Alle inzendingen over afscheid

roerloos liggen in het gras willen dat het anders was staren in het schemerlicht wachten op je aangezicht blijven liggen in het gras weten dat het niet zo was ogen sluiten voor de nacht het is later dan ik dacht…

tergend langzaam verdwijn je loopt achteruit van me weg terwijl je me aankijkt ik probeer nog te lachen maar zie je vervagen transformeren in je schaduw tot karikatuur van jezelf en grijze duiven vliegen ik heb nog spiegels schuin in zee geplaatst en op de zon gewacht kleuren uit het wit gescheurd maar jij werd al te licht en zelfs…

ik sla sterren in het glas met mijn blote handen voel geen scherven maar kijk verwonderd naar kleurend kristal voor je me bedwelmde hield ik van witte wijn nu bloost mijn druivensap donkerder en donkerder tot een dieprode bordeaux te lang omfloerste tranen giet ik in het heldere gesternte tot zelfs rosé haar tint verliest en licht transparant…

Gestaag doch genadig drupt een oplossing genaamd morfine luttele uren tot seconden weg steeds dichter naar pijnvrij. Neen, geen tranen, hier zou blijdschap moeten leven omdat het in zo`n draaiboek staat zonder paraplu’s en zwarte mantels onder regie in eigen stijl wordt Moët & Chardon met zwaard onthoofd bruisend als het leven sterft…

in het denken van mijn wezen liep ik rond een grote val. ooit het gevoel zo van volheid. nu........... waar kan ik heengaan zonder te verdwalen? in het oerwoud van de woorden? eenvoud in het vergeten zijn onbereikbare gave een verre herinnering.…

hoog reiken de dunne poten van de gazelle in de poel waar vogels af en aan vliegen ik leg me te rusten in de jaarringen van bomen en de stilte in mijn buik het open landschap en de bloemen in mijn hand strelen op je mond de geur van het beminnen ik schrei jouw naam in duizend wolken en begeef me naar de kraterrand voorbij…

Onbereikbaar zijn de lippen tot vergankelijkheid geplakt de dood lijkt nu pas echt te leven in tastbaar wit satijn verpakt poedertjes hielpen gisteren niet ze kleuren vandaag het gelaat tot een vredig slapend gezicht dat pijn en verdriet achterlaat een laatste blik op de scheiding gelegd door andermans`hand vaarweltranen gedrenkt in linten…

Wat is thuis? Thuis is wat je bij je draagt Waar je ook mag gaan Thuis is vergelijken In het begin Vooral vergelijken Nu gaan ze thuis naar bed Nu staan ze op Nu is het Sintermaarten En bijna Sinterklaas. Thuis is maar een klikje weg Je ziet elkaar En hoort de ander spreken Maar het beeldscherm schiet tekort Voor het kraken…

Als liefde zo verslavend is, je leven zo bepaalt Als je geen "nee" kunt zeggen en altijd maar doorgaat. Hoe moeilijk is het dan om te stoppen om te zeggen, ik wil niet meer? Als liefde zo verslavend is, dat je mij niet wilt laten gaan. Hoe sterk moet ik dan wel niet zijn om onze verlangens te weerstaan? Ik heb je nog nooit gezien nog…

uitgemergeld ligt hij daar, mijn vader hij is zojuist in vrede heengegaan zijn lieve vrouw is kalm, maar aangedaan schor klonk zijn zwakke stem: "kom nader" verzonken in hun scherp gerande kassen zoeken zijn ogen, panisch haast, mijn blik het spreken valt hem moeilijk en ik schrik ik laat me wéér door het verval verrassen dan, teder, raakt…

de dag gleed als een geest in de schaduw van de nacht onaangekondigd vroeg en veel donkerder dan verwacht kleuren zijn verdwenen onder een deken van plots ingevallen duisternis slechts rimpelingen in zwart omtrekken vaag een silhouet een zijn zonder raakvlak een pijn zonder uitzicht voortijdig ontbonden zonder eeuwige rust…

Ik zie dat je sterft, iedere dag een beetje met je vermoeide ogen, kijk je afwezig om je heen. De pijn is van je gezicht lezen, soms verschijnt er zomaar een glimlach. De mooie vrouw van weleer is veranderd in een hulpeloos wezen, dat wacht op het moment dat de dood haar zal komen halen. Ik leg mijn hand op je schouder streel je zachtjes…

Al wat mij lief is Heeft u verloochend Al wat mij lief is Heeft u gederangeerd In uw ijver Heeft u schoongemaakt Zonder aanziens Des persoons Al wat mij lief is Heeft desondanks Zijn nederlaag Onder ogen gezien Lees de eerste strofe Hoe u ook wil Niet hij Maar u bent het zicht verloren De simpele ziel De ware woorden Al wat…

Ik heb een kaarsje aangestoken, je bent ver weg gegaan. Ik heb naast je bed gezeten, en mijn ogen dicht gedaan. Ik taste in het duister, zoekend naar jou hand. In mijn hoofd gefluister, hij is nu in Gods land. Ik deed mijn ogen open, en zag jou bed weer staan. Ik voelde tranen lopen, ik moest alleen verder gaan. Ik kan het niet bevatten…

Onverwacht zo in de stad kruis ik je weg en roep je Je kijkt me aan en groet, je trappers…

ik zeilde onbezonnen langs 't riet en mijn voogdij terwijl Rottum zich torende toen het tij bij volle maan het water roerde aan de lij in 't gebed lag mijn Wad op dieptes ongehoord terwijl de hele vloot mij najoeg tot in den dood ik was de voogd van het kwadrant waarin het Wad mijn jeugd had gedoogd…

vaak een zaak van laten vallen vroeg aangeleerd en getroost met zacht papier waar ik eerst ongevraagd werd neergezet vertoef ik nu spontaan en dagelijks op het toilet…

Twee woordjes zo dunnetjes gefluisterd vergeef me een ijle schijn omkranst het breken van de ogen twee handen zo fragiel geaderd in rozenkrans gevlochten omringd door wit satijn je gaat stil, zo stil op jawoord gedragen..…

zo ineens verdwenen weg met alles dat ik bezat ik wilde nog zoveel geven alles wat ik nog vergeten had antwoorden op mijn vragen ik kan ze niet meer stellen ze is er niet ze is verdwenen ik mag haar niet eens meer bellen alles deelden we samen niets leek ons te gek ik hield zielsveel van haar maar viel keihard op m'n bek ik dacht…

daarboven staan de sterren kan ze alleen niet zien maar als de wind nu draait dan.... heel misschien als de wolken zijn verdwenen en de lichten zijn gedoofd zie ik de hemel... zoals jij me hebt beloofd…

een deken van grijs ligt over de Maas het is nog vroeg als ik daar naar toe reis mijn lijf draagt nog de waas van ene menselijke vervreemding het was nog kort geleden dat ik de gerolde Samsom naar het verleden joeg ben nu mijn eigen baas zo wilde ik bewijzen het was Nico uit Tine die mij door de jaren droeg hier aan de kade op een…

in deze nacht sluipt de zondag binnen door open deuren hoor ik de echo van de voorbije dag heb niet de wil een nieuw etmaal te beginnen soms is het fijn banden met gister te koesteren zaterdag is nog zo'n warme deken waarom zou ik mij er van losweken…

zwaaien deed ik nog toen zij de bocht al waren gepasseerd de straat ondanks menig autoblik werd stiller keer op keer en ik alleen de rode lampen naar mijn herinnering serveer of ook de idee dat hen een lange weg wachte zouden zij enkel de tom tom aanhoren en in eigen stilte het afscheid van ons willen verzachten ik ging maar weer…

en dan is het tijd om te gaan de antwoorden in te pakken op de nooit gestelde vragen die ooit zo belangrijk waren een laatste innerlijke zwaai naar alle uiterlijke gebaren die in de lucht blijven hangen waar ze meewaaien met de wind het regende al veel langer maar droge neerslag valt niet op…

Zo welkom in ons leven... Jouw naam allang bedacht. Zoveel liefde nog te geven, Zo lang op jou gewacht. Het kon niet, of het mocht niet. Waarom, dat blijft de vraag... Misschien zou het te mooi zijn, of wilden we het te graag. Al voordat je zou komen, raakten we je kwijt. Maar in mij heb je geleefd, je was er al die tijd... © 2006…

ik was ik was daar even en laat het weer zijn als lucht ledig…

Vlinder Mooie vlinder, zo licht als een veer, kleurrijk als een regenboog, je was zo klein en teer. Mooie vlinder, je vloog mijn leven in, lichtte mijn bestaan op, gaf mijn leven zin, Mooie vlinder, je was niet sterk genoeg, ik mocht maar even van je genieten, je vloog weer weg,veel te vroeg.…

Een jaar later... Een jaar voorbij, sinds jij mij verliet. Een jaar later, sinds jij mij achterliet met diep verdriet. Een jaar voorbij, sinds ik jouw afscheidskaart las. Een jaar later, maar het voelt of het gisteren was. Een jaar voorbij, sinds jij daar viel. Een jaar later, maar nog vers in mijn ziel. Een jaar voorbij, maar…

Het moeten gaan en 't nog niet kunnen... de weemoed die de woorden wijdt en sluiers legt over de dromen omdat de tijd nog niet gekomen, het afscheid niet genomen, de leegte niet ten einde toe doorvoeld is. Het moeten gaan en 't nog niet kunnen; de warme kleuren nog te fel de dagen vullen met hun gloed, omdat het hout nog branden moet…

De zon zoent zacht haar zijden buik Haartjes trotseren de bikinilijn De zwoele zee trekt voor mij Golfjes in het dampend zand Een strakke lijn door bruinwit branden Een wuivende hand tekent de zon Een glimlach met parelwitte tanden De spanning die ik nog net verdragen kon De zee neemt zand en vuil van mens en dier En jaagt gewassen zand…