Alle inzendingen over overig

“Voor de lol?! jij schrijft voor de lol?! ben jij nou helemaal van de pot geplukt! ga zitten en schrijf ja schrijf zeg ik je! nee, niet zomaar iets maar wat ik je dicteer en wel nu! leren zul je het volgens mijn regeltjes die zegeltjes van jezelf plak je maar in je delfts blauwe dagboek luister naar mij en pas dan zul je weten…

niets zó nietszeggend als wartaal in schuinschrift door een dyslecticus geschreven voor zover je het kunt ontcijferen is het niet verontrustend tenminste wanneer je geluk leest in plaats van gelul hoeveel er door intellectuelen toch ook genoeg uit de nek wordt gekletst en geschreven wat dat betreft mag wartaal van mij best worden verheven…

Ik dicht niet over 't wezen van de dingen, al brengt hun beeld mijn onderwerp tot leven. Ik schrijf niet “lamp” om 't licht dat zij kan geven, maar om mijn lieve moeder te bezingen die wachtend las, toen wij naar fuiven gingen. Ook heb ik 't onbestemde vaak beschreven door er een vergelijking op te kleven met zaken die mij dag na dag omringen…

kleuren van een regenboog vloeien als dunne waterverf traag over het verlaten meer maar als je ze wilt grijpen verschijnt er plots een woord (zie ook website)…

Een traan biggelde langs m'n wang omlaag En vond zijn weg naar het diepe dal Opgejaagd door m'n geweeklaag Geen tijd voor herstel na de rauwe val Stuitte hij op een zaadje in de grond Omringde het even met z'n vocht en zonk Daarna was 't een kiem die daglicht vond En mij als bloem opnieuw geur en kleur schonk…

De zon staat op haar hoogste het zomert ze zonnen een plecht vaart door de weide een onbewogen vlag gewend aan veel het gras staat hoog het zomert ze zonnen onder meer…

met lompe harde stap betrad hij mijn breekbare dag maakte rommel en lawaai heel mijn wereld in de war maar hoezeer ik hem miste toen hij verderging het huis klonk plots zo stil de lege huls van herinnering…

De tram ritst door de stad soms begerig soms nieuwsgierig glijden ogen soms ook koel achter het getinte glas…

Zijn zilte geheugen geblakerd in de luwte ploetert zich voort door ontelbare mulle indrukken die gewatergolfd wegspoelen naar de vergetelheid van ongeschonden regels die vloedlijnen achterlaten aan de moede voeten van de horizonner die in het ondergaande bloedrood zijn geboorte tracht te herbeleven ziet hij het tij genadeloos keren en…

met de frequentie van eb en vloed en een falende woordkeus worden woorden op een hoop geworpen ik grabbel op de tast naar iets van waarde doch 't chronisch tekort aan verbeelding speelt mij parten bij het zoeken naar een onderwerp voor een gedicht stuit ik pijnlijk op mijn onwillige pen en een inspiratie van ver onder nul de som van…

Men vraagt mij wel eens “ je toekomst, hoe ziet die eruit” wil je mij dat eens vertellen. Ik denk dan na, maar weet van binnen, dat je toekomst niet kunt voorspellen Ik graaf dieper, kijk op het net, wil de betekenis van toekomst weten. Toekomst, de tijd na het huidige moment, het verleden is vergeten. Het verleden bestaat uit momenten, herinneringen…

Moet je niet doen zei hij 't komt toch altijd anders uit 't helpt niet te programmeren hij was net tachtig en zag er als olijfhout om te snijden uit…

in het gehuichel was een deel en één in tranen in sommige uren heel veel schijn en meer in deze droeve jaren van het hart en in de gene waren stormen - welke stormen, wie? - maar nooit echt het geluk zelden begeleiding meestal versluierd omdat het heel diep zat en alle stromen vloeiden wassend verder het zichtbaar buiten was van binnen meestal…

Wassen beelden dromen hun dromen bouwen hun luchtkastelen op het drijfzand dat hun makers in stand houden met hun waanideen en weerleggen de feiten met drogredenen die achterblijven als de vloed verdwenen is. De waarheid ebt weg met de getijden die de bakermat zijn gevoed door zon en maan daartussen de dolenden als dorstigen in…

een benauwde lege dageraad van verblinde oren in het rusten van de nachten draagt mijn hand een hart in ontkiemde krachten van warmte de tijd blijft stil in het afdrijven van deze realiteit bloemen markeren het een glimlach komt mij tegemoet in de zonnen die worden opgebrand scheurt het in mijn ogen…

Als volmaakte chaos uit de hemel vallend dwarrelen woorden als sneeuwvlokken door mijn gedachten enkelen slechts laten zich vatten en verliezen hun eigenheid door de warmte van mijn handen de rest vormt aan mijn voeten een onbeschreven blad.…

wat onmogelijk is is nog nooit gebeurd wat geloofwaardig is is nooit hetzelfde ik hou mijn armen vast draai mijn ogen om duw mijn nagels naar binnen plant mijn haren lik mijn enkels voel mijn cellen want wat onmogelijk is is nog nooit gebeurd…

Was ik een ekster dan huppelde ik misschien ook onder een berk wat kan huppelen mooi zijn voor iemand die het zich merkt…

in de nacht ben ik met velen de rust ligt als een deken schemerig op de stad. langzaam kruipt de tijd voorbij wachtend op de ochtendgloren. het gele natriumlicht schijnt weemoedig op de verlaten straten waar een eenzame fietser zich een weg baant. op weg naar huis met een lijf vol drank moe van het feestgedruis.…

Ik ben wie ik ben maar weinigen weten mij te doorgronden. Denk maar rare dingen over mij, want of je het nu echt denkt of niet, ik denk toch altijd dat jij het denkt. Zeggen wat ik denk, daar heb ik geen aanleg voor. Zeggen wat anderen denken, daar ben ik dan weer een talent in. Hoewel ik zoveel in mijn mars heb, en toch zelf kan denken…

in de muze van jouw gedichten daar herken ik mijzelf in mijn hart vulde zich met jouw innerwarmte in een onzichtbare taal omgeven door kunst die het kenmerkt daardoor voel ik me begrepen dat als een mengelmoes van weemoed mij doet rondlopen over ‘t veld van herinneringen...…

de feiten reeds verbloemd dekte jij de tafel voor twee, dimde het licht tot nauwe spleetjes het pastelkleurige jurkje dat ik laatst voor je kocht, paste goed bij jouw strakke perzikhuidje je gouden lokken vielen precies als gister zo speels over je slanke taille heen vanuit de rode streek keek ik gefixeerd naar jou…

een verzilverde vrijheid verbreed mijn bewustzijn in ademtochten wandel ik door het theater van het leven brengt mij stapjes dichterbij in wie ik ben het verwijst mij naar tijden waarin ik reis zoals de lentezon bloemknoppen doet ontluiken in fragiele schoonheid adem ik in weemoed langs de vensters van mijn ramen kijk met een verlangen…

Kleurverblindend Maagdelijk wit Één hap en al je zonden zijn vergeven Denk niet na! Doe het nu! Eet en kauw! Één hap en alles is voorbij Een nieuwe wereld ontvouwt zich In je herboren ogen Twijfel overmeestert de ziel Kaken weigeren zich te openen Een traan vormt zich in het oog Jezelf vergeven Eenvoudige opdracht doch moeilijk…

in een grijze nevel gehuld raakten handen, lippen en stemmen elkaar in emotionele tonen dirigeren ons hart op 't ritme in een dichterlijk gemoed ben ik vindingrijk aan de slag gegaan om woorden op waarde te schatten in een zalig ontluiken liet het ontpoppen in een spinnenweb van traagheid met grote loomheid in allerlei kronkels puur…

Dansen als een mooie vlinder in het zonlicht, met zijn pracht, dansend als de kleine muggen bij het vallen van de nacht. Dans de dagen, dans de nachten, dans het leven als een kind, dat kort droef is, niet blijft zitten, dat intens het leven mint. Ook al kun je niet meer dansen om het lichaam moe en stram, dans dan maar in je verbeelding…

Één liefde, één leven Één leven, één wereld Één wereld, van ons allen Wees bij mij, elke ochtend Elke nacht, elke dag Wees bij mij, hoor bij mij Je bent niet alleen, niet nu Niet morgen, niet heden Bij mij ben je nooit alleen Ik heb jou gemaakt, leren zingen Leren dichten, leren lief te hebben Vooral mij lief te hebben Wij zijn…

't Is 't einde van het jaar of is het spielerei de zon zit laag juist boven op mijn taxushaag…

Ik liep langs zandpad en groene hagen het dorp was oud je zag het aan de stenen de tijd had er ruimschoots in gebeten aan de goten en de daken er hing verschaalde regen maar 't liet hen koud…

Ach vlinder in spe de gevleugelde schoonheid van je blanke huid koolwitje van mijn dromen lavendel bloeit in mijn tuin…