Alle inzendingen over algemeen

Sta op, mijn muze rust niet langer uit er is nog zoveel te ontdekken het onbeschrevene wacht op woorden die slechts vloeien als jij waakt dus kom laat mij dromen…

geloofd geprezen zij onze hoog ontwikkelde beschaving waar zij gloedvol kolkend voorziet in vloeiende laving door groene wezens van oudsher bekend van mythen sagen eeuwen met succes ontkend door hele legers hypocrieten wij doelen op verse aanwas van gretig gulzige grieten met klassieken vrij opgevoed in niet te staven oplagen…

ja ik sta nog boven de golven van het eerste uur onder de palmen van je ogen je ziet me niet maar ik ben er nog bewegend, levend, zwevend ja ik sta nog onder de stralen van het blauwe vuur in de regen achter de bogen met opgeheven hoofd bewegend, levend, zwevend ja ik sta nog de wind heeft me nog niet genomen tussen de kiezels van…

De avond is stil tot rust gekomen De kaars omhult de rust van de avondschemerte achtergrondmuziek houdt de stilte nog net wakker…

het zuivere water weerspiegelt niet het tegenbeeld blijft zichzelf, soms vertroebeld bij het vreemde waaien van een bekende wind ik neem de kiezel op in mezelf, ik word gepolijst van binnen en houd mijn adem in geen zuchtje verstoort nog het uitdeinen aan de rand een meerwezen noch minder noch meer ik ben rust een steen met een…

hoe die ring me terugbrengt naar de tijd van tandjes krijgen schommelspelen paardje rijden bijten met z’n twee in die eerste volmaakte koek onze vingers in die ring pasten samen roze…

In de lege coupé bezaaid met spullen tassen met gedachten om me heen sommige ingepakt andere half leeg De speaker spreekt de halte nadert zet gedachten stil en pak ze in maar almaar liggen ze daar weer Onder de bank vluchtschoenen die ik niet te pakken krijgen kan steeds staan ze ergens anders Trein stopt ik kan niet weg teveel gedachten…

Geluiden lijken wel verboden. Geprevel wil men door de vingers zien. Een pijpje smoken mag. Rook verdrijft de laatste tijd. De waardin sloft zacht versleten sloffen af tot niets van wat ze waren. Wie kracht had is weg- gegaan, op zoek naar wat hem ooit hier terug zal voeren. Hij zal er niets meer vinden dan de stilte binnen muren,…

Roodharig, kortgeknipt loop jij over straat. Kut. Wat ben je mooi. Nog steeds. Rondig silhouet tegen stenen achtergrond, nu. Geprojecteerd door dezelfde zon, die je lange haar ooit golvend deed stralen. Na maanden had ik je. Vastgehouden en nooit meer laten gaan. Zelfs je beeld niet losgelaten.…

Er is te veel regen en in de vorm zie ik geen boog Er is te veel schouder en te kleine vleugels springen uit het oog Er is te veel aarde en waar is de hemel in een dom betoog Zet de schenkkan neer maar keer de staf Je voelt het wel wanneer En heb je gewacht op de tipgever De geneeskracht ligt bij de bever Het zal je verbazen…

En? Hoe gaat het? Wel goed ... Twee paar neergeslagen ogen werpen blikken weg in het water als brokken brood, geen eend die het ziet. O. Alles OK? Alles OK. Onwennig nerveus en met dezelfde klop als toen, maar: je bent niet veranderd. Jij ook niet. Geen spat. Een zwakke glimlach die niet alles wil weggeven maakt plaats voor een…

veertien, hij blaast verbaasd over de stoom die zijn lijf blijft teisteren al heeft hij voor iedere vraag een antwoord dat hem zint veertien, ze bloost verdoofd door zijn attenties onstuimig op haar wang geplet met zijn feilloze handen op haar uitdeinende vrouwelijkheid veer tien vertrekt, met hem zijn standpunten, zijn trots hij zal…

Printelig. Als in pasteus. Zo vol is het gevoel. Zo tintelend ook, als de vroege zon soms prikkelt. Verstillend. Waar de haastige vogel de toppen scheert. Het water rimpelt en de wolkenlucht ontspiegelt. Daar wijzen pluimen naar de hemel. Tot een vulling uit mijn kiezen valt en de wereld plots draait om een heel klein gaatje.…

Ik weet het nog goed, het was de derde Zaterdag, tijdens de tweede volle maan, in dat jaar. Oud liep gebukt door het leven, terwijl Jong, fier en rechtop door de tijd liep. Oud, had alles voorbij zien komen, terwijl Jong, dit allemaal nog moest ondervinden. Jong had zijn mondhoeken zo staan, dat het leek alsof hij altijd lachte. Terwijl…

Gritselstil van bladerdak doet licht spaarzaam dwarrelschijnen. In griffeldonker graven gruizelwormen steenslag. Praalzaad mag dan waardevol zijn, maar: Oppotten? Nooit! Alleen zaaien in braggel. Daar anders de meerwaarde vermindert en druilboeren gaan staan raggelketsen…

Langzaam leer ik mensen lezen niet dat ik dat wil maar soms komt er een begrijpen ik stond er nooit bij stil weet dan een beetje wat ze denken en voel hun stil verdriet zou ze dan wel willen helpen maar vaak kan ik dat dan niet ben nog zo bezig met mezelf metdat,wat mij nog zo bezeerd morgen ben ik misschien wat wijzer een mens is toch nooit…

zij wikt en weegt de pro, het contra alles in haar hand wijst recht vooruit door alle bochten heen uit het kluwen van het leven spint zij onvoorwaardelijkheid een bezigheid sinds heugenis die haar nog nooit heeft vermoeid of even moedeloos deed versagen blind als een bovengrondse mol ziet zij alles slechts in klaarte woorden en daden…

Dan valt de doffe roffel van verse regen op de roef. Men put hier uit een diep verleden; een sterk verhaal in droeve onvertaalde taal. Ik hoor. Een druppel zoekt zijn weg op de beslagen ruit. Het rotten zet maar door. Mos groeit in de reten van deze wrakke schuit.…

Een ongebreideld verlangen naar dat wat komen gaat niet stilstaand bij het hier en nu ga ik fantaseren over de werkelijkheid en realiseren dat het een droom behelst die in ons allen vergaat ons verenigt en pas de aarde verlaat vergezeld van het wezen waarin ze bestaat…

schminkresten schuren als een schaafwonde over haar doorweekte mouw aan een schoenzool plakt confetti seconden vast het mombakkes ligt gedeukt in de goot guirlandes schommelen in de rozenstruik er staat een paard in de gang ze schopt tegen het zoveelste blik dat verloren in een voortuin ligt bespottelijker kan alaaf niet klinken in dit…

De kunst van verhullend taalgebruik is het verdoezelen van lulligheid. Sluw en slim wordt iemand beschimpt. Het liefst degene die men inferieur waant. Begaan als men is met enkel het eigen ego. Noodzakelijk echter is gelijkgestemd publiek. De besmuikte glimlach dient vol leedvermaak geëtaleerd.…

En de dag was oud. Vervlogen roem is verdwenen. In alle eenvoud geniet hij van deze momenten. Ervaren door de ouderdom. Bekijkt hij 't leven andersom. Hij plukt nu wat moed uit z'n jonge leven Toen alles nog ging zonder beven. Rust is nu zijn uitgangspunt. Gedaan met nog een stunt. Het leven waardig beleven Is nu zijn streven.…

Werpt de eerste steen en werpt zich meteen daarna voor de leeuwen. Lacht om orde. Lacht om recht. Lacht om gevoel voor begrip: heeft gelijk. Denkt niet meer aan anderen. Denkt niet meer aan pijn. Denkt niet meer ... Levert elke morgen hetzelfde verbitterde gevecht, als-ie voor de spiegel vergeefs probeert de wilde haren te kammen…

in een land van groot verdriet regent het meer dan goed voor je is chagrijn gedijt op drassige grond geluk daarentegen is gebaat bij warmte 'de regering treedt af na een motie van wantrouwen over het weer' met de moed der wanhoop zoeken mensen naar een streepje blauwe lucht een straaltje zon en iets dat in de verte op geluk lijkt..…

met een roze strik de grauwe vrouwen die enkel houden van en verder zich onthouden van oprecht in de echt de wereld ooit vergeven in tijden lang vervlogen in ieder schrift beschreven dat ze niet te betrouwen ook maar slechts des mensen zo boven, zo onder de zoden iedere dans met zeden een ronde onbeslecht elk gevecht al lang verloren…

Die ene witte roos op je graf bedolven onder alle rode rust ongezien het dichtste bij je hart…

Het paste zo goed bij elkaar: dat wijde, blauwwazige grasland, lichtgroen geurend, bedekt met vroege morgennevels waaruit in de verte zich een vurige, oranje bal losstoomde, ondersteund door klaterend vogelgeluid in takken van machtige stilte en wij ... We pasten zó goed bij elkaar, dat - ondanks het feit dat onze eerste zomervakantie-dag…

Het is nu drie minuten later en daar loopt een man. Verbaasd denk ik: daar loopt een man, terwijl ik toch, zeldzaam natuurlijk, maar toch, seconden tevoren had kunnen zweren, dat de schepping was gestorven, zó stil was het toen, vanmorgen, dat ik dacht: ik heb gisteren iets belangrijks vergeten. Te sterven misschien ... Tot zwetens toe…

Een taal is niet genoeg Je moet iets zeggen Dat vergeet ik vaak…

De morgen komt ,de morgen komt zo waardig in zijn volle waardigheid komende als een heilige in zijn heiligdom en vers achterblijft een donkere nacht. De morgen brengt mij de nieuwe morgen en met de morgen ook de dag ik zal hem nederig ontmoeten met vreugde hem dan ook begroeten als een koning komt hij bij mij aan, met een buiging zeg ik eerbaar…