Alle inzendingen over verdriet

omgaan met angsten en verdriet stemmen in mijn hoofd controle overboord emoties worden afgevlakt een zelfbeeld dat niet meer de hoogte inschiet demonen komen in tienvoud op me af een leven in een eigen wereld gedachtekronkels van buitenaf mijn leven uitgedrukt in een troostend gevoel een doorbreken van een patroon niet weten wie…

Mijn hart huilt een groot vedriet, voor mijn kleintje, te vroeg gegaan. Dat reeds op drie maanden al mijn schoot verliet, geen kans gekregen te bestaan. Meer dan een jaar later, nog altijd die pijn. Me steeds afvragend, waar zou mijn kleintje zijn. Misschien is er iemand die voor haar/hem zorgt daarboven. Het houdt me recht door daarin te geloven…

Tussen beeldjes, bloemen en portretten Zitten de herinneringen Uit de tijden van ’t verleden Er kwamen nieuwe poppen bij te staan maar ook de tijd is doorgegaan Zo maar op de vensterbank Een lijstje aan de muur of uitgestald in moeders notenhouten kast Dragen zij voor altijd de herinnering Dragen zij nog vaak de loden last Want achter…

Met geen pen te beschrijven met geen woord te zeggen op geen enkele manier uit te leggen Ik doe mijn best maar de woorden blijven op mijn lippen kleven als ik je wil vertellen dat ik heel mijn leven op jou zou willen blijven wachten komen de woorden niet los van mijn tong maar maakt mijn hart een sprong iedere keer dat ik naar je kijk…

Je hebt zoveel te geven je leven is zo rijk je wilt die liefde delen je hart is kinderrijk een kinderlijk verlangen en steeds maar weer die pijn verdriet is niet te vangen zou het eens zo mogen zijn... ik wil niet steeds maar vragen hoe is het nu met jou? de last die jij moet dragen is hard - voor elke vrouw Veel weet ik niet te zeggen…

Toen ik nog een paard was in een weiland, had ik alles zelf in de hand, was ik heerser van mijn eigen land. Die tijd was ik vrij, zo vrij, en iedere nieuwe dag maakte me blij, zelfs een verfrissend lentebriesje langs mijn zij. Nu zit ik in een stal, tussen twee muren, in duisternis gehuld, lonkend tussen de spleten om naar de zon te gluren…

Als ik in je lieve donkere ogen kijk, zie ik hoe veel moeite het je kost, je wilt sterk zijn, niet bang zijn, en van die vreselijke pijn verlost Ik zou willen dat ik iets voor je kon doen, iets om de pijn dragelijker te maken, misschien wel om hem af en toe te laten vergeten, zonder je zelfrespect te raken. Je wilt er niet aan toegeven…

Ik kijk in jouw ogen, Maar eigenlijk zie ik Zijn ogen. Jij raakt me aan Maar, ik voel zijn handen Mijn hele lichaam aftasten Ik wou dat ik jou kon voelen En niet hem… Ik hou van je Maar iedere seconde Dat ik mijn ogen sluit Zie ik hem Hij die me uitkleedt met z’n ogen Ik wou dat ik jou zo kon zien kijken Jou zo kon voelen … Als ik je…

Kwetsende woorden, misse gedachten. Een ster hoog aan de hemel fonkelt en wordt helder. Gehoord heeft ze me zeker, schuldgevoel komt bovendrijven. Tranen wellen op, maar blijven zitten. Een vriend, een knuffel, een huilbui.…

Kon ik nog maar even, nee niet de hele tijd. Kon ik nog maar even bij je zijn, want nu ben ik je kwijt. En niet voor even, maar voor altijd.....…

Soms is het allemaal zo moeilijk is het zo donker om me heen dan kan er geen glimlachje meer af en voel ik me zo vreselijk alleen Niemand zie ik dan meer staan verzonken in m'n eigen verdriet zie ik geen vreugde meer of blijdschap al die mooie dingen zie ik niet Ik sta op zo moe zo futloos aan het begin van zo een dag sleep me door…

Zo sterk, zo zelfverzekerd, dat was jij toen ik je net kende, Zo mooi, zo onafhankelijk dat was jij toen ik aan je wende. Iedereen keek naar jou, De mooie, sterke, jonge vrouw. Altans dat deed je iedereen geloven, maar langzaam aan komt nu alles boven. Jaren heb je gebouwd aan die muur, Hij brokkelt langzaam af, ieder uur, Want ik weet…

een niet-begrijpen een koppig zwijgen je laat de pijn ontwaken en verft een landschap waarin ik alleen nog maar wil slapen je steelt mijn dagdromen onzichtbaar gevuld met een stamelend hopen maar met elke hartslag sterft mijn ademhalen in een zwellend wanhopen met één vingertop beroer je mijn koude lippen die koortsig tasten naar…

Verraden en geslagen Tranen van verdriet Waarom nou toch verlaten Een antwoord komt er niet Wat was is gaan vervagen Verdwenen in de tijd Waardeloos geworden Omdat je het vermijdt In schoonheid vroeg gestorven Verdronken in een wel De allermooiste hemel Muteerde in een hel Gebroken en vernederd Vertrouwen broos en teer Gebrandmerkt…

Geraakte ziel diep van binnen scherpe pijn immens verdriet Beschadigde ziel kapot gerukt een gat geslagen onherstelbaar? Groeiende ziel ruimte vullen met 'zijn' hier en daar Ziel ik ben liefde... ...al dat is…

Langzaam zweven mijn gedachten Koesterend ons innig samenzijn Wat wij gisteren mochten beleven Langzaam zweven mijn gedachten Terug naar het moment Dat je mij intens in liefde nam In mijn gedachten Ga ik terug naar gisteren Koesterend ons innig samenzijn Waarom moest je terug? Mocht je niet langer blijven... Terug naar het moment Dat je…

Het was in een ver verleden dat ik je tegenkwam Zo ver weg, en toch dichtbij gevoel, gedachten, geluk samen en toch alleen Pijn, verdriet en onmacht boren in mijn ziel een donker gat Misschien kom ik je opnieuw weer tegen op een verlaten weg En is er weer licht aan het einde van de horizon En kunnen we samen herinneren, voelen…

Twee gevouwen handen, Liggend in haar schoot, Een stil gebed. Twee handen op haar schouders, Troost. Samen bidden, Verwerken. Samen leven, Naar de dood.…

Wanhopig huilend bel je mij De wereld doet je pijn Je ziet het niet meer zitten Zo verdrietig, teer en klein Soms weet ik het niet meer Gaat zelfs mijn licht langzaam uit Wat moet ik doen? Waar doet het zeer? Het doet me pijn als jij je sluit Ik doe mijn best en meer Zoveel meer, onzichtbaar veel Het gaat verloren in hectiek Maar draag…

ik hou je in mijn armen en kijk je rustig aan je bent er nog maar net en moet nu alweer gaan de verdoving tegen mijn pijn verdooft ook mijn verdriet ik wil wel reageren maar huilen kan ik niet de tijd die glijdt voorbij ik bewonder je...en wacht je ademhaling wordt steeds minder je kunt het niet op eigen kracht hoe zou…

Wanhoop niet, er komt een dag, dat de zon weer zal gaan schijnen en die tovert weer een lach op je, nu bedroefd gelaat, die je tranen doet verdwijnen... Hoop doet leven, dus, geef de hoop nooit op Je zult het echt beleven Je komt er boven-op... Verdwijnen zullen zorgen verdwijnen in het Niet! Nog zijn krachten verborgen Maar…

Vraag me niet om te vergeten of gewoon nu door te gaan misschien, als `t verdriet wat is gesleten kan ik het weer beter aan. Nu..voel ik nog diep van binnen leegte, pijn, een open wond `t bleek `n einde van beginnen toch blijft liefde ons verbond. Mijn ziel dwaalt rusteloze wegen verblind door tranen, zonder zicht `k voel me zo hopeloos…

mijn gezicht versteent in een treurig masker met elk niet-uitgesproken woord wordt mijn rust verstoord keer op keer versplinteren je gebaren die stilte om me heen waarom streel je mijn glimlach niet waarom dans je niet met mijn lippen waarom omhels je mijn handen niet koester mijn adem die naar je zucht fluister jouw lied in mijn…

Vloeiende tranen, ze vormen een zee. Vloeiende tranen, ik drijf erin mee. Ik zink in mijn verdriet, dieper... dieper... dieper... en niemand die het ziet.…

in het donker van de nacht een fijn gesprek totaal onverwacht niets kan ons deren we praten lang maar dan plotseling ... ik word zo bang ik fluister, ik roep krijg geen gehoor na een tijdje dringt het pas goed door je bent vertrokken je bent echt gegaan mij achterlatend met een traan helemaal alleen in een stille stilte omgeven…

Vandaag, tien jaar geleden ben je plotseling heengegaan. Zou je nog zoveel willen vragen, heb je pijn gehad, hoe heb je je laatste minuten doorstaan, heb je het geweten, gevoeld. We zullen het nooit weten je man heeft niets verteld hij is, samen met je kinderen de familie al jaren vergeten. Met ons gaat alles goed behalve dat we je missen…

In een verlangen naar geborgenheid gevangen in het net van onzekerheid In een omarming van genegenheid benauwde het gevoel van eenzaamheid…

glazig glijdt ijs over mijn wang, druppelt naar een zee, spontaan dichtgevroren in volle zomer tranen van vloed waaien over mijn strand van ontgoocheling, jij brengt met golven van woorden wat eb naar me toe allang vervlogen windstoot doorprikt nog altijd mijn drijvende wolken . . . tot snijdend hagel…

hoe kan ik spelen met beelden als ik je niet meer voel als je vertrokken bent, je warme lijf mijn koude nog niet kent ik dwaal en roep de schaduwen van samenzijn waaruit de ziel vedwenen is je straalde waar ik nu in duister tast je zon bleek slechts te gast de verte is met jou gevuld, ik weet de plaats waar jij vandaag je…

De winter regent, stuurt tranen over m'n gezicht. In de lente vele druppels zout, weerspiegeld door het licht. De winter sneeuwt, dwarrelt de pijn in mijn hart. Maar pijn dooit niet zómaar, omdat het warmer wordt.…