keert Mijn moeder, lang al in de hemel, mijn vader aan haar…

Begonia's in 't felste rood twee duiven baden in de goot 't is net alsof het regent een merel kiest de hoogste noot aan inspiratie nog geen nood…

in dit grote verlaten huis voelt het niet zo pluis krakende planken en deuren ondefinieerbare geuren flikkerende lichten dreigende gezichten ik loop op een houten trap bevende benen bij elke stap er klinken fluisterende stemmen ik moet aan het duister wennen op zolder hoor ik zacht koorgezang schaduwen op de muur van de gang…

Het tikken van de klok, Je haar dat zijdezacht golft langs het grijs aan mijn slapen. Een vleug van geroezemoes dat de stilte even doet bedaren. Het ongeloof tart de waarheid daagt het smeulend vuur de nacht uit.. De onrust blijft en wakkert de vlam het besef van nog niet wakker zijn aan in het stille voorbijgaan van mijn jaren.…

ik voel het licht als warme lampen, deinend in geboortevocht naar boven, de strijd naar boven, weg van de bodem geluidloos stoot ik op het donkere ijs en zink weg in vergetelheid…

Op zoek naar dat wat je nooit vinden kunt Gevonden wat je niet zocht De regenboog is een utopie Gemoedsrust een vanzelfsprekendheid De zoektocht voortzettend Onopvallend haast Heeft hij gevonden wat hij zoek was Het lag er namelijk naast.…

hier liggen mijn woorden schroomvallig geschikt behoedzaam in verzen gegoten mijn binnenste buiten en ik naakt en leeg de inkt uit mijn pen weggelopen geschreven voor jou dit hooglied van leven mijn god,laat het je koud mijn coach en mijn minnaar mijn censor, mijn norm jou kan ik mijn verzen nooit geven…

Het stond op de spiegel geschreven, vannacht nog maar vanmorgen was het er alweer af: “Van gekruid gehakt en tomaten maakt men geen appelmoes, maar het maakt geen fluit, het smaakt nergens naar” Dat heeft die heks gedaan, om mij met deze spreuk van jou te bevrijden, toen jij me achterna zat, met dat stanleymes Al die kastdeurtjes…

Een vogel vliegt mooier dan een vliegtuig dat eigenlijk helemaal niet vliegt maar meer 'gevlogen wordt' Mooier echter nog vliegt de vlinder wiens vlucht voor de helft bestaat uit pogingen tot vliegen en voor de andere helft uit neerstorten…

Ik zag ze niet jouw scherpe lijnen alleen jouw vlieger naast de mijne ik was gelukkig jij leek me blij als kleine kinders waren wij ik zag mijn vlieger plots verdwijnen ik ging door de grond: doorsneden lijnen…

Als ik morgen bij je ben word ik pas rustig maar tot het zover is ben ik dood nerveus…

wanneer de zon plots midden in de nacht begint te schijnen de klok bij het ontwaken het verkeerde uur vertelt rivieren zout smaken en stenen zacht als kittens zijn wanneer waarneming je bedriegt het vertrouwde verandert loop je verloren in het bos van bedrog achilles hiel ontbloot samsons haar verdwenen wanneer jij die ik bemin…

men kiest hier vrij een laatste plek onder boom of struik dus verwacht hier geen geordende stek... wel verwondering over de opschriften op de zwerfkeien die dienst doen als zerk van het eenvoudige "EVA" tot een spreuk zonder schroom "I love you in de blubber" doch voor wie zich daaraan stoort is er altijd nog het crematorium…

de oude duisternis doordringt de nacht zeilen vol gedachten bollen de sterrenhemel ahoi laatste horizon! een hoofd vol ideeën klieft de radiogolven de woorden lijnen uit strekken strakke zinnen ahoi uiterste oosten! de jonge zon deint licht op het water de Aarde rolt ijlings door oranje luchten ahoi ruige roeier! de ochtend…

Allemaal kruizen op een rij, als soldaten in het gelid Allemaal staan ze daar te wachten op ’t eerste zonnelicht Allemaal tot ze een ons wegen of nog minder Kan een poosje duren hoor Ze hebben helemaal geen hinder van de moeilijke metafoor Dat alles gehaast en snel moet gaan Dus zie ik met lede ogen, die kruizen nu al jaren staan.…

In verste verte zie ik Fel klievende bliksemschichten Stapelwolken aan de horizon Witomrand verlichten Hemels, stil inferno Woest in de lucht verscheurd Mijn hart diep getroffen Mijn gezicht grimmig wit blauw Door flitsen ingekleurd In dreigende kalmte Levert Thor zijn gevecht Nog kan ik zijn donder niet horen Zij gaat met mijn stille…

Een meisje, Ergens op deze aarde. Het meisje, Dat zelf geen geluk meer kan vinden. Dat meisje, Dat alleen nog kan hopen. Dit meisje Is onze hoop.…

Mijn rauwruwe keel schraapt het slakkenslijm van luchtpijpen en gorgelgeloogde longblazen trilhaarsgewijs richting mond in spuien te spatten sputem - spottend te splitten spuug dus: een flutse fluim de wereld in die toch al verkankerd is en wegettert vol zweren.…

dagelijks lopen ze langs de vloedlijn m'n vriend en zijn vrouw, beide bioloog op een dag loopt zij de golven in keert niet weerom, verdwijnt spoorloos men ziet hem alleen over 't strand gaan loopt de zee in, duikt onder 't golvendak luistert, leert de taal van de oceaan vandaag ga ik met hem mee; hij verdwijnt in de golven, keert terug uit…

Mevrouw zit keurig in haar zetel Ogen open, blik gesloten Grootmoeders klok tikt op de achterwand A living statue, verwijlend in de tijd Handen gevouwen in de schoot Mevrouw zit keurig in haar zetel Het bezoek mag komen, een peutertje van 2 jaar Verwarmend en spontaan Raakt de vrouw in het verleden Ze voelen zich prettig bij elkaar Mevrouw…

Ze staan er mooi bij die jonge beuken rood van opwinding lijkt het mij…

dwaallichten ver broos, teer en wonderbaar met enkel één oogwenk daarbij ruimte latend vliegen vlinderlichten zacht fladderend daarheen waar ogen open gaan harten opengaan ongekend harten raken in het gastvrij onthaal…

Alles is blad en tak en dak geworden er is geen uitzicht bomen wandelen niet meer…

Ben niet bang Voor de nacht Want het is de dag Maar dan donker Ben niet bang Voor het donker Want het is het licht Maar dan anders Ben niet bang Voor anders Want dat is normaal Maar dan uniek…

o, onweerstaanbaar lokkende gedichtensite vandaag opnieuw voor mij een must met langs zijn kust de opgetrokken zandkastelen daar waar het schurend zand de scherpste hoeken weg wil slijpen waar zee en lucht verlangend maakt het heimwee deinend weer ontstaat en in de woeste branding de liefdesgolven hoog op gaan tot aan de maan die langzaam…