Alle inzendingen over afscheid

Dat overkomt mij niet, dat wrange Dat overkomt mij niet, dat bittere verlangen Tot 'het' me overkomt 'De wereld om me heen verstomt' Jouw 'vrouwzijn' in extensie, boeiend, mooi, integer, geil, sensibel, maar ook dwingend zeker ik hou van je en meer Waar gaat dit heen….bedenk ik En dat ook telkens weer Hoe gaat dit verder als de…

Geen grip op de toekomst.. Niks zelf in de hand.. Leven in onzekerheid.. Niet wetend waar je belandt... Nooit kom je uit die cirkel, doorbreken lukt niet meer.. Je blijft maar afscheid nemen, Telkens, keer op keer.. Je weet als je begint, is het einde al dichtbij.. Hechten heeft geen zin.. voor je het weet is het voorbij..…

Gaat hij het haar vertellen; Wat er is gebeurd; Dat zijn maat omgekomen is; Door de trein meegesleurd? Een gezin met vier kids; Niemand kan het nog geloven; En dan moet hij het nieuws brengen; Hij is het zelf nog niet te boven. Maar het zal moeten; Hij hield van deze vrouw; Die elke middag op hem wachtte; En nu dompelen in rouw. Hij…

Het einde, het leven gaat nu denken over kinderen, jou en kleuren blauw Roze, mijn meisje Gezichten grauw doodsgedachte benauwt als arendsklauw en ons trouwen, feest verdriet, te moeten rouwen als het einde gaat denken en jouw liefde beschouw als -Eén der grootste mijn geschenken.-…

we liepen samen uit het lawaai de stilte in, een vogel zong er was een hond die blafte er waren stemmen in het ritselen van bladeren, toekomst voorspeld verleden ontrafeld, ik deed mijn schoenen uit en jij kon niet achterblijven, hing de jouwe de veters aan elkaar geknoopt met een zucht om je nek op het breder wordend pad kwam je naast…

bij de eerste tonen opent hij zijn ogen beweegt zijn hand gelaten mee maar bij de laatste koorgezangen dooft zijn gloed in eigen leegte fluistert zijn lijf een zacht vaarwel…

gute nacht niederlande punt und el es ist zeit fuer mich zu gehen ik neem nog een laatste sigaret om mij daarna um zu drehen voor het lezen: dank je wel…

Leeg is het strand de laatste golven opgerold ingepakt door vroege schemer stil is het land waar het morgenlicht samensmolt met jouw kleuren en ik neem er iets van mee waar is de zee? Kaal is het huis kamers met geroofde wanden geen vloer meer om ons te dragen koud is het grind koel knisperend door mijn handen stenen jaren blijven…

hijgend rende ik,.. de rand op de top wachtte op mij dat voelde zo aan geen weg terug naar de grens van 't leven de afgrond, waar het water stotend bruiste gedagzeggend tegen wie ook, kom maar spring maar daar op die plek, kijkend omlaag sprak ik de schepper aan ik schreeuwde het was mijn verloren kind ik krijste, het was…

Als ik weg ben. Als ik weg ben, Laat me dan los,ik heb zo veel te zien en te doen. Houd me niet vast met je tranen, Wees gelukkig met al onze jaren. Ik gaf je mijn liefde, En jij weet niet half hoeveel vreugd jij mij gaf. Dank voor de liefde die mij werd betoond. Maar ik moet nu alleen verder reizen. Rouw even om mij, als je echt…

Al mijn woorden geef ik je maar horen zul je ze niet al mijn zinnen geef ik je maar begrijpen wil je me niet waarom rust mijn woede niet daar waar jij zonder gedachten een mooie plek hebt gevonden en is mijn pijn ook niet de jouwe jij liet letters jaren schrijven in golvende taal maar ik lees niet ik wil je liefhebben en je haten…

Ze vroeg me haar te helpen smekend keek ze mij aan haar wanhopige blik kon ik niet verdragen en ik heb haar laten gaan Ze is ziek, zo ziek en moe van al dat vechten ze heeft zo moeten knokken loslaten is een van haar rechten Zij keek me aan met grote ogen Ogen vol verdriet Ik heb haar wel los gelaten maar mij loslaten kan zij niet…

Nee, z’is niet van het halflege glas, da’s veel te kort door de bocht z’Is alleen bang voor als het leeg is want dat het leeg gaat, weet ze zeker vandaar dat ze een nieuwe fles al kocht Ja, ze g’looft wel da’k van haar hou Ik zei het haar toch, dus zij mocht Maar ze huilt alvast van dat ’t over gaat want dat gebeurt, dat weet ze zeker Dus…

Gaande naar het zuiden, zonder de geluiden Van het verlate, lage land. Staande in het natte zand. Komend van het noorden, Uit de schrale, lage oorden; Kijk ik nog eenmaal achterom, En vertrek, met stille trom. Trommelend, vanuit het noorden naar de zoete, warme oorden Van de palmen, en het gele land Staande, aan de de waterkant Gaande…

met leedwezen deel ik u mede ik zeg u gewoon dat vredig van ons is heengegaan dat jij bent overleden met grote dankbaarheid ach, gewoon normaal zullen wij je gedenken je was een kort verhaal je was een liefdevol mens een egotripper voluit altijd stond je klaar het interesseerde je geen fluit een leegte laat je achter nou ja, vooral…

ik sterf aan je wanneer je me voor het laatst door korenvelden draagt langs verlangen van oneindigheid waar iets van achter blijft in het werkelijke land je praat met me doordringt mijn lichaam en in zoveel om lief te hebben vertaal jij voor mij de ochtendstilte waardoor ik geruisloos als een vlinder ben meegegaan ik sterf aan…

haar mond wil geen vraag meer ze trekt haar wenkbrauw lichtjes op tikt de brief en likt stoïcijns haar timbre…

zal ik weer doen wat ooit gebeurde en zal jij zwijgen als nu de beesten aan mijn bed die ik, voor rede aan de kant gezet met geweld verscheurde Want als ik mijn ogen sluit en luister voel ik hoe je zachtjes grient 'het is niet eerlijk, waar heb ik dit aan verdiend' starend in het grauw oktoberduister voor een onontvangen schouderklop…

De wind waait zoelig zacht langs mijn gezicht en droogt het zoute spoor van ongeloof. Stil dragen wij haar naar de plaats waar zij zal zijn en toch niet is.…

het stalen roofdier nadert klokvast zijn schreeuw wordt opgelost in een ontspoorde gigue ik hoor een requiem in het achteloze fluitsignaal…

Schommelend in zijn stoel Zit hij tevreden en voldaan Alles gedaan wat moest Helemaal klaar om te gaan Wachtend in die stoel Denkt hij terug aan die oude tijd Toen hij nog jong en atletisch was, Een lang verloren feit In harmonie met zichzelf Bijna aan het einde van zijn bestaan Denkt hij glimlachend terug Dat hij het niet anders had…

in het beginne ligt voor mij het hopen dat er iemand is die voor mij zingen zal een gebroken hart voor een te diep dal rest voor mij het laatste restje te slopen lees ik vandaag over gisteren in alle kranten de pijn en vreugde waarin men zich kleedde mijn stilte zal mijn diepste zin nu verbreden en verdiep me vandaag in mijn stervende tante…

Een traan die zachtjes langs wangen rolt, Een glimlach die vervaagt, Handen die trillen, Een kind dat vraagt. Lang geleden weg gevlogen, Engel op haar vlucht. Een boodschap in dromen gefluisterd, Omhelzing in hogere sferen, Verdriet wordt weg gekust. Even afscheid genomen, Alles een plaats gegeven, Eindelijk is alles duidelijk, Uiteindelijk…

Ze had nog volop praat gisteren nog zat ze lol te trappen nu is het te laat om te lachen om haar grappen Ze had zoveel plezier Ja ze had het leven lief nu is zij niet meer hier gestolen door een lelijke dief Het begon met wat pijn Je kent dat wel, zo hier en daar Nu kan ze hier niet meer zijn is haar leven 'klaar' En ze wilde nog…

Onze handen verstrengeld zo willen wij de tijd tot stilstand brengen dat laatste moment waarop ogen de waarheid herkennen die monden vergeten zijn maar als jouw blik een glimlach opent, teer als de bloemknop die het zonlicht herkent, wijken mijn lippen uiteen en fluisteren afscheid…

Deze onmenselijke kilte die in wonden snijdt betiteld ons afscheid een pijnlijke stilte Je blijft voor me staan niets kon ons scheiden dat wisten we beiden en toch moet je gaan Huilend tegen de maan hard blijven lopen hoe heb ik kunnen hopen dat het goed zou gaan Vertrokken als een speer alles om me heen ik voel me zo alleen dit…

heel stil omhelst de zon het betreden pad wanneer de dichter woorden laat vervagen in ondergrondse, nachtelijke lagen die nog schemeren doorheen zijn zielensmart hij schikt het zwijgen in ’t bleke ochtendlicht onder de grimmige wolken op de ruit verzamelt zinnen voor zijn stervende bruid wanneer zij het uur volgt zonder morgenzicht en in…

als een dichter sterft bij leven heeft de ebbe zich te vroeg doorgezet en verschraalt het kunstig zinnenweven tot knopen van een versleten letternet hij teert slechts op zijn scheppend verleden dat stilaan zo zijn glans verliest een poëet dient tot de dood zijn rijmen te smeden: een onvoltooid vers is waar hij voor kiest…

de tijd maakt ons ouder en stapelt jaren op elkaar hij maakt herinneringen, en heimwee en maakt dat ik je steeds meer mis warmer of kouder ik word het niet gewaar want waar ik ga, ga jij met me mee omdat onze ziel blijvend verbonden is de tijd moet je laten die doet wel zijn werk hij maakte veertien lange jaren waarin ik je steeds liever…

hij braakt zijn droom in een dronken nacht vergrijpt zich blind aan roemloos denken beschuldigt zichzelf begrijpt enkel de leegte zonder rust en met een stervend gelaat met onbestemde vleugels breken zijn ogen en de grens waar nooit meer een dag zal wachten een schaduw valt neer marmert zijn mond donker glijdend - het is voorbij…