Alle inzendingen over psychologie

Verlangend zie ik Deze morgen uit Naar de aarzelend Opgekomen, ietwat Waterige, zon die In ' t voorbijgaan De laatste sneeuwresten In zichzelf op laat lossen Zoals ik ook hoop Dat mijn binnenste De kou en het verdriet In zichzelf op laat lossen…

Jouw oogopslag verraadt jouw kleuren die je tot dan toe goed verborgen hebt weten te houden onze onzichtbare lijn is duidelijk voelbaar en laat jouw wangen blozen je hart sneller bonzen woorden lijken overbodig daar gewoon zijn al genoeg is…

De twijfelzaaier was met ongebonden handen vertrokken met zorgeloze haren zwervend over akkers, uitgewuifd door goudgele aren, verwaait het stuifmeel van het rusteloze gedachtegoed, opgebonden tot zover de wereld reikt maar nergens schijnt te kiemen, het spoor is niet meer wat het lijkt. Ik vertrouw de boodschap en de richting…

Traanvocht kust het gras zoekend naar daar waar het geabsorbeerd zal worden omarmt door Moederaarde die het al koesterde nog voordat het ontstond rollend langs houten harten gebroken beloften blijkt de rit van korte duur daar de zon zich van haar sterkste kant laat zien en het aanroept…

Verlaten mens, treedt uit de schaduw van je nacht, wat zit je nog te mijmeren over nieuwe vragen, er is brood, er zijn spelen hier,loop niet dood in een levensspoor, de dogma’s achterna verlangens versleten in een schrander dier. Het is om het even hoe je mag heten, ik zal je blijvend strelen, om de onafgemaakte dromen met je…

schaarste kleurt de leegte dromen hangen in de wind nu de teugels vieren verliest je geleidelijk alle grip nodeloos happend naar ontnomen lucht verbreken ogen een pijnlijke stilte smaakt de regen bitter lang zijn de gangen waarin gedachtes dwalen steken verdichte beelden zichtbaar af bij de schijnwerkelijkheid…

het is stil alsof bij iedere sneeuwvlok een nieuwe schaduw valt jij zit schuin tegenover mij het brengt een soort triestheid in de kamer we bewegen steeds dieper in de winter nauwelijks meer dan een ongecirkeld woord dat in de waanzin van de wind onbekende richtingen op vingers telt onophoudelijk, voorbij als suikerspinnenwolken waarin…

Bang ben ik alleen Voor gisteren - Niet voor vandaag - Want ik ben in mijn Verleden blijven steken Omdat het hart van mijn Ziel ophield met kloppen Voor mijn leven goed En wel begonnen was En ik daardoor aan vandaag In 't geheel niet toegekomen was…

ik aanvaard de reis naar winter, er is maar één richting en misschien alles wat ik wens de kamer blijft binnen terwijl daken voorbijtrekken, uit ieder huis een adem ruist en dan de slaap hervat welke naam zal ik geven aan het kind dat aan iedere deur vragen stelt, over spiegels glijdt, half in het huis en enkele seconden later, half in vlokken…

Overleven doe ik In sneeuw die Dood is, Dode sneeuw Die roemloos In en om mij heen Gesmolten is - En vlokken die Voorgoed aan mijn Einder verdwenen zijn…

We zagen de hel in elkaars ogen - de woorden die je sprak toen je je Vlaamse schone introduceerde. En ik hoorde haar accent en zag geen hel maar een steen en ik dacht hier liggen twee stenen te wachten op wat licht.…

De wereld valt op me En dan word ik door Onmetelijke zwaarte verpletterd En ' t vreemde is Dat het lijf nog min Of meer intact lijkt Waar de geest in Miljoenen snippers uiteenwaait En het Ik onherstelbaar Beschadigd is…

de dood brengt gedichten naar een sterveling ik ga met een schaal rond en collecteer het afscheid nog steeds van woorden en een vader steen en stilte harde sporen in huid en knieën en het dode leven van alledag uitgerend…

Innig kus ik de droom en niet de man Kan ik dan wel houden van…? Lief ik het hart van een fantoom die mijn hemel schiep? Wie was jij, mijn lief naast wie ik sliep? Drapeer jouw lover als een schijn op beide slapen waartussen ik mij heb verliefd Geef mij de tijd om te ontwaken Heeft jouw beeld mij nu verlaten? Dan -lieverd- wees…

stilte bekruipt me het had 'n lange aanloop nodig voordat 'ie over zou gaan tot deze aanval welke zorgvuldig in de wind wil worden geslagen, doch raakt het geleidelijk zijn doel en word overmand door immense rust…

Hij slaat zijn vleugels open denkt ik ben een zwaan witter kan het niet de spiegel barst in duizend spatjes zozeer zwaan is hij…

zoekend naar hopend op ervaart zij juist het tegenovergestelde scènes die nog nagalmen uit 'n ver verlee waardoor ze constant in een cirkel draait waar geen eind is noch begin overheerst vertwijfeling…

najaarsregen, een wankele tafel waarop menig woord werd doorwoeld, een halve kop koude koffie, naamloze suiker onaangeroerd ik mijmer over wat ik bezit en schets u een beeld u mag zich er vrij in bewegen biedt het ruimte om mij te zien en wat ik achterlaat hoort u het waggelen van mijn pen op de manke tafel terwijl de regen tegen het raam…

Ogen in kassen Waarvoor het licht te fel Pupillen, speldenknoppen Op het punt te verdwijnen In dik matglas, lichtblauw Geen spoor van glans Doffe doodsheid en nee Vooral geen ellende van Anderen Hij bespaart haar zijn verhaal Ternauwernood, omarmt haar Magerte en daarmee weer de dood Hij is koud uit het graf verrezen Met zo vers…

-het zal nooit meer hetzelfde zijn- ik probeerde de stem te ontvreemden, dichter bij mijn hart maar alles was al gezegd voor mijn raam dekten schemer en rook de avond toe alsof het een simpel gebeuren was van één, alleen…

In de schaduw van tijd doolt het kind in een thuisloze ruimte op zoek naar liefde Zijn rijpe adem wasemt eenzaamheid Het hongerige hart echoot verlangen rust te vinden in zijn licht Maar het huis van de geliefde fundeert niet op moeras De muren geven rust en benauwen tegelijkertijd: Kom mee naar de kermis Verleid me met erotiek…

Lange gangen vol immense leegte worstelt ze door voordat ze daar is waar ze wil zijn voetstappen lijken te vertragen daar de grond van modder schijnt waarin haar voeten steeds verder weg zakken wordt het zicht vager, het happen naar lucht ijler tot ze vast zit tot aan haar middel al vechtend hopend op geeft ze zich over aan wat komen…

wij zochten regels die we ademen konden een waanzinnige liefde om afstand te dragen, ons staande te houden in elkaars lichaam, en uit zoals de slaap van vogels naar zee die nooit afscheid nemen van poëzie van zon en uur, almaar meer hoe verzonnen wij de echtheid het ruiken van de duinen, de vele manieren van gemis en hoe je het litteken…

ken je mij wie ken je dan zij die glimlacht niet om te maskeren maar om een draai te geven aan 't leven dat zoveel drieten kent waar zij zich niet door laat lijden noch verleiden tot het absorberen van, verkiest zij het licht dat zij met beide armen omhelst het zo haar eigen maakt vraagt zij zich af ken je mij…

De verwarring door gekte in de familie, die zich verwijderde als in een echo van stilte waarin woorden zich verloren leek immer maatgevend in het voorjaar wanneer gras groen groeide in weide en in het najaar grauw kleurend het natgewas vol herfstdauw en misschien was er iets van die verwarring die de weemoed tekende in herinneringsbeelden…

(voor: P.D.) Freud bracht mij weer vreugde! Freud laat me lachen, inzien en wenen... hij liet mij hernieuwd, verborgen leven zien, waardoor mijn oorspronkelijke krachten niet meer verdwenen. Dank je wel, Peter…

Eigenlijk was jij te ver weg in het verlangen naar iets van liefde voordat het dromen begon om de dag te begroeten slechts met mogen niet met moeten bleef je een bezoeker met niets te verliezen.…

en de pijn wat doen we met de pijn generfd tot in de muren van dit huis het lijkt alsof wij nooit bestonden en misschien moeten wij het maar zo laten of zal ik langs de ramen gaan en dichters vragen maar vragen zijn vervelend en dichters houden niet antwoorden waarin dromen zinloos ijlen omdat moeder of vader enkel in steen sprak…

Het is die hitte in mijn beestenkop die naar ijskoud doet verlangen. Moe gebeukt door hard metaal en het ritme van de posse schreeuwt uitgeput door menskabaal gesperde bek een beestverhaal. Brother, brother, you are going down! Zo word ik wakker op de kade van een diepe gracht met daarin in trage stroom het bloed van duizend doden…

als ik jouw ogen niet mag zien schuilt je ziel in de schaduw dat je daar voor kiest jezelf zodoende voor mij bevriest wil je mij het liefst ontwijken of ben je ongrijpbaar schuw in ieder geval trek je de nacht verder naar je toe ik die naar je lacht botst tegen een “ duistere” macht die zegt, laat me met rust; “ Ik toon je…