Alle inzendingen over reizen

Wat drijft ons mensen voort? Over het land en over zee. Door wie worden we gedreven? Ooit zijn we uit de zee ontstaan. Wind stroomt nog door onze longen. Water is in ons bloed gebleven. Een mens leeft als een veertje, dat drijft op een diepe oceaan. Zie, hoe veertjes zeilen gaan!…

Ik herkende je achter Luik, toen je in de TGV zorgvuldig mijn kaartje bekeek. Aller et retour? vroeg je met een knipoog. Of het ons goed ging, hoorde ik je denken. En ik: geen ontkenning bij je vraag, keek opzij, rails af en aan die een richting wezen. In de ramen spiegelden we allemaal, denderend door de nacht, steden door, en nooit een eindstation…

(Toren van Bélem) Als een ce- remonië- le toegangspoort aan oever van de Taag te Lissabon sta jij hier sinds het begin van historische 16de eeuw Neo-ma- nuelijnse versieringen invloed van Moorse de- coratieve kunst overal goed zichtbaar in zowel bastion als toren Ook Vlaamse gaaien vliegen van Noord- naar Zuid…

reizigers kijken onbeschoft in de intimiteit van de achtertuinen langs het spoor zij kijkt bleek naar het vermoeide ochtendgelaat in het raam met vluchtende achtergrond één zak op het tafeltje één zak in haar schoot het station van Leuven rukt haar weg uit zijn dromen…

even in mijzelf verzonken denk ik zomaar nergens aan door het landschap van mijn dromen reis ik wars van elke waan doch in mijn hoofd strijden gedachten om een plekje bij het raam…

We weten niet wat de bergen vandaag met ons zullen beginnen. We hebben voedsel, drank en stevige schoenen. En we vertrekken. De top en niets anders verwacht ons. Een nieuw uitzicht op de wereld. En misschien komt een moment waarop we niet hoger meer durven en evenmin nog terug. Wanneer het duister valt en de bergen rondom dus ongenaakbaar…

Getracht heb ik om golf over golf jou te laten gaan de tocht van eb heb ik ook vloed niet in macht leiden laat ik me door het onder waterleven zo zacht dat ik hard terugspoel naar de baai en het begin cirkelend gelijk de meeuwen zingend krijsend boven mijn weten besef ik dat ons kunnen altijd ons kennen is geweest…

Van dichtbij wil je ze zien de wolken zijn het de watten als op een kindertekening? Ook het blauw van lucht wil je zien aanraken met vingertoppen Je wilt je bestuurder,regisseur een God maken schepping aan je voeten Je wilt het schreeuwen van de daken: ruimte,'n ruimtereis wil ik beleven Want soms... is aarde zo…

De zee toont bij vergane wind nog hoge gelaten golven met bolle gladde ruggen vol stille schuimslierten waarin luchtbellen steeds verstoppertje spelen de traag slinkende welvingen tillen en duwen het schip voort geven de reizigers bemoediging en verlichting het loerende gevaar verdwijnt voert kwijnend een griezelspel op grappen zegevieren…

Oh wat ben jij mooi. Oh wat ben jij groot. Naar de mooiste plekjes via een ondergrondse kooi. Een web van lijnen en draden... groen blauw en rood. Een dubbel leven van arm en rijk. Van leven onder een deken naar leven in een villawijk. Gebouwen met een geschiedenis. De lijnen vertellen een verhaal. Kerkgeschiedenis, kunstgeschiedenis…

Verdwaald zijn en ergens in het vierde kwadrant een ster zien verschijnen missend stukje van een puzzel Zonder het kleinste deel wordt het beeld nooit een geheel Het is als hard blazen tegen een uitgebloeide paardenbloem In planeten en sterren verdwijnen weerkaatsing van het licht voelen in de ogen van de ander, in een pupil jezelf zien…

Steeds vaker val ik, val ik samen met het leven. Steeds vaker durf ik, durf ik te zwerven door de ruimte. Steeds vaker beleef ik, begrijp ik het moment, als essentie van de tijd. Steeds meer sterf ik, sterft mijn gek idee van vreemde eigenheid. Steeds meer val ik samen, val ik samen, met wie ik was en met wie ik ben.…

je hangt nu boven mijn tafel in de vorm van een traan maar vol gaatjes in het koper en zilver denk ik aan al het kloppen van die gaatjes in Cairo op koper en zilver en wij die daar wat liepen zoveel later een lamp boven je tafel daarvandaan en het licht nu op mijn muren…

Blad na blad laat je ze vallen wegwaaien met een poolwind gecreëerde demonen die het vergallen Het is uiteindelijk het lied dat wint Legende in jezelf maak er hetzelfde feest van elf na elf Er bestaat niks wat niet kan, niet dan? alles is lijden en daarna komt de lach eventjes is het oerstil in je diepste angst maar weet dat je verder…

Een druppel ben ik. Geboren uit een wolk. Geboren om te vallen. Mijn val wordt gebroken door een grassprietje. Ik verdwijn in de grond, met druppels zoals ik. Samen zoeken we verder. We kabbelen. We stromen. Naar de Clerf en de Our. Naar de Moezel en de Rijn. De Noordzee geeft druppels, aan de Atlantische Oceaan. Eindelijk ga ik naar…

Toen wat dagen geleden verdwenen verdwaalde regen onder een bloedrode maan waarheen wist geen mens en waarvandaan komt een geest Een fles binnen met een liefdevolle boodschap alles zwicht onder licht dat op een manier van magie gebonden is…

Doelend op waarheen vraag ik me af of de marathon levensecht niet enkel een rondje blok is dat nergens toe leidt Als je tenminste the road not taken inderdaad weerstaat onderweg Heiligt soms het middel het doel van onderweg zijn? Van weg zijn? Van zijn?…

ze wacht op het staaldraad bankje haar voeten naast uitgewreven frites met mayonaise op de leukbedoelde kleuren van de tegelvloer pas op voor uitglijden een omroepstem vermeldt een storing op de lijn aanwijsborden veranderen hun bestemming ‘vertrekt vandaag niet’ jachtig bellen mensen naar werk of naastverwanten zij wacht in…

Zwierend aan zee, zonder regen tijd nooit gezet stapelt zich plotseling, ineens een leven als muur die bestand, soms helemaal niet de aardbeving van 5,7 op de schaal van Richter huiverend heeft doorstaan Kefallinia boeit door een opeenvolging van liefde voor hare schoonheid die in 't azuur groeit Glooiend landschap met verkenning…

in de metro las ik de metro en daarna de spits tijdens de spits…

Pens, graan en laken Wijn, wol en bieren Vis en rivieren Gilden en draken Opstand en staken Kerken en kieren Zwaaien en zwieren Trapgevels, haken Naar Hemel en Hof Dan, op een polyptiek Het Lam Gods, ik als ooi Weet weldra ben ik stof Hoor ik engelenmuziek Gent is Gruut, Waterzooi Bloemen, taal en mystiek…

Het Moorse paleis in nachtelijk duister is vol vlekken van licht, schaduw en schimmig schijnsel. Spookt hier duizend-en-één-nacht? Ogen dwalen lang bij de gebeitelde wand: fijne duizeling. Jonge fruitbomen, vijvers met fonteinen, bloemen en kruiden fleuren de binnenplaats op: luilekkerland voor vogels. Zuilen en bogen: een doolhof…

Het vliegtuig stijgt op bij nevel, maakt een zwenking: verblindend zonlicht! Grillig wolkendek: een geweldige ijstaart, waar peutervingers vol zoeklust en scheppingsdrang hun boeiend spel bedreven. Het eekhoornpaartje leeft vredig in de vesting, smult van fruitbomen. Een gordel van rust uit blauwe, zwakke branding en witte huizen…

(te Holzminden) lezers zijn reizigers met het boek als juiste bestemming zie hier het reisbureau...…

Het end bereikt van Lands End waar mijn zwakheid en spieren op de proef waren gesteld slaakte ik een unthinkable zucht of the largest lighting na ontiegelijk te zijn uitgeteld…

Waar wij in het stomend treintje op Woody Bay Station te Lynton binnen vier minuten op ons retour het heen en weer kregen after that little tjoeketjoek holderdebolderman in de touringcar met de klok mee welke uren slabakkend rondtoerde around the middle of nowhere see you in Exmoor waar de natuur doodbloeiend op ons wachtte en wij nimmer…

Het begint in het wonderlijke dorp de vlucht van de vogel leidt de parade Op de grond een processie van geel weg naar het blauw van een vrouw met gedachten aan Pisa en Siena Maanstad wacht als een schip op het tij tovenaarsleerlingen zwaaien uit behouden vaart naar een vreemde stad Ver weg door een onbekend land varen zeilschepen mee met…

in de wachtzaal van de ambassade van Eldorado heerst de chaos een elleboogploegende heupwringende menigte dringt naar het enige loket hoeveel mensen kan je hier bijeen persen? het lijkt op een kudde in een lift de zwerm in de kooi van de kanarie de school in de bokaal van de goudvis het eerste slachtoffer is een kreupele man zijn kruk…

de grijze lucht huilt boven de velden van Nickerie het wijdse polderlandschap dat zoveel monden voedt met je glimmende rijstplassen en je verraderlijke slangen de wind waait door mijn huis de vochtige warmte te verjagen de golfplaten klepperen als wilde castagnetten het geel aan de papajaboom is gerijpt in de vruchtbare zon…

Bestaan er wegen, die naar nu toe gaan? Bestaat er een manier, om daar te kunnen blijven? Bestaat er een kompas, dat naar hier kan wijzen? Er woont hier een wijze kater, die zwarte daar, bij het raam, die me zijn oud geheim onthult: Katten spinnen! Later komt later.…