Alle inzendingen over overig

de man aan de zelfkant voorbij alle sprookjes wil voor zijn arme donder nog wel in een vallende ster uit de ruimte geloven, zonder poespas de hemel als strohalm, redding misschien in de ster die eraf waait, suizend het firmament achter zich laat gloedvol repeteert hij zijn wens en staart in een leegte voortdurend…

Bij de Postjesweg op weg naar school, hard trappend op mijn fietspedalen. Vaak wind tegen of harde regen, daar dacht ik altijd, dat ik het einde van de Admiralengracht nooit zou halen. Maar op de één of andere manier was ik toch altijd sneller dan ik dacht bij de Jan van Galen.…

Ik heb een hekel aan bramen niet aan hun bessen ik ken er geen die zo vlekken…

Kus me niet wakker wanneer de deur sluiting vindt mijn ogen willen liever blind zijn voor de leugen in jouw tederheid Ik weet daarbuiten huist een leven verhoopt gelukkig met kleine meisjes en een hoofd vol sprookjesboeken Dus blijf niet langer in dit land van duizend en één nacht maar wees hun prins niet mijn kikker…

een ander morgen staat nu voor de deur had ik dat nooit verwacht niets kan toekomst borgen gespleten door de zorgen slaap ik alleen vannacht en ook daarna heel ver van hier waar ik voor altijd samen dacht toch blijft er nog een kier met draden en signalen haal ik aan wat is gevierd dan langs nieuwe lijnen de zijne en de mijne nu…

Een luisterend oor waarom krijg je geen gehoor de deur blijft dicht je leven wordt ontwricht ze sluiten je buiten alleen omdat je je niet kunt uiten je bent voor hen een vreemde gast ze willen van jou geen last en hebben zeker geen tijd ze schitteren door afwezigheid eigenlijk is dit toch te betreuren dat dit in deze maatschappij nog kan…

Zonnebloempjes Rénaissance Verdroogd en uitgeblust; het kopje hangt, ze lijkt zó klein en zó intens fragiel. In dorheid geslagen, een eenzame ziel, die enkel een beetje stralen verlangt. Dan hoort z’ in de verte een heerlijk geluid, het ritme van de regen zingt haar wijs. Ze kijkt , ziet het spectrum door luchtig grijs en kruipt voorzichtig…

Terug op aarde peins je waarom de maan koud licht vals schijnt De zon al weer lang verdwenen lijkt Geluk smeult in ballingschap slechts bereikbaar op termijn…

De mooiste make-up is een glimlach op je gezicht…

“Je hebt je keuze gemaakt!” Heb ik de keuze echt gemaakt? Soms lijkt het alsof ik een knoop doorhak, Maar knoop de uiteinden gewoon weer terug aan elkaar. Raar dat je denkt: “Nu moet ik het doen!” Terwijl je toch geen vertrouwen in je keuze hebt. Je zegt je keuze te maken en leeft er naartoe, Maar je maakt de keuze niet vast en hangt op de…

Misschien tast je de verte verder af dan nodig verte en verhemelte zijn op zichzelf genoeg…

Zo met twee handen graaien in een bak met kersen maakt het spannend al hoe het genot zich draait en keert en spiegelt in het glanzend donkerrode vel…

Vlezig zijn ze dieprood steengoed en lekker knap…

je doet je best sticht een gezin alles koek en ei voor de zekerheid stort je jezelf op lange termijn dat huis die zekerheid moet er zijn en dan is alles zomaar voorbij vrouw loopt weg kinderen vol verwijt baan ook nog kwijt niemand staat je bij je wordt uiteindelijk afgerekend op wat je bezit…

Met sprankelende ogen in een woordloos sprekend gezicht, omringd door intense kleuren, kwam jij voorbij, openend wat was gedicht, waardoor de wereld ander aanzien kreeg, jij parels tot een ketting reeg De ketting was nog niet compleet toen kleuren ineens gingen vervagen door opkomende flarden mist Parels stuiterden om mij heen…

ben even bij de buren en zie het nu van dichterbij wil een keer niet naar binnen gluren wat ik normaliter doe als ik driemaal daags voorbij schrijd mijn hond draagt daaraan toe bij hij heeft zijn geregelde behoefte eigenlijk op vaste tij zodat ik noodgedwongen alle aanliggende huizen passeer en inhoud van het inpandige, zover niet achter…

Tranen van liefde en soms van geluk. Komen vanzelf en vallen dan stuk. Tranen van haat en soms van verdriet. Komen vanzelf ook al wil je het niet. Tranen zijn tranen ze blijven bestaan. Ook al wil je ze soms uit de weg gaan. Tranen blijven tranen. je houdt geluk en pijn Ook al weet niet iedereen waar ze voor zijn.…

De olifant met lange snuit nam onverdroten een langdurig bad, vervolgens spoot hij alle bezoekers helemaal drijfnat, blies nog eens oorverdovend hard en luid vervolgens was ’t verhaaltje uit.…

Er was niet veel van over zeg maar gerust niets was er nog, er was van tevoren door niemand verondersteld dat er niets achter zou blijven dus was er niets noemenswaardigs achter gebleven, zodat de achterblijvers met lege handen naar iets stonden te kijken waarvan men dacht, is dit nou alles is dit wat rest, ja en dit was…

Een web vol leugens Wat is nog waar? Hij is een betrouwbaar mens vertellen wij elkaar Maar wat weten we nou eigenlijk van elkaar Wat is nog waar? Een leugentje om bestwil moet kunnen vinden we allemaal Maar waar ligt de grens tussen te ver en normaal Een bescherming tegen de pijn of een vernietigend oordeel van elkaar De reden van…

Een kwikstaartje rent zich de pootjes van het lijf in de allee er is geen mens alleen wij twee de populieren hijgen…

De hond werd in de pot gevonden, er was niet veel van over het beestje had er te lang gezeten, als men vooruit had geweten, dat zij zich in de pot had verstopt, had men de hond in de pot eerder gevonden.…

Maandag- ochtend fris vlier in bloei seringen in het witste wit fluitenkruid dove netel en jasmijn zo edel…

Een kleinood zwart op geel of rood ternauwernood een knopje groot 't zit op je huid 't maakt geen geluid geen mens die 't stoort een wonder ding dat slechts bekoort…

bleke lippen in de ruiten maanden haar geluidloos de luiken vroeg te sluiten ze hoorde niets maar knikte zacht, haar evenbeeld had nee verwacht de nacht –van plan naar binnen te vliegen- bleef stomverbaasd hangen voor het kozijn zag haar blonde manen de zijne bedriegen, schaterend om zijn ontspiegelde schijn…

ik eet de dag door met woorden en letters van drop, chocola en hele zinnen zoethout waar ik op kauw kauw kauw ik drink de tranen van mijn lief, de lege blikken na het afscheid het regenwater in de koude goot één theelepel dood 's avonds als ik misselijk voldaan mijn bureaustoel bezet kots ik poëzie…

wanhopig gilt de trein obstakel op het spoor remt nooit snel genoeg vermorzelt jong leven hoe wreed is sterven uit eenzaamheid even staat iedereen stil in gedeeld onbegrip dan dendert het leven verder…

In het donk’re uur als de zon koud zwijgt komen ze soms langs tijdelijk losgelaten herkenbaar vermomd maar toch ongrijpbaar marcherend zonder ritme tot ik het licht aan doe een eind maak aan de maskerade die maar geen blijspel worden wil…

wat is een stad vraag ik me hier af een aantal pleinen verbonden door oude wegen en droge paden mensen, rivieren, kaden gebouwen, fonteinen wat maakt een stad zoals deze en zijn neven tot wat het raakt om te wonen en opnieuw te blijven leven vraag deze stad om een antwoord dat telt en hij geeft als onontkoombaar feit zijn verhouding…

Eigenlijk kunnen ze ook heel stil vliegen zeg je ze moeten niet zo luid zijn wie vraag ik daarboven zeg je kijk eens wat mooie dingen je daar kunt zien…