Alle inzendingen over overlijden

Mag ik je vragen om het stof je van kleren te blazen? -Je kijkt me niet aan en houdt je ogen gesloten in je bevroren gezicht- “Kijk en luister dan toch!” schreeuwt mijn hart onophoudelijk -Mijn handen vormen klauwen en haken zich in jouw kleren maar je beseft nog steeds niet welk verdriet je sticht- “Hou op met die komedie…” mijn…

Vandaag was ik bij jouw graf Iets wat me een gek gevoel gaf Je bent er en toch ook niet Ik vraag me af of je mij ziet De plek waar ik jou liet gaan Deze plek....waar ik nog vaker zal staan De plek waar stilte beangstigend is De stilte van gemis Langzaam zak ik op de grond Ingezakt waar ik net nog stond Met mijn handen over jouw graf Haal…

Ik zag je niet zo vaak, omdat we vrienden waren en dan hoef je elkaar niet vaak te zien. Wat vaker had ook wel gekund misschien, maar kansen worden meest pas achteraf ervaren. Jij liet mij zien dat heel veel grote levensdoelen onecht zijn en kunstmatig opgeboend, en dat er wordt gezopen en gezoend, en je wel denken kan, maar beter nog kan voelen…

Evenjes ben je langs gekomen om weer weg te gaan maar in dat eventjes heb je ons allemaal zoveel gedaan je bent onuitwisbaar niet te vergeten wij weten van jou zou jij ook van ons weten ik weet niet zo goed hoe ik van je moet houden ik kan je niet kussen ik kan je niet strelen ik kan in de toekomst ook niet met je spelen wat…

oude man waar ga je heen je haren wit en ogen vaal ver weg je gedachten je leeft in het verleden de toekomst is te kort je huid slechts een omhulsel broze botten weggeteerd het trage bonken van je hart angst klopt door je aderen hoe lang nog weet jij niet slechts de wetenschap het einde is nabij gevoelens en verlangens nooit meer want…

voor mijn vader Rust nu maar uit je hebt je strijd gestreden al je zorgen en verdriet behoren nu tot het verleden heriner mij niet in sombere dagen heriner mij in stralende zon hoe ik was toen ik alles nog kon…

Hij ligt daar, in zijn houten pyama In zijn gekromde vingers een rozenkrans Zijn lippen strak op elkaar geknepen Bewegingloos, zo lijkt het althans... Hij is gegaan, zijn lichaam achterlatend voor ons, om hem nog even te zien Maar, als hij had geweten... Zou hij nu zeggen: huil niet, ik heb het licht gezien... Hij ligt daar, strak, in zijn…

mijn broertje is dood hij was al heel groot altijyd samen spelen en heel veel dingen delen veel liefs irma…

Langzaam de trechter vergetelheid binnengezogen bleef zij houden van haring met uitjes voorgeschotelde hapjes bij beetjes met een gebit klepperend genoegen genoeg nooit genoeg en altijd geholpen bij happende hahap ja zo zo goedzo hahap. Zo wordt van ieder het laatste het eerste en is elk menselijk eind een bijna mensloos begin…

Hier leit Vondel, zonder rouw; Hij is gestorven van de kou. - - - - - - - - - - - -- - - - - - -- - - -- - -- - - - - Een grafschrift dat Vondel op hoge leeftijd - toen hij zichzelf niet meer verwarmen kon - had gemaakt. Men mag (zei hij) als ik sterf, dit op mijn graf zetten.…

Ik heb leren eten, leren drinken, leren praten Leren staan, leren me te gedragen Leren boos te zijn, leren lief te hebben Leren mezelf te zijn, en mezelf te haten Ik heb leren tevreden te zijn, Tevreden te zijn met de tijd die wij hebben gehad Maar tijd is nooit genoeg, altijd te kort De tijd die we hebben gehad was fijn Wat ik nooit heb…

Ik schreef je naam in het zand en de wind woei het weg. Ik schreef je naam in een boom en de schors stierf af. Ik schreef je naam in een steen en de steen verbrokkelde. Maar ik schreef je naam ook in mijn hart en die zal er eeuwig blijven.…

mijn wereld om voor te leven is gestorven naakte bomen in een dode woestijn de zee draagt een ijskoud veld van vissen de kust neemt afstand voor wie ik leefde is gestorven de zon poogt verwoed zonder resultaat zijn warmte rilt mij slechts een huid om leegte àlles lijkt dood…

Stil dragen we je weg Gisteren het afscheid Vandaag stilte Je leven hier is ten einde Stil dragen we je weg Gevochten heb je Tussen hoop angst misschien Het onvermijdelijke De schaduw kwam je ophalen Geruisloos zonder woorden Stil dragen we je weg Je lied zingen we Zacht en gedragen Precies zoals jij dat wilde Stil laten we je afdalen…

Nog een klein stukje verder en daar moet hij staan. De boom waar ik nog vaak naar heb verlangd. Een oude eik, met weelderig bladerendek, immens dikke stam met mooi gevormde dikke takken. Oh, wat hebben we daar vroeger lol mee gehad. We zijn er in geklommen, we zijn eruit gevallen. Er hing een schommel, een touw met een plankje. Ik ging…

Als het leven Plaats maakt voor de dood Is er dan nog hoop? Geen mens ontkomt eraan Als het leven Plaats maakt voor de dood Is de hoop vervaagd Weggevaagd in de mist…

Pijnlijk laten bloesems hun schoonheid los Vogels roepen je van 's morgens vroeg tot 's avonds laat Aarde bedekt de werkelijkheid De zon verschuilt zich in verbijstering Trappers vertragen de weg Plassen verdriet takelen zich omhoog Vermoeide wind baant zich een weg Bomen hebben hun leven weg gegeven De kist omsluit ons leven.…

Vragend naar je stem die samen met je warme handen met de avondzon was verdwenen stond ik voor het koud stuk beton De stilte antwoordde Tranen rolden schaamteloos Zoekend naar je drogende handen maar enkel de bomen bewogen en namen afscheid van je met weemoedige golven Zij deden wat ik niet durfde…

Op 't eind berusting toen je ons verliet, 'n glimlach van herinnering door tranen vol verdriet Dood is 'n zekerheid in dit leven, zelfs de oudste boom zal 't eens begeven Maar jouw wortels gaan nooit verloren, want zie,'n nieuwe kiem in 't ochtendgloren...…

soms blader ik wat terug door gesloten hoofdstukken besef dat ik verder kan dat het nu gaat lukken lees van vertrouwen, toekomst van liefde en van veiligheid maar die dag toen van jouw sterven raakte ik dat alles kwijt maar ze zeiden “hoogste tijd” hadden het over verder gaan over hoofdstuk dat moest gesloten dus dat heb ik…

Mezen tjilpen nog tussen sprokkelhout en glippen de klokketoren binnen. Je bent voor een ander licht gezwicht. We verbijten tranen, onze klieren weigeren. Engelen zaten op een wolk naast jouw bed. en wenkten je naar een hemel van hars. Misschien kerfde ik te vaak in de bast. Ik geloof het vandaag. Morgen een vraag. Je verdampt en valt samen…

het hete geel glooit afgrond oplichtend in het zwart schemer drukt de warmte dieper eenzaam in het hart tast met vingers naar het duister blinder dan de nacht pakt en zal niet kijken omdat zonlicht nooit de avond wacht morgen bloeit het rotten in het sterven van vandaag laat de uren gaan, lange dagen doden langzaamaan…

Oma was jij Aardig lief groot machtig? Geweldig mooi sterk prachtig? Ik weet niet welke woorden ik moet zeggen Om mijn herinnering aan jou vast te leggen…

Ik kon helaas geen afscheid nemen Ik kan helaas niet bij je zijn Maar denk aan jou en voel de pijn Pijn die een leven lang zal duren Het had ook anders kunnen zijn... Waarom zijn er zoveel vragen Waarom is er zoveel pijn Waarom zijn er zoveel dingen die niet te begrijpen zijn ? Ik mis je broer, tot later…

De zon komt op Om de nacht af te lossen Langzaam ontwaakt De dag om te leven Ik wil nog niet Mijn lichaam rust Stil roerloos in bed De zon komt op Ik kan het niet Mijn lichaam protesteert Pijn helse pijn Heeft deze nacht Mij wakker gehouden Ik kan haast niet meer De zon komt op Bundels van licht Maken kleine strepen Op de muur…

Je bent gestorven maar niet dood je beeld verschijnt als ik wat sta te staren naar een pagina: een Hawaï-bloes paars met rood, je lange vingers op het bruidssatijn, een hoofd waarvan ik weet dat het van jou moet zijn Ik heb je langzaam zien vervagen tot ik de ramen van de kamer…

Nooit schreef ik je een brief. Je was zo dicht dat ik je elke dag kon zien. Jouw verte was anders dan de mijne. Maar het viel ons licht daar over heen te praten. De toekomst was zo lang dat over vroeger spreken nog wel kon. We deden dus gewoon. Maar waren beiden bang dat alles toch weer fout ging. Deze nacht leg ik voorzichtig bloemen op…

een zucht het is stil ogen gesloten, mond verslapt. het is net of ze lacht. een zucht het is stil een roos p het graf. zachtjes is zij weggedreven. de dood komt na het leven.…

Eenieder draagt haar met zich mee je krijgt het dan als je geboren wordt De achterzijde van de medaille van het leven als een schaduw reist hij met je mee Voor velen als een last gevoeld Voor mij een vriend, altijd aan mijn zij Waar komt het toch vandaan ‘t gevoel dat alles alles is en toch ook niets 't gevoel geen angst te kennen voor…

ik zit nu bij jouw grafje, boos, verdrietig, eenzaam en met pijn. ik wil weten waar je bent, ik wil bij je zijn. ik zou zo graag je stemmetje willen horen. zo sterk als nooit te voren. ik zou je mooie gezichtje willen zien. en aanraken, als het mogelijk is misschien. ik zou je willen zien spelen. zo vrolijk en zo blij. waarom moest dit…