Netgedichten

netgedicht (nr. 1.971):

Bij de dood van een appelboom

Een zware dreun. De appelboom begraaft zichzelf.
De zon blijft schijnen maar de vlammende trompetten
buigen zich neer, resten verhullend met een groen gewelf,
lijken daarmee het zicht op rotting te beletten.

De jonge klimster hielp hem ’t leven wat te rekken,
gaf hem een jeugdig aanzien, maar zijn hart ging dood:
haar vrolijke oranje dekte wel zijn kale plekken,
zoog óók de laatste sappen op toen ze ’m omsloot.

Schrijver: Leidje Berg, 6 maart 2003