Alle inzendingen over overlijden

Hoe kan het zijn dat ik die toch mijn eigen dood niet vrees – integendeel – zo hartverscheurd en zo intens vol pijn kan staan aan deze kuil waarin nu jouw vermoeide lijf zal gaan verdwijnen en dat ik toch na al die doden weet dat dit geen laatste rustplaats is maar slechts de nette opbergplaats voor stoffelijke resten dat jij bevrijd…

Als het leven ontglipt en de dood is zo dichtbij dan verwijnt de woede en voel je je vrij De strijd is gestreden je hebt je best gedaan De pijn zal verwijnen je wist dat je moest gaan…

Stoned van de morfine Geen controle in zijn ogen Schrik ik van hem, Daar halfnaakt liggend bij het raam Mijn lieve zieke vader, Die mij verwekte De drager van mijn naam Wat is hij mager en zo klein Ineengekropen op dat bed Waar is die grote vent gebleven Die vroeger bergen heeft verzet De aanblik doet zo'n pijn Bij hem en meer bij mij…

gekromd gelegen mededogen op de koude grond het hoofd deemoedig neergebogen met ogen niets ziend in het rond een zwarte lepel open mond geen woorden de ogen afgewend van afgebroken staren en magere handen die nog futiel gebaren de koude kruipt geniepig diep verkrampt mijn ingewanden zoals je daar nu ligt ooit sliep verkleumde…

Je had nog zoveel onvervulde wensen Het verdriet is groot onder de mensen Je had nog zoveel onvervulde dromen Die jij ooit nog wilde laten uitkomen Je was tot het einde sterk en strijdvaardig Jouw heengaan is klote en onrechtvaardig Waarom nou jij is nu de prangende vraag Mijn hart is de plek waarin in ik je meedraag…

Een zware dreun. De appelboom begraaft zichzelf. De zon blijft schijnen maar de vlammende trompetten buigen zich neer, resten verhullend met een groen gewelf, lijken daarmee het zicht op rotting te beletten. De jonge klimster hielp hem ’t leven wat te rekken, gaf hem een jeugdig aanzien, maar zijn hart ging dood: haar vrolijke oranje dekte wel…

Ik was een kind onder de kinderen Hield van mensen met een blije lach Dus huil niet om mij, maar lach tranen Ieder uur en elke dag Verzamel blijde herinneringen Als je aan me denken moet En stop ze in een kussen Dat me in eeuwigheid Glimlachend rusten doet Ik dank je voor de schone momenten De Liefde, de stilte en de lach En wens je veel…

in de lakens nog de bekende plooien gestempeld in mijn hoofd, dwalend en bang omdat ik probeer te vergeten een handvol gekruiste vingers, als stof licht en doorschijnend zwak verliet vandaag en in een zucht en niemand sprak wat gisteren nog was gedacht…

En toen heb je uiteindelijk je naam verklapt. Ik wilde hem duizendmaal fluisteren in je oren. Maar de zandloper heeft een ander lot beslist. Je was door hoger krachten uitverkoren. En bent alleen over de regenboog gestapt. Meer dan jij heb ik niemand ooit gemist. Zonder jou ben ik een radeloze wandelaar. Zonder jou ben ik verloren.…

Het moet vast heel mooi zijn daar, Op de plek waar jij nu bent, Een plek zonder pijn , verdriet en ongemak, Eindelijk verlost van je aardse pak. Ik vraag mij wel eens af: “Waar ben je nou?” Ook omdat ik nog veel van je hou! En soms voel ik heel sereen, Jou om mij heen, Troostend zoals een vader dat doet, En dat is goed. Missen doe ik jou…

Door tederheid vergeten vergeven de pijn dan het verdriet zo zinloos allemaal Door vergeten tederheid nostalgie op menu de zorgzaamheid kwijt nu verder…

Men heeft het kindje, wit en recht, Uit 't wiegje in een kleine kist gelegd, En wit en zwart, o simpel onderscheid, Zijn slaap en dood, zijn tijd en eeuwigheid. Hij is maar even hier geweest. Men gaf hem op 't geboortefeest Van hand tot hand, tot, stil en lief, Een gast hem kussend aan de lippen hief, En allen keken... later is…

Ik hoor wanneer de nacht aanbreekt De echo van haar stem langsheen de muren Van deze eenzame slaapruimte sluipen. Als een ingehouden schreeuw vanuit de eeuwige Stilte van haar hemel. In deze uren Die leger zijn dan lucht en zwaarder dan lood Zijn het de onvervulde dromen die tegen me aankruipen Als wilde dieren. Is het dit hart dat breekt Bij…

Strak kijkt hij voor zich uit slechts een vogel geeft geluid bij een graf, bedekt met sneeuw Stil verdriet niemand die zijn tranen ziet: mannen huilen niet...…

Het kronkelpad komt droevig tot een einde: een gammel hekwerk voor een vuile sloot. In stilte, maar bedreven en devoot weeft ijverig een kruisspin haar verfijnde netwerk van de dood. Een zwakke pimpelmees is wreed geofferd door de kille wind. Er dansen prille veren op het grind. Een kever nadert pas gestorven vlees. Een vage schim is uit…

Ooit eens opgejaagd door herfstlijke stormen die de bleke naaktheid van mijn wezen herkennen even meedogenloos ontbloot tot wanhoop geborgen tussen sterven de zwarte bladeren die stilte krioelend benaderen met wormen de draden een rottende humus die langzaam verteert hier wacht ik op de zon wijl de broeierige hitte in de grond rondom mij…

Leven is leven tot het overgaat dan is er alleen nog de dood tot het stof is weggewaaid Stof is stof tot het weer samenkomt dan is er de geboorte waarna de dood zich weer samendromt…

opluchting was een mening uit je lijden toen bevrijd veel te vroeg dat je heenging het gemis is nu een feit dat het zolang ging duren kon niemand jou verklaren seconden minuten uren weken maanden jaren plots was daar de pijn je ging je leven hier verruilen maar als ik zo opgelucht moet zijn waarom moet ik dan steeds huilen…

Ik buig mijn hoofd golven van emoties doorstromen het lijf trekken vochtige sporen op kleurloze wangen voordat ze heel traag zich verzwaren en nestelen in hart en in maag. Ik buig mijn hoofd Beelden die de ogen zagen kruipen verlammend door spieren dwalen door aderen laten duidelijk weten je onmacht is groot bij het zien van d' oude…

Wat is nog de zin van het leven als er enkel kou en verderf voor de achtergelatenen is overgebleven wat is nog de zin van het leven als de warmte is ontnomen er geen gezamelijke momenten meer komen wat is nog de zin van het leven als juist de ons zo dierbaren in de armen van de zwarte gedaante worden gedreven zij niet terug kunnen…

Het is zomers buiten zonnestralen verlichten de lucht toch zo koud van binnen diep in mij en slaak een zucht wat is de reden dat jij bent weggegaan naar het dal van de doden of juist de tunnel des lichts zo ver weg bij mij vandaan misschien was het je tijd wel zoals je zelf zei maar ik heb je nooit gelooft enkel de kou die jij hier…

Je dwaalde door de schrale gang, de schemerlampen op kuithoogte in een jeugdherberg voor verdwaalde zielen. Gevaar kreeg hier geen kans, Grillen die zenuwen vernielen. De nacht viel door de glazen koepels Een herfstsluier schoof voor de sterren tot jouw wiek droog was, het vet gestold. Je zond mij een wenskaart, de foto van een ontluikende…

Je bent doodgegaan, alles is voorbij, zeggen ze Maar: Ik heb je lichaam verloren Maar ben je niet kwijt Je zult jouw hand nooit meer op de mijne leggen Maar ik ben je niet kwijt Jouw ogen zullen nooit meer in de mijne kijken Maar ik ben je niet kwijt Nooit meer zal ik mij tegen jou aan kunnen vlijen Maar ik ben je niet kwijt Want…

Soms denk ik stil, het leven had "andersom" moeten zijn: Eérst opstaan uit de dood en jaar na jaar jonger worden Elk begin was immers mooi?…

dan gaat er van binnen iets branden. dan rommelt het in mijn buik. mijn hart gaat sneller bonzen, alles om mij heen ziet vaag. als mijn ogen zich dan sluiten zie ik jou dicht bij mij. we lopen samen, hand in hand de uren vliegen voorbij. maar dan open ik mijn ogen. en ben jij niet bij mij daarom deze dromen. die brengen jou en mij wat…

de droom vervloog toen ik de beelden zag in het vluchten van mijn handen mijn hart bevroor ik rilde angst, mijn woede knarste tanden je blote voeten dansten om de scherpte te vermijden voelden messen dieper snijden staal verkleurde rood je schaduw werd steeds lichter in traag bewegen stolde dood ik zag het wenken van je hand mijn…

Wit, zacht en stil, terwijl alles op nieuw leven wijst. De nacht als een stille moordenaar. Een zon die naar binnen schijnt. Niets beweegt, de dood zwijgt.…

Vlieg maar mijn mooie vlinder, Ver tot achter de horizon, Weet je wat ik zou willen mijn mooie vlinder? Dat ik met je meevliegen kon, Dan vlogen we samen over zee en over land, En als we zouden gaan rusten, Dan zouden we dat doen op het strand, Daar zouden we genieten van alle mooie en kleine dingen om ons heen, Maar deze wens zal nooit in vervulling…

Wat ben ik Zonder jouw liefde, Nog steeds mijzelf Of een schim van wie ik was? Hoe kan ik verder Als ik nog steeds denk Aan hoe jouw lippen Mijn lippen waren En ik warm en veilig In je armen lag? Waar ben ik, Dat ik niet eten, drinken, Slapen kan En ik niet weet Wat ik doe of zeg? Versuft, verstomd, versteend Sinds jouw verlies…

Nu 't rouwrumoer rondom jou is verstomd de stoet voorbij is, de schuifelende voeten nu voel ik dat er 'n diepe stilte komt en in die stilte zal ik je opnieuw ontmoeten en telkens weer zal ik je tegenkomen we zeggen al veel te gauw: het is voorbij hij heeft alleen je lichaam weggenomen niet wie je was en ook niet wat je zei ik zal nog altijd…